Nadat hij onderdeel was van Busta Rhymes’ Flipmode Squad en zichzelf als kwart van de underground-crew The U.N. presenteerde, groeide Roc Marciano afgelopen decennium uit tot één van de belangrijkste spelers in de hiphopgame. Hij blies in hoogst eigen persoon nieuw leven in de mafioso-rap. Met zijn atmosferische en grimmige lo-fi beats maakte hij de weg vrij voor vele mc’s van daarna. Nu dropt die sleutelfiguur weer zelf een album; Mt. Marci.
De inmiddels 42-jarige mc en producer zette met Marcberg in 2010 een onvervalst klassiek hiphopdebuut neer. De gruizige, dreigende productie en de indrukwekkend meeslepende verhalen die de muzikant uit Long Island erop vertelde, vormden een combinatie die lang miste. Erna verschenen nog zeer fijne platen als Reloaded, The Pimpire Strikes Back en Rosebudd’s Revenge. Hij inspireerde er een hele generatie grote (denk Griselda en Earl Sweatshirt) en kleine (Ka, Stove God Cook$) artiesten mee. De met precisie geknipte loops en -soms bijna afwezige- stoffige drums eronder werden een trend.
Die zette hij wel meer. Roc Marciano zorgde ervoor dat men de waarde van zijn muziek ging inzien. Door middel van het aanbieden van exclusieve downloads via zijn website, ver vóórdat zijn platen op de streamingdiensten verschijnen, bijvoorbeeld. Zo was het ook bij Mt. Marci; twee weken lang hadden alleen de mensen die zich tegen betaling (40$) hadden ingeschreven op zijn website toegang tot de muziekbestanden, zonder dat er een reguliere releasedatum werd gecommuniceerd. Eind november verscheen zijn nieuwe album dan toch op de DSP’s.
Ergens heeft hij natuurlijk groot gelijk; door mensen in het ongewis te laten -en gewoon heerlijk wat geld bij te verdienen- stijgt de waarde van zijn muziek. Maar het feit dat dit album twee weken lang rondzwierf terwijl je er als niet betalende fan niet bij kon, smaakt bitterzoet. Want wat is Mt. Marci een meesterwerk. Roc Marciano bouwt ermee verder aan de stijl die hij creëerde voor Marcielago (zijn vorige album, uit 2019). De estethiek en productie van die plaat worden meegenomen 2020 in. Opnieuw is het toneel een minimalistisch sonisch landschap, waarin hypnotiserende soulloops en gruizigheid hoogtij vieren.
Die ademende beats zetten Marciano’s filmische vertellingen centraal. De levendige bars over het straatleven en de rijkdom die dat met zich mee heeft gebracht rollen met een flinke dosis nonchalance over zijn tong. Haast altijd klinkt hij onderkoeld. Gastoptredens zijn er van ScHoolboy Q, Action Bronson, Kool Keith en nieuwe held Stove God Cook$. Geen van hen overschaduwt Marci, maar allen stuiteren ze op de energie die zijn productie overlaat om in een track te stoppen. Het samenspel tussen de beider persona’s van Kool Keith en de gastheer bijvoorbeeld, maakt van Broadway Billy een bijzonder sterk nummer. De productie zou niet misstaan in een Blaxploitation-thriller uit de jaren zeventig, en doet smachten naar een heel project van deze twee.
Het hardnekkig krakende vinyl en de ambient van Wicked Days zorgen voor de meest experimentele versie van Roc Marci in lange tijd. De sfeer is verontrustend, en Roc Marciano gooit er heerlijke one-liners uit over zijn droom om schoenen te dragen die gemaakt zijn van de huid van Hillary Clinton en Queen Elizabeth. Ook de bijdrage van Trent Truce is even griezelig als excentriek.
De weg naar de top van Mt. Marci is er eentje waarin geen tussentijdse dalingen zitten. Roc Marciano klinkt laid back en zelfverzekerd. Op de beste momenten klinkt het album heerlijk onheilspellend. De dreiging druipt uit de bassen, de pianoloops klinken treurig en de blazers jazzy. Roc Marci verdedigt zijn positie in het rapspel met felle tekstuele uitspattingen. Hoewel Marciano al op de top staat, suggereert hij niet anders dan dat zijn lijn nog altijd stijgende is.
Mt. Marci is een van die redenen waarom je niet moet komen met jaarlijsten op 1 december.
