Gangcultuur, Crips de oorsprong van de termologie
De Crips zijn in de Verenigde Staten een geduchte straatbende. Gekleed in het blauw onderscheiden zij zich van hun rivalen. Zoals de Bloods, die in het rood gekleed gaan. Door hiphop films en muziek heeft de straatbendecultuur uit Los Angeles een wereldwijd gezicht en platform gekregen. Films zoals Colors, Boys In The Hood en Blood In, Blood Out etc. etc. De muziek van Ice-T, N.W.A., Booya T.R.I.B.E. en Too Short vanuit de westkust en Schoolly D en Just-Ice van uit de oostkust brachten wereldwijd jeugd in aanraking met de Amerikaanse versie van straatbendes en de geweldadige Amerikaanse cultuur. De cultuur werd gretig gekopieerd en ‘het stoute jongens’ imago is een gegarandeerd verkoopkanon dat tot vervelens toe wordt gebruikt. Uittingen worden ook overgenomen en vervangen lokale gebruiken. Zoals het opmerkelijke feit dat menig maffia lid zich is gaan gedragen zoals de maffia leden in de film The Godfather.
15 jaar gangcultuur in Nederland? roept het idee op dat bendes pas ongeveer 20 jaar bestaan in Nederland. Gangs en bendes het is niks nieuws onder de zon. Ze bestaan al sinds dat er samenlevingen zijn. Hoe dacht men dan dat de opvolgers van de jongeman Romules (Rome) hun rijk opbouwden? Door democratie te verspreiden?
Het boek zelf is ook al niet meer zo nieuw: http://www.vassallucci.nl 2003. ISBN: 90 5000 5284.
Een boek over de straatbende Crips uit Den Haag
Het uitgroeien van gangs tot gevaarlijke proporties is meestal te wijten aan gebrek aan zelfkennis van de personen in kwestie. En omdat omstanders niet op tijd ‘stop’ durven te zeggen. Of zoals in een deel van de wereld wordt aangewakkerd om verdeel-en-heers-politiek te bedrijven. Iedereen ziet het, iedereen houdt maar zijn of haar mond dicht. Om twee redenen: geen zin om zich bezig te houden met het onderwerp. En de andere reden: angst voor wraak. Met alle gevolgen van dien. Om die eerste reden liet ik het boek altijd liggen. Juist om die reden: hoe grof geweldadig de akties ook waren en zijn, de ‘gangcultuur’ in Nederland is te stom voor woorden zodra je er ook maar even over nadenkt. Ik kende het boek al en had nooit zin om de volle mep ervoor te betalen. In de winkel heb ik vaak genoeg het boek door gebladerd.
In de Verklarende Woordenlijst gekeken, het begint met:
187 – moord (radio-code Amerikaanse politie)
anger – woede
Ga zo maar door, blijft bij mij even stil. Achter ‘real’ staat ‘echt’. Nee, echt! Dit keer, zaterdag 29 september 2007, in de uitverkoopbak voor slechts €4,- bij Boekhandel Schippers op het Bijlmerplein. Kan en mag ik niet laten liggen. Gelezen, een mening gevormd en heb daarna de bijhorende CD geluisterd. Twee nummers van Keylow en Raw Dawg. Waaronder Rhyme Or Crime. Het boek is in iedergeval niet slecht. De schrijver heeft er lang en redelijk zorgvuldig aan gewerkt. Hij heeft goed geluisterd naar de personen in kwestie. Keylow heeft de schrijver duidelijk in vertrouwen genomen. In het boek mis ik de historische en sociale context en een kritische vraagstelling. Het beschrijft het verhaal van de gangleden. Promoot het boek het gangleven? Is het een inspiratie? Nee, volgens mij is het juist een eyeopener over hoe stom het eigenlijk allemaal is. En juist als anti-dosis ideaal. Wie spreekt verleent het recht tot tegenspraak.
Als je het op de kop kan tikken, vooral voor slechts vier euro, is het zeker de moeite waard om het eens gelezen te hebben. Het boek geeft een goede blauwdruk van hoe en wat er is gebeurd en maakt hersenspinsels helder. Als je weet waar iemand vandaan komt, kan men dus ook erachter komen waar iemand heen gaat. Lijkt me dat hier iemand een blauwtje loopt.
De inhoud van het boek laat ik op mij in werken. Ondertussen luister ik naar Rhyme Or Crime. Als Raw Dawg en Keylow het niet kunnnen maken in de muziek, rappen ze, dan rest alleen de criminaliteit. Ring the alarm! Eén ding is zeker: do NOT give up your day job! Met klem. Oh ja, wacht effe, die hebben ze dus niet.
Falende opvoeding, lastige jeugd
Hoe hard en smerig ook de omstandigheden waren waarin zij opgroeiden, geld verdienden en zich staande moesten houden. Naar ik mag aannemen, nog staande proberen te houden. De problemen waarover de verschillende personen in het boek vertellen zijn niet nieuw. Of schokkend. Shit happens. Elke dag weer.
De oorzaak van alle ellende zit in een lastige jeugd door falende opvoeding. Bewust en onbewust wijzen ze daar zelf op. De argumentatie is ook niet overtuigend om sympathie op te roepen. Beste premier Balkenende: het verhaal van deze zielen is mogelijk het lelijkste bewijs dat ons onderwijssysteem echt verbeterd moet worden. Alstublieft, elk mensenleven is te zonde om zo weggegooid te worden.
Wat me totaal verbouwereert is hoe ver het is doorgeslagen in de hoofden van de jongens. Hoe steeds keer op keer de meest stompzinnige keuzes tot nog meer wreedheden leiden. Voorbeeld: ‘Kom laten we een helicopter kapen en eens iemand proberen te bevrijden uit de gevangenis.’ Hoe is het mogelijk dat de jongeman, Raw Dawg, ooit eens op dat idee is gekomen? En nog stommer: het heeft proberen uit te voeren. Overigens: hij faalde rijkelijk. En zat zijn straf uit. Er wordt gezegd dat het respect heeft afgedwongen bij anderen. Het amateurisme druipt ervan af. In iedergeval bij de blunders die ze zelf als stoere verhalen vertellen. Elke brave kikker die nog geen vlieg kwaad doet, zal bedenken dat het geen slecht idee is om eerst alle telefoons en andere communicatiemiddelen in beslag te nemen van de personen die men ontvoert, knevelt en/of gijzelt. Zo niet deze gang. Nog al wiedes dat de politie de jongens stond op te wachten. Spreken over soldiers en enemies. Wat is het eerste wat men in een oorlog probeert te bereiken? De communicatie uitschakelen van de vijand. Als men de terminologie toe-eigent, doe dan in ieder geval de moeite om de theorie te kennen.
Wat ik in ieder geval weet van een crimineel leven:
1 Real bad boys move in silence; KRS-One,
2 I never heard a criminal confess in stereo; Jeru The Damaja,
3 Omertà, ‘Het totaal verbod op enige vorm van medewerking en/of informatie geven over de mafia, ook al ben je zelf slachtoffer van criminaliteit’. Van een aardig succesvolle gang; de Cosa Nostra,
4 ‘For a true nightmare: squeeze the trigger/Cops hate kids/kids hate cops/cops kill kids with warning shots/what is crime and what is not/what is justice/I think I forgot’, ‘Now you think what time it is? Word, we’re out of here’; Ice-T.
De gang-oorlogen in Amerika gaan alleen maar door omdat ze in leven worden gehouden door degene die er het meest baat bij hebben, dat zijn dus de echte machthebbers. Ondanks alle pogingen van de O.G’s (Original Gangster) om een einde te maken aan de levende hel. Aanrader: Seize The Time, The Story Of The Black Panther Party. Dus wie wordt hier nou eigenlijk gepimpt?
In hun schoenen staan
Er wordt gevraagd wat de luisteraar zou doen als zij in hun schoenen zouden staan. Wat ik deed? Toen er ooit eens twee gangsters in blauw bij mij de lift deur openhielden, ergens in de jaren negentig in de flat Fleerde, een blaffer trokken en vroegen of ik wat te roken had, antwoordde ik dat ik niet rook (kan dodelijk zijn). “Nee, je krijgt ook geen geld”. En of ze zo vriendelijk wilden zijn om of in de lift te stappen of de deur dicht te doen, want ik wilde naar boven. Natuurlijk was ik me rotgeschrokken. Wat moest ik doen? Zelf een wapen kopen? Man, beter van niet. Zonder wapen ben ik geen bedreiging. Als gangsters zo nodig wat van me willen pakken, dan pakken ze het maar. Voor zulke losers ga ik niet de bak in wegens wapenbezit. Of verspil tegen beter weten in, mijn kans om een vader te kunnen zijn voor mijn toekomstige kinderen. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden.
In het boek wordt gesproken dat er afgerekend wordt met een ieder die de gang en/of de gang-cultuur disst. Nu moet ik dus gaan vrezen voor mijn gezondheid? De veiligheid van mijn huis en familie? Och help. Geweld en moord worden niet geschuwd. Er wordt opgeschept over de reputatie na het daadwerkelijk plegen van een moord.
In mijn schoenen
He gangster, wat zou jij doen als je in mijn schoenen stond? Ik behoor tot de gang: journalisten. In het land waar mijn zoontje geboren is, Kameroen, heb ik kinderen als slaven gebruikt zien worden. Met totaal geen kans op een beter bestaan in veiligheid en vrijheid. Wat nou moeilijke jeugd?
Stap voor stap probeer ik daar mijn eigen vrije media op te zetten. Een radiostation en een magazine. De laatste keer dat ik er was (Bamenda, North-West Provence) verdwenen er vijf lokale journalisten. Een Zwitserse journalist werd het land uitgezet. Die andere vijf zijn dus, voor alle duidelijkheid, nog steeds verdwenen. De jongens praten stoer in het boek, terwijl ik echt geen andere conclusie kan trekken dan: wat een sukkels. Zeer gevaarlijk, maar het blijven sukkels. Weet je wat pas een gevaarlijke gang was? De jongens in het zwart: NSB.
Het volgende gedicht draag ik op aan ieder die mentaal gevangen zit zoals de heren en damens uit het boek:
Een verloren strijd:
Ik dood de tijd
De tijd doodt mij
Schrijver onbekend, Edam, 2007
Als ik ook maar een manier had om persoonlijk van man tot man raad te geven, zou ik hen een bibliotheekpas geven, hen meenemen en het boek Lange Weg Naar Vrijheid van gevangene nummer 46664 laten lezen. Eens beschouwd als staatsgevaarlijk crimineel. Volgens het Witte Huis destijds officieel een terrorist. Is mijn woede die ik uit in dit stuk nou om de persoon te dissen? Nee, het is mijn manier om te zeggen STOP! Beter ten halve gekeerd dan geheel gedwaald. Mijn insteek is de zelfde als die van Keylow: “Wij kunnen met de muziek iets positiefs achterlaten voor onze kinderen.” Wij, met zijn allen, kunnen iets positiefs doen voor alle kinderen. De ene man kan meer vader zijn dan de andere die zijn kind in de steek laat. Laat de man die meer kan ook het kind dat meer nodig heeft liefhebben.
AQ = Answers Questioned.
