Na 20 mei dachten een hoop mensen van wel, tijdens Saturday Night Live bracht ‘Ye Black Skinhead ten gehore en de reacties waren extreem; de één vergeleek Kanye met Nirvana ten tijde van In Utero, de ander kon niet geloven dat zo’n getalenteerde muzikant als West hier mee durfde op te treden. En zo is eigenlijk de hele plaat, het is niet voor iedereen, laat dat duidelijk zijn. Het is geen hiphopplaat, er wordt bijzonder weinig opgerapt. Wie er al een label aan zou willen hangen zou met ‘punk’ het dichtst in de buurt komen. De houding, de cover van de plaat (of het gebrek daaraan),de provocatie die zwaarder lijkt te wegen dan de daadwerkelijke mening. Het lijkt allemaal alsof Kanye zijn critici niet eens meer probeert te overtuigen van zijn kunnen. Yeezus is niet gemaakt om je te behagen, het wil je in de war brengen, het roept gevoelens op die de meeste van ons in het dagelijks leven liever zouden vermijden.
Het eerste nummer is On Site en zet met z’n glitchy distorted melodie de toon voor het hele album; Kanye rapt, hijgt en schreeuwt over een onsamenhangende, maar spannende collage van geluiden. ‘Ye maakt meteen een bijzonder statement: How much do I not give a fuck? Let me show you right now before you give it up gevolgd door een sample van de Holy Name of Mary Choral Family dat eigenlijk het hele nummer onderbreekt omdat het in een totaal ander tempo staat. Zo weinig kan het Yeezus dus allemaal schelen, hij flipt zijn hele nummer om je dat duidelijk te maken. Het derde nummer is getiteld I Am A God en hoewel hij het op de track zelf een beetje weet te onkrachten (I am a god, even though I am a man of god, my whole life in the hands of god), stijgt hij hier tot een nieuw level van narcisme, zeker door de tweede verse waarin hij heel casual een gesprekje heeft met die andere god:
I just talked to Jesus, he said; ‘What up Yeezus?’
I said; ‘Shit, I’m chilling, trying to stack these millions’
In het licht van eerder werk van Kanye (Jesus Walks) komt nu toch het gevoel bovendrijven dat Yeezus aan het provoceren is, en als de beat je nog niet in de war had gebracht, zorgen de lyrics daar wel voor. Maar wie dit kan omarmen, heeft aan I Am A God een bijzonder goed stuk muziek met een hele dope sample van dancehall-artiest Capleton. De dancehall-invloeden worden nog beter uitgewerkt in I’m In It met de opzwepende vocalen van Assassin die in combinatie met de beat een nieuw soort clubgevoel tot gevolg hebben; op I’m In It kun je losgaan zonder dat je vrolijk hoeft te zijn. Dit sombere clubgevoel bereikt een hoogtepunt op Blood On The Leaves, dat ook meteen een van de beste nummers van Yeezus is. De track begint met een gesamplede Nina Simone met haar versie van het eigenlijk onaantastbare Strange Fruit (de vraag blijft wel of Kanye het met al zijn provoceren ook had aangedurfd om Billie Holiday’s versie van het nummer te gebruiken, dat in zwart Amerika nog steeds een bijna heilig stuk muziek is) en bouwt op naar een keiharde TNGHT signature-beat (Hudson Mohawke van TNGHT staat gecredit als producer) met synth, tuba en trompet sounds. Blood On The Leaves is dynamisch een heel spannende track en daar zit ook de kracht van het nummer; het is een ballad met kicks en lage bassen. Yeezus sluit af met het wat meer mellow Bound 2, een openhartige track waarin sex, liefde en geloof de revue passeren;
She asked me what I wished for on my wishlist
have you ever asked your bitch for other bitches?
maybe we could still make it to the church steps
but first, you gon’ remember how to forget
After all these long- ass verses
I’m tired, you tired, Jesus wept
Dit soort directe raps maken van de god Kanye aan het eind van Yeezus weer een mens, al blijft het een mens met een enigszins aparte kijk op de wereld.
Wat heel leuk is om te zien aan Kanye’s discografie is de manier waarop hij zijn trucjes laat doorvloeien in volgende albums, van de soul-samples van zijn eerste album College Dropout tot aan de autotune van 808 & Heartbreaks; alles krijgt zijn eigen plaats op latere albums en ondanks het kale karakter van deze plaat (10 dagen voor de release heeft Kanye producer Rick Rubin nog bij het project betrokken om de tracks nog meer uit te kleden tot hun essentie) zijn de oude Kanye West maniertjes ook op Yeezus goed terug te horen (de gepitchte samples van zijn eerdere werk, de distortion over de vocalen die hij op Dark Twisted Fantasy veelvuldig gebruikte). Met zijn 40 minuten is Yeezus voorbij voor dat je het door hebt, er gebeurt zoveel en er wordt zoveel verteld (door middel van vocalen samples, auto-tune en raps) dat je alles even moet laten bezinken voordat je een oordeel kunt vellen. Feit is wel dat Kanye zichzelf op iedere plaat opnieuw probeert uit te vinden en dat streven alleen al is bewonderingswaardig. Yeezus is geen leuke plaat geworden, maar gezien de staat van popmuziek op dit moment (waarin los kunnen gaan in een club de hoogste prioriteit lijkt te hebben) wel een hele noodzakelijke. En ook nog een verschikkelijk goede.
Tracklist:
01. On Site
02. Black Skinhead
03. I Am A God feat. God
04. New Slaves feat. Frank Ocean
05. Hold My Liqour feat. Chief Keef & Justin Vernon
06. I’m In It
07. Blood On The Leaves
08. Guilt Trip feat. Kid Cudi
09. Send It Up feat. King L
10. Bound 2 feat. Charlie Wilson
