Als een bom kwam hij binnen, als een komeet blies hij op en als een wervelwind domineerde hij. Tegelijkertijd met het vriendelijke Broederliefde en de poppy generatie New Wave-artiesten was daar ineens Sevn Alias. Met een donker stemgeluid en een kenmerkende flow als een mitrailleur, waarmee hij met uiterste precisie raps afvuurde over het straatleven. Het laatste jaar deed hij het rustig aan. Hij maakte bekend dat hij nog één album zou uitbrengen en zou afzwaaien. Voor fans een teleurstelling, voor hemzelf een geruststelling. Het lichtelijk met tegenzin gemaakte album Twaalfde Ronde is zijn laatste kunststukje.
Het was begin 2016 toen ik Sevn Alias voor het eerst live zag. In een ondergrondse club in Rotterdam presenteerde hij daar Twenty Four Sevn 2, de plaat die megaklapper Kifesh een thuis gaf. De track zou, samen met Ma3lish – waaruit de quote uit de openingsalinea geplukt is – een blauwdruk blijken voor zijn carrière. Daar stond hij, nog ietwat onwennig op het podium, maar vol vuur. Deze jongen was street smart, kon in detail uitdrukken over hoe het snelle leven hem liet voelen en deed dat uiterst technisch begaafd en op flitsende wijze.
“Zondes op m’n handen, maar ik was ze weg”, spitte hij in zijn eerste grote single. Vanaf het moment dat hij met een omgekeerd PSV-shirt in de studio bij 101 Barz-stond tot 2022 stond Sevn eigenlijk 24/7 verplicht aan. Hoogtepunten waren talrijk. Binnen no time stond hij op de grootste festivals van Nederland. Met Gass scoorde hij een nationale hit, en hij liep vaak voor op de muzikale trends. Hij verbreedde zijn palet als Picasso, schetsend zonder kwast. Zo zat hij al vroeg op de afrotrap-wave, bewoog hij zich richting UK-genres als grime en garage, maar maakte net zo goed muziek met Candy Dulfer en Maan. Sevn’s stijl kon was daardoor even rof als eerlijk te noemen.
Zijn werkdrift was voor anderen wellicht extreem om aan te zien. Maar 2023 is voor hem het juiste moment om er een punt achter te zetten, vertelde hij bij onder meer Kick ‘T Met. Wat blijkt; met ieder hoogtepunt zat er voor de nog jonge Sevn steeds minder uitdaging in: “Ik ben sowieso al bijna tien jaar in de game. Nederland is niet zo heel groot: ik heb elke festival en iedere samenwerking die ik wilde doen, al gedaan.” Maar dat is niet het enige dat zijn hersenen heeft laten kraken:”Ik heb niet meer de behoefte om zo in de picture te staan. Ik heb natuurlijk ook kinderen gekregen.” Het vaderschap heeft de artiest ook anders naar zijn eigen rol in de samenleving laten kijken. “Het gaat erom hoe mijn muziek geïnterpreteerd wordt door jongeren. Niet iedereen is in staat om volwassen keuzes te maken.”
“Waar het eerst allemaal in de UK en Amerika gebeurde, zie ik nu van dichtbij wat voor invloed het op jongeren heeft”, vertelt Sevn. Wie zijn laatste album opzet, hoort al in de eerste woorden die hij rapt wat dat, in combinatie met zijn bekering tot de Islam, met hem doet. “Ik moet vaker naar moskee / heb thoughts in m’n head / en de duivel die trekt aan me, neef, ik word para…” Zodra hij het refrein gezongen en het tweede couplet aanvangt, vangt hij de drukte in woorden: “Slaap niet uit in de ochtend, ik sta op / denk alleen maar ‘Hoe maak ik m’n ma trots? / Zoek naar rust maar m’n life is een chaos.”
Precies op dat punt is de artiest beland. Sevn werkt aan zichzelf, wetend dat hij heeft gezondigd en levend met spijt. Zelf in de wildste straattracks zit nu het verlangen om ervan los te weken: “The streets it made me / maar zweer het je fam, I’m trying to break free!”, rapt hij vroeg op de plaat. Toch wilde hij niet eruitstappen als de moraalridder. Contractueel moest hij dan nog wel een album afleveren, de inhoud is onveranderd. Met een van links naar rechts golvende flow pioniert hij als vanouds: “Zweer, ik ben echt moe, ik kan niet pitten broski, heb demons all in m’n mind / jij moet relaxed doen als ik met Rich ben, want dat betekent veel pipes…” De multirijm en kille manier van overbrengen laat het besef langzaam indalen; voor de pure rapfans is het jammer dat Sevn Alias stopt met het maken van muziek.
Zijn finale is een plaat van uitersten geworden. Hij kan nog altijd als geen ander het leven in de trap verwoorden, beeldend tot in detail, maar heeft de afgelopen jaren ook een manier gevonden om een stukje van zijn hart te geven. Zijn veelheid aan stijlen, maakte eerder dat de verwachtingen omtrent zijn werk steeds zwaarder op zijn schouders duwden. In een interview met deze website uit 2020: “Na een tijd had ik zoveel verschillende soorten fans; de één wil trap horen, de ander afrobeats, die wil me horen zingen, die wil weer iets anders horen doen. Ik had het gevoel dat het niet uitmaakte wat ik uitbracht, er zijn altijd mensen die gaan klagen. Als ik rap uitbreng zijn er mensen die zeggen ‘waarom rap je zoveel? Ga zingen!’ Als ik zing is het andersom. Daar heb ik een balans in moeten vinden.”
Twaalfde Ronde biedt die balans. Het is een flinke body of work: met 21 nummers op de tracklist is er voor iedere Sevn-liefhebber wel iets moois te vinden. Melodieuze zang over akoestische gitaarloops? Check. Melancholische pianotonen die beschrijft hoe hij uit de modder is geklommen? Yes. Pure kalmte dat plots kan veranderen in een heet hoofd? Tuurlijk. Tropische ritmes, zij het met ingetogen twist? Zeker.
Vooral op de tweede helft van het album lijkt Sevn te beseffen dat hij alles uit zijn eigen stemgeluid wil halen. En dat hij open kan zijn als nooit tevoren. De soepele zanglijnen, uitgerekte ad-libs en uitgesponnen bruggen en coupletten bieden hem daar de ruimte. Om confrontaties in de realtionele sfeer te beschrijven, zijn vertrouwensproblemen bloot te geven en twijfel over mogelijk te ontstane leegtes te bezingen.
Uitsmijter Legends Never Die is hoe je een glansrijke rapcarrière afsluit. Een track waarin hij in drie minuten uiteenzet waarom hij stopt. Hij schetst de muziekindustrie vanuit persoonlijk oogpunt, als een wereld waar jaloezie en hebzucht haaks staan op zijn echtheid. Een wereld waarin je de messen moet ontwijken die anderen in je rug willen steken, waar constant gepresteerd moet worden onder druk. Maar ook een wereld waarin je snel en veel kunt leren, en waar je als je eruit stapt toch kunt reflecteren en dankbaar voor mag zijn.
Hij besluit zijn carrière met een verzoek. “Als ik vertrek, niet vragen ‘Why?’ Maar zorg dat jij me niet vergeet homie, keep my name alive.” In principe heeft hij het antwoord zelf al gegeven met de songtitel ervan, maar we maken de belofte maar al te graag. Sevn Alias heeft met een gouden griffel eigenhandig een hoofdstuk toegevoegd aan het boek der Nederlandse hiphop. En zelfs op de laatste punt mag hij bijzonder trots zijn.
Thanks voor alle mooie muziek, momenten en interviews, Sevn. Geniet van het leven na rap. Je verdient de rust, buiten de felle schijnwerpers. Het ga je goed.
