Slag één wat betreft de modus operandi van vele klassieke rapalbums is in ieder geval raak, de productie is namelijk bijna geheel in handen van één enkele producer, waar YG een uitstekende chemie mee heeft. De momenteel intens populaire DJ Mustard heeft een stijl die je ook zonder zijn nimmer afwezige tag (Mustard on the beat, ho) direct herkent. De G-funk baslijnen en dreigende piano- en synthesizermelodieën die met het westen geassocieerd worden, blijken in zijn werk prima te combineren met de rollende drums en vocale samples uit ‘the trap’. YG gaat er soepel mee om, al verzandt de schijnbaar nonchalante soepelheid af en toe wel in slordigheid. De manier waarop een ineens veel te lange zin als My bitch wouldn’t come see me, I was in there masturbating uit Bicken Back Being Bool de verse in geforceerd wordt, is daar een goed verbeeld van. Desalniettemin dringt zich na de eerste paar nummers het idee op dat dit wel eens een heel prettige, eigentijdse invulling van een typisch westcoast-album kan worden. Het soort plaat zoals men eigenlijk sinds de hoogtijdagen van Death Row Records niet meer gehoord heeft.
Dat idee ruimt rond de helft van het album echter baan voor pure verveling. Wanneer dat omslagpunt exact komt, zal voor iedereen verschillen, maar je moet wel héél erg vol zijn van DJ Mustard’s stijl, wil de vrijwel constant aanwezige identieke handclap, die als snare-geluid gebruikt wordt, niet op de zenuwen gaan werken. Ook de van het trap-genre overbekende “hey! hey! hey!” vocale sample, wordt verre van spaarzaam gebruikt. Het recept van de mosterd is succesvol, maar als je eenmaal gehoord hebt waar Abraham het vandaan haalt, kan het niet lang meer blijven boeien. YG op zijn beurt wekt door de skits en sequencing van zijn nummers de indruk dat we hier met een volwaardig conceptalbum te maken hebben. My Krazy Life begint met zijn moeder, die hem vermanend I hope you ain’t outside hanging with them gangbangers! You gon’ end up in motherfucking jail, like your damn daddy! toeschreeuwt. Vervolgens gaat hij de deur uit, steelt, feest, neukt, vecht en … tja, wat anders eigenlijk? Een punt lijkt hij er niet echt mee te willen maken, en de manier waarop hij zijn escapades omschrijft is te generiek om stilistisch interessant te zijn. Dat valt helemaal op wanneer prima rappers als ScHoolboy Q en Jay Rock in I Just Wanna Party naast hem staan, ongetwijfeld elkaar inspirerend met hun verwijzingen naar verouderde technologie. We break on jaws, nigga, since VCR’s, nigga rapt Q, waarna Jay Rock de show steelt met Is you bangin’ or you ballin’, nigga? / You a fax machine, we can’t call it, nigga. YG zelf is absoluut geen slechte rapper, maar om een verhalend album te vertellen, moet je daar zelf wel centraal in staan. Praktisch iedere rapper die niet Rich Homie Quan heet (wiens bijdrage ronduit gênant is), overschaduwt hem echter. Bovendien is het verhaal zelf flinterdun. Pas aan het einde van het album gebeurt er iets dat ertoe doet, als YG in het nummer 1AM verraden wordt door een compagnon die hem met kogels in zijn lijf achterlaat. Hij overleeft het, maar wordt door de lange arm der wet ingehaald en moet zijn moeder bellen om de borg te laten betalen. Uiteraard betuigt hij haar spijt en geeft hij toe dat ze al die tijd toch gelijk had in het toepasselijk getitelde Sorry Momma. Het vormt de finale van een verhaal dat maar sporadisch als meer dan een verzameling losse scenes aanvoelt.
My Krazy Life is een ambitieus project, maar absoluut geen klassieker. De beats blijken na verloop van tijd allemaal variaties op hetzelfde stramien en ook YG volgt een bekende blauwdruk. Hij heeft goed geluisterd naar klassieke rapalbums, voornamelijk die uit het westen, maar juist het nadrukkelijk kleuren binnen de door zijn voorgangers getrokken lijnen, zorgt voor een groot gebrek aan eigen originaliteit. Toch is dat niet zo vreselijk als het wellicht klinkt. DJ Mustard’s beats zijn weliswaar formulematig, maar die formule werkt, mits met mate geconsumeerd, wel ontzettend aanstekelijk. YG’s flow sluit er naadloos op aan en in de handvol daadwerkelijk verhalende nummers van de plaat bewijst hij prima de sfeer in de zonovergoten getto’s van California neer te kunnen zetten. Volgende keer die stapel klassiekers lekker thuis laten liggen als je de studio in gaat en gewoon je eigen plaat maken, YG.
Tracklist:
01. The Put On Intro
02. Bpt
03. I Just Wanna Party (Feat. ScHoolboy Q & Jay Rock)
04. Left, Right (Feat. DJ Mustard)
05. Bicken Back Being Bool
06. Meet the Flockers (Feat. Tee Cee)
07. My N***a (Feat. Jeezy & Rich Homie Quan)
08. Do It To Ya (Feat. TeeFLii)
09. Me & My Bitch (Feat. Tory Lanez)
10. Who Do You Love? (Feat. Drake)
11. Really Be (Smokin N Drinkin) (Feat. Kendrick Lamar)
12. 1Am
13. Thank God (Interlude) (Feat. Big TC & RJ)
14. Sorry Momma (Feat. Ty Dolla $ign)
15. When I Was Gone (feat. RJ, Tee Cee, Charlie Hood, Reem Riches & Slim 400)
16. Bompton
17. My N***a (Feat. Lil Wayne, Rich Homie Quan, Meek Mill & Nicki Minaj) [Remix]
