Op zijn vierde album It Is What Is zwaait bassist Thundercat zijn overleden maat Mac Miller uit. Het cliché dat groot leed tot grote kunst leidt, is er een dat we eigenlijk liever niet onderschrijven. Maar de fenomenale bassist maakt dat met dit album wel héél moeilijk vol te houden.
Stephen Bruner, beter bekend als Thundercat, heeft geen makkelijk jaar achter de rug. Een goede vriend verliezen gaat sowieso al niemand in de koude kleren zitten, maar Thundercat moest het ook nog eens zien te verwerken dat hij één van de laatste personen was die Mac Miller nog sprak. De rapper overleed in september van 2018 op 26-jarige leeftijd onverwachts aan een overdosis, enkele uren nadat Thundercat hem nog aan de telefoon had.
Toch is van die gitzwarte schaduw in eerste instantie weinig te merken op It Is What It Is, het vierde soloalbum van Thundercat. Na de overweldigende, virtuoze cocktail die Drunk heet, kiezen hij en vaste producer Flying Lotus ditmaal voor een aanpak die wat gas terugneemt. Terwijl Drunk pas echt te bevatten bleek toen het tempo teruggeschroefd werd voor ‘chopped-not-slopped’ versie Drank, opent dit album met de gemoedelijk trippende vibe van Lost in Space / Great Scott / 22-26.
Dat leidt de luisteraar weer naar het rustig opbouwende Interstellar Love, dat culmineert in een heerlijk broeierige saxofoonpartij van labelmate Kamasi Washington. Black Qualls (met Childish Gambino, Steve Arrington en Steve Lacy) trakteert je op een portie funk met slap bass, en Miguel’s Happy Dance maant je direct om “the fuckin’ happy dance” te doen. Die dans blijkt echter een behoorlijk donkere rand te hebben, waarmee de eerste zweem melancholie zijn intrede doet. “Even if it hurts, it’s always gonna hurt the same / Dance away the pain”, zingt Bruner als advies naar zichzelf.
How Sway laat in iets meer dan een minuut het type totale waanzin op een basgitaar horen dat gechopped moet worden om te volgen te zijn, en leidt een komischer middenstuk van die plaat in. Hier horen we Thundercat in een reeks heerlijke nummers een versierder met gevoel voor humor uithangen, of hij nu iemand probeert te verleiden tot het lidmaatschap van de mile high club (Overseas), of een dame vraagt of zijn durag wel goed op z’n hoofd zit (Dragonball Durag).
Vanaf King Of The Hill (dat eerder al uitkwam op de Brainfeeder X compilatie ter ere van het tienjarig jubileum van het label) begint de melancholie steeds meer door de aanstekelijke lolbroekerij heen te breken. Op Unrequited Love blijkt het toch niet allemaal rozengeur en maneschijn te zijn in liefdesleven, hoe goed de durag ook zat. Het is ook daar dat we voor het eerst de zin “It is what is” langs horen komen, wat uiteindelijk als mantra door de laatste akte van de plaat verweven blijkt te zitten.
Die akte komt op Fair Chance (met een prachtige bijdrage van Ty Dolla $ign en een opvallend ingetogen Lil B) tot volle wasdom. Daar horen we de dwars door alle genres heen spelende bassist dan eindelijk toch de belangrijkste bron van het verdriet erkennen. “I’ll keep holdin’ you down / Even though you’re not around”, zingt hij zijn overleden maat toe. “You’d do it for me, you’d do it for me.”
De reis die Thundercat vanuit de onmeetbare breedte van de kosmos inzette op de openingstrack, eindigt uiteindelijk in het persoonlijkste hoekje van zijn ziel. Op titeltrack It Is What It Is gaat hij het verlies niet langer uit de weg, en omarmt hij zijn verlies. Het gitaarspel van Pedro Martins en de bas van Thundercat vullen elkaar voortreffelijk aan in kalme, gloedvolle emotie. Het is treurig zonder sentimenteel te worden, defaitistisch misschien, maar niet depressief. Acceptatie, het laatste van de vijf stadia van rouw, blijkt de drijvende kracht achter de albumtitel. Natuurlijk doet het pijn, maar het is wat het is.
“Hey Mac”, zijn de laatste woorden die we op deze plaat van Thundercat horen, voor de instrumentale finale je laat wegzakken in een warme roes. Het is als het uiterst welkome drankje dat je na een uitvaart drinkt, terwijl je mooie herinneringen de revue laat passeren, je schor gejankte keel verzacht, en het verdriet voor heel even, een heel klein beetje afvlakt.
Het is wat het is.
Maar wát een eredienst was dat zeg.
