Het album opent met Dropping Crazy Science Yo, een les underground hiphop waarin op een grappige manier word uitgehaald naar de underground hiphop die voornamelijk op het internet veel populariteit geniet. Met de groepsnaam van een muppet en een openingstrack die meteen een groot deel van de underground parodieert denk je al snel dat je naar een soort van Party Fun Action Committee aan het luisteren bent, niets is minder waar. Ondanks dat Roosevelt Franklin soms met hilarisch vage nummers komt, is het grootste gedeelte gevuld met serieuze nummers en duistere beats.
Alhoewel, al te duister wordt het eigenlijk nergens, je hoort gewoon waar het verschil tussen Company Flow en El-P ligt, dat is Mr Len dus. De producties op deze plaat zijn gewoon goed, gitaarloopjes, drumpatronen en vage geluiden worden vervormd tot een zeer fijn klinkend geheel. Het is ook allemaal zeer gevarieerd, zo heeft Lately een ijl sampeltje van een halve gitaarrif met een zware drumbeat eronder waardoor het een zwaar gevoel met zich meebrengt en het nummer erna Dave Winfield heeft met zijn trompetgeluiden en het banjoachtige geluid weer een veel lichtere feel. Ieder nummer heeft een totaal eigen sfeer en toch vormen de 16 nummers een goed geheel. Dit komt ook door de teksten, dit is ook het grootste punt van kritiek op dit album. Kimani is geen opvallende MC, zijn flow is niet bijzonder en de onderwerpen zijn nergens echt vernieuwend. Dit is niet echt irritant, maar het is jammer, want een hoop van de nummers zullen niet echt blijven hangen.
Een nummer waar de goede productie wel wordt ondersteund door goede raps is Insomnia 411 met Slug en Jean Grea. Met dergelijke gastrappers kan het ook haast niet mis, maar ook Kimani klinkt op dit nummer beter dan op de meeste nummers. Met een prachtige beat wisselen de MC’s gedachten uit over depressies en slapeloosheid, echt een nummer dat iedereen moet horen. Ook New Jack City is echt een blijvertje, een nummer die je weer laat denken aan Little Johnny from the hospital mede doordat dit nummer de nostalgie van de begindagen van hiphop terughaalt. Verder is het nummer I am so rich nog noemenswaardig, maar niet echt om de diepgaande teksten, een hele vrolijke, bouncende beat waarop Kimani echt belachtelijke teksten spit in de zin van:
I’m rich y’all!, I’m richer than rich!
I’m rich y’all!, I’m richer than rich!
You poor bitch! , You poorer than poor!
You poor bitch!, You poorer than poor!
You gotta walk dude!, You gotta walk to school!
You gotta walk dude!, You gotta walk to school!
Nee, dat zijn geen teksten om over naar huis te schrijven, maar als je het nummer hoort verschijnt er al snel een grijns op je gezicht.
Mensen die meer naar beats luisteren dan naar teksten moeten deze plaat zeker beluisteren, voor de lyrics kan je beter ergens anders gaan zoeken. Uiteindelijk houd je toch een goede plaat over. En als Kimani zijn lyrics nog wat oppoetst, wordt het volgende Roosevelt Franklin album een absolute klassieker, maar voorlopig is Something’s gotta give een meer dan fatsoenlijk debuut.
Tracklist:
01. Dropping Crazy Science Yo
02. Lately
03. Dave Winfield
04. New Jack City
05. The Bang
06. S N M
07. I Am So Rich
08. Troublearth
09. A Meditatin on Why Love Sucks
10. The Line
11. Kurt Loder
12. Muppet Love
13. Timmy
14. Maybe
15. Insomnia 411
16. The Long Road and Still Walking
Meer info: http://www.thirdearthmusic.com
