Het is een van de grootste talenten uit Dublin en hij begint langzaamaan ook internationaal steeds grotere stappen te maken; zo werkte hij al samen met namen als Aminé, Kaytranada en Joey Badass. Vorige maand brak hij ook nog eens een uitverkochte Melkweg af met de releaseparty van zijn nieuwe album Dear Annie. Rejjie Snow is hot en wij spraken hem voorafgaand aan deze show over het album, zijn come-up, Ierland, toeren en de toekomst.
“Over een paar jaar gaan mensen naar Dublin kijken en alles van ons overnemen.”
In een achterkamertje van de Melkweg zit op een kleine kruk de 24-jarige, ietwat verlegen Alex Anyaegbunam a.k.a. Rejjie Snow. Overduidelijk vermoeid door het toeren, maar toch blijft hij beleefd en geeft hij uitgebreid antwoord op alle vragen. Zo ook over zijn begin als hiphopartiest in een land dat niet bepaald bekendstaat om haar bruisende hiphopscene. “Als ik een plek als thuis zou moeten bestempelen is het Dublin, maar momenteel is het mijn koffer en daarvóór was het Londen, waar ik al vier jaar woon”, vertelt Rejjie lachend.
“Ierland mag dan niet bekendstaan om haar hiphop, maar het heeft wel een geweldige scene. Misschien hebben we onze stem nog niet gevonden in de wereld, omdat onze stem zo anders is dat mensen een beetje bang zijn voor het onbekende. Als je naar Dublin toe gaat, zie je het wel. Er zijn zoveel jongeren die nu hiphop maken en ik denk dat dat op zichzelf al heel speciaal is. Ik bedoel ons accent, de taal en woordkeuze in het algemeen… het is Engels, maar toch zo anders. Over een paar jaar gaan mensen naar Dublin kijken en alles van ons overnemen. We gaan aan de voorkant van deze game staan. Dat hoop ik in ieder geval.”
Als klein jongetje luisterde Rejjie eigenlijk alleen maar naar Amerikaanse rap en hiphop. Die invloed zie je dan ook wel terug in zijn muziek, vertelt hij. “Ik wilde vroeger Amerikaans zijn en Amerikaans rappen, maar nu ben ik meer gegroeid als persoon. Door meer een eigen identiteit te creëren en te beseffen hoe cool het eigenlijk is dat ik als rapper uit Dublin kom.”
Die Amerikaanse invloeden kwam ook voort uit het spelen van games op de PlayStation. Op de soundtracks van deze games stonden artiesten als MF DOOM. Daarvoor luisterde ik niet eens echt naar rap. Artiesten die anders denken -zoals DOOM bijvoorbeeld- openden een hele nieuwe wereld voor me, waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Danny Brown is daar ook een goed voorbeeld van. Daar haal ik op zichzelf al veel invloed uit. Het anders denken alleen al.”
“Muziek is nooit echt mijn volledige roeping geweest. Het is iets wat ik wilde gebruiken als opstapje naar andere dingen.”
Die mentaliteit van anders denken zie je ook terug op de manier hoe Rejjie over muziek denkt: “Muziek is nooit echt mijn volledige roeping geweest. Het is iets dat ik wilde gebruiken als opstapje naar andere dingen. Zoals bijvoorbeeld het regisseren van films en het maken van kunst. Ik zou dat zelfs mijn échte passie noemen. Zo heb ik bijvoorbeeld al ideeën voor korte films, die ik dit jaar wil gaan maken. Om dat te realiseren heb ik een paar kansen nodig, maar ik heb echt superveel ideeën die ik het publiek wil laten zien. Met muziek is het zo dat ik nu heb toegewerkt naar mijn eerste album en ik wil die lijn doortrekken totdat ik door kan gaan naar die andere dingen.”
De passie die Rejjie heeft voor het regisseren van films en het maken van kunst is ook goed terug te zien en te horen op zijn debuutalbum Dear Annie, een album vol met referenties naar blaxploitation-films en muziek uit de jaren zeventig. “Ik ben een heel nieuwsgierig persoon en ik hou gewoon heel erg van films”, zegt Rejjie met een glimlach. “De jaren zeventig is een interessante periode voor films in Amerika. Die tijd, voor de crack-epidemie en het opbloeien van de blaxploitation-film, was een hele creatieve tijd in Amerika.”
Ook Franse muziek uit de jaren zeventig en Frankrijk in het algemeen inspireerden Rejjie bij het maken van Dear Annie. Dit is duidelijk terug horen aan nummers als Mon Amour en Désolé: ‘Ik was toen nét in Frankrijk geweest en raakte echt door alles geïnspireerd. De taal, de mensen, maar ook bijvoorbeeld de architectuur. Daarvoor had ik al naar Franse muziek uit de jaren zeventig geluisterd en ik zag hoe sommige artiesten Engels in hun teksten verwerkten. Het klonk echt supercool! Toen ik naar Frankrijk ging, vroegen mensen of ik ook met Franse artiesten ging samenwerken, maar dat was niet echt mijn plan. Toch wou ik iets doen voor een plek die mij altijd goed heeft behandeld. Dus ik dacht waarom niet op de manier waarop die Franse artiesten het hebben gedaan, maar dan andersom. Zo gaf ik ook gelijk een artistieke, filmachtige feel aan de nummers.”
“Ik wilde genre-doorbrekend zijn, snap je? Soms is dat lastig, want wát je ook doet, mensen gaan het nog steeds een hiphopalbum noemen.”
De jaren zeventig zijn niet de enige inspiratiebronnen voor Dear Annie. Zo was een kenmerk van het album grote variatie in muzikale stijlen. Met dansbare tracks, maar ook donkere nummers. Ook in de teksten en de onderwerpen van de nummers is veel variatie. “Mijn doel met ‘Dear Annie’ was om er een interessante en leuke luisterervaring van te maken. Ik wou het vooral niet saai maken. Daarom zijn er allemaal verschillende sonische dingetjes en instrumenten. Ik wilde genre-doorbrekend zijn, snap je? Soms is dat lastig, want wát je ook doet, mensen gaan het nog steeds een hiphopalbum noemen. Dat is wat ik mensen wou laten zien. Dat ik niet alleen een rapper ben, maar mezelf zie als muzikant. Dus ik heb ook hints van mijn invloeden buiten hiphop op het album gezet, zoals LMFAO. Om te laten zien dat ik meer ben dan alleen hiphop, een volwaardige artiest.”
“Aanvankelijk wilde ik met Dear Annie een album over de liefde maken. Er was alleen een probleem; ik was toen niet verliefd. Ik had mijn hart nog niet gebroken en terwijl ik het album aan het maken was raakte ik wel verliefd op iemand. Dat maakte het stukken makkelijker om deze gevoelens te begrijpen en ze te verwerken in mijn muziek. Zo veel relaties heb ik niet gehad, maar ze waren allemaal gek. Én speciaal.. het waren allemaal ervaringen die me hielpen bij het schrijven van het album.”
“Het was best lastig om als minderheid op te groeien in Ierland, maar het maakte je ook sterker als persoon.”
“Ik begon steeds verder te werken aan het album en er kwamen dan ook meer gevoelens bij. Dit is ook waar Annie verscheen. Mijn zusje had vroeger een van die Annie-poppen en ik was er bang voor, ik had er allerlei nachtmerries over. Op een gegeven moment had ik een aanspreekpunt nodig in het album en dat werd Annie. Ze is de personificatie van al de gevoelens die op Dear Annie staan. Op het album zelf staat ze voor Lucifer, maar het is ook een vriend en een stem waar je lastig mee kan omgaan. Ze werd als het ware een persoon waar ik al mijn gevoelens aan kon vertellen.”
Die gevoelens op Dear Annie waren niet alleen positief. Zo ging het op het album ook over serieuze onderwerpen zoals depressie en identiteit. “Identiteit is iets dat me altijd al heeft achtervolgd en wat ik altijd zelf heb geprobeerd te ontdekken”, vertelt Rejjie. “Hoe meer ik reisde, hoe beter ik leerde begrijpen wie ik ben, wat dat betekent en waar ik vandaan kom. Het was best lastig om als minderheid op te groeien in Ierland, maar het maakte je ook sterker als persoon. Een olifantenhuid hebben is heel belangrijk.”
“Ik heb heel veel lessen geleerd terwijl ik opgroeide in Dublin, maar het was op een paar dingen na een fantastische jeugd. Het is een plek waar de mensen heel onwetend kunnen zijn, maar ik heb ook in Amerika gewoond. Daar is die spanning misschien nog wel erger. Mensen denken daar gelijk dat ik Afro-Amerikaans ben door mijn huidskleur en daardoor kon ik die segregatie en die spanning echt voelen tussen minderheden en de politie. Toen heb ik ook het nummer Crooked Cops gemaakt. Al die conflicten tussen politie en minderheden waren toen echt veel in het nieuws. Ik probeer gewoon soundtracks van mijn leven te maken, en dát was op dat moment onderdeel daarvan. Met depressies hetzelfde, daar heb ik wel last van gehad, maar ik denk dat vooral komt omdat ik een creatief persoon ben. Uiteindelijk past het allemaal in die soundtrack van mijn leven. Hoe groot of hoe klein dan ook.”
Op de achtergrond horen we wat doffe hiphopbeats. Rejjie moet na het interview gaan soundchecken. Zoals we al eerder al zeiden stond Rejjie in een uitverkochte Melkweg. “De laatste keer dat ik in Amsterdam was, was het nog niet uitverkocht. Ik ben nu ongeveer twee jaar aan het toeren en al dat harde werken begint zich nu uit te betalen”, zegt Rejjie trots. “Het is echt ziek dat overal waar ik kom iedereen de teksten mee kan zingen en rappen. Ik waardeer de mensen die geld betalen om naar mij te komen kijken écht, ook al kan het toeren soms echt vermoeiend zijn. Slecht eten en slecht slapen… het is hectisch, maar het is het wel waard. ”
Dit jaar steekt Rejjie ook de grote plas over om daar zijn raps live te laten horen. “Binnenkort heb ik mijn eerste echte grote tour in Amerika. Het maakt het veel beter dat het ook een plek is waar ik als jongetje inspiratie uit haalde en dat ik nu bijvoorbeeld een show heb in New York… dat is iets wat ik nooit had verwacht. Nu gaat het gebeuren en dat is echt het beste gevoel ooit.”
De tours en de ambities in de filmwereld weerhouden hem niet van het maken van muziek. Sterker nog; het nieuwe materiaal is al klaar. We zijn dus voorlopig nog niet van de Ierse mc af. “Mijn volgende album is al af. Ik wacht alleen op het juiste moment om het uit te brengen. Het zal sowieso meer gefocust worden en misschien wel een van de beste albums ooit.”
Bekijk hier de foto’s van de show (net als in bovenstaand artikel van XAOUX) en beluister Dear Annie hieronder.
