Vier jaar nadat 17.000 Nederlandse Snoop Dogg-fans hun tickets hadden gekocht was het zover; de ‘I Wanna Thank Me’ tour hield eindelijk halt in Amsterdam. Hoe fris in de Ziggo Dome; niks mega-productie met bewegende podiumdelen of grote bands. Snoop liet het met een dj, wat back-up mc’s, een tot leven gekomen NFT – een blowende aap – en een paar paaldanseressen vooral draaien om zijn oeuvre. En die bleek weer eens gigantisch.
Want als je je kunt permitteren om al vroeg kruit te verschieten weet je dat er een greatest hits-sessie aan zit te komen. In de eerste tien minuten vuurt hij The Next Episode, Deep Cover en Nuthin’ But A G-Thang al vlak achter elkaar af op het publiek. Win: er stonden veel Doggystyle-klassiekers op de setlist. Maar voor elke tune waarmee hij en Dr. Dre g-funk de populairste vorm gaven, vinkte Tha Doggfather óók een Katy Perry-, David Guetta- of Jason Derulo-samenwerking af.
Hij is simpelweg ook uitgegroeid tot een icoon op meerdere vlakken; als acteur, als manager van een football-team, als tv-chef en wijn-connaisseur, om maar een tipje van de sluier te lichten. In de Ziggo Dome wisselt hij slim – en in moordend tempo – af tussen eigen radiomateriaal, zijn gast-coupletten (O ja! Hij stond ook nog op de remix van All I Do Is Win!) en covers: Jump Around, Boyz-N-Da-Hood, It Was A Good Day, Regulate. Stuk voor stuk klassiekers in hun eigen recht, maar toch was daar wat ruimte voor wat deepcuts of vergeten hits uit zijn eigen repetoire. Lay Low, Vato, From Da Chuuuuch To Da Palace, om maar voorzetjes uit verschillende Snoop-era’s te geven.
Snoop leek blij om er te zijn en stak vocaal behoorlijk in vorm. Eigenlijk deed ‘ie weinig fout, en dat was zowel de zegen als de vloek van de show. Hij is een routinier geworden, een oude hond die weinig ruimte om te spelen overliet. Pas toen er een opstootje was in de golden circle kwam hij even los van de automatische piloot om de boel te sussen. Voor de rest was het dollen met die smokende aap en de paaldanseressen beschieten met zijn money gun van Supreme. En vooral; strak rappen.
Amsterdam zag bij vlagen een bevlogen Snoop. Loeigroot viel er te lezen op zijn kenmerkende pyama; DEATH ROW RECORDS. En ook op de zware, gouden ketting die erover bungelde; DEATH ROW RECORDS. Dat hij eigenaar is geworden van de catalogus van het label waaraan hij zelf meebouwde wilde hij maar al te graag vieren; door het fysiek uit te dragen maar ook stevig in de setlist door te laten sijpelen. Snoop’s Upside Ya Head!
Dankzij zijn kenmerkende, heldere flow waren we al gauw het sneue voorprogramma van D12 (of wat er nog van over was) vergeten. Én het feit dat een week vóór het concert Tha Dogg Pound, Warren G en Obie Trice hadden besloten om thuis te blijven. Dat Snoop zelf sinds het aankondigen van de tour alweer acht (!) albums verder is, leek eveneens niemand te deren. Ook hemzelf niet. In sneltreinvaart vlogen we met hem door zijn 30-jarige carrière. Het jubileum werd door the Big Boss Dogg in Amsterdam in elk geval flink gevierd.
Fixtures
Hoogtepunt: de stem van Snoop, die ook in een hal van dit formaat relaxed klinkt
Dieptepunt: D12 (of D4 in dit geval; Swifty McVay en Kuniva was het duo van dienst)
Garderobe: gratis, of een kluisje á € 2,-
Fotograferen: zeker!
Geluid: helaas niet zo goed en minder hard als anders in de Ziggo Dome
Sfeer: relaxed
Bezoekers: 17.000
Damage: € 75,90 (inclusief servicekosten)
Cijfer: 7,5
De rest van de pics van Nikki van Toorn zie je hieronder!
