Vanaf het moment dat het Universal Studios in de vorm van LEGO-blokjes op het bioscoopscherm verschijnt weet je dat je niet naar een standaard muziekdocumentaire gaat kijken. De film opent in het heerlijk chaotische huishouden van Williams met zijn vrouw Helen en vier rondspringende en – hoe kan het ook anders – met LEGO spelende kinderen. Al snel volgt de cameraploeg hem naar een ander vertrek en schuift hij aan bij regisseur Morgan Neville om met hem in gesprek te gaan over hoe hij de documentaire over z’n eigen leven voor zich ziet.
Vanaf daar volgen we Pharrell z’n leven als jonge, moeilijk lerende en onbegrepen kiddo in Virginia, de afwijzingen en obstakels die hij en boezemvriend Chad Hugo als producersduo The Neptunes tegenkomen om het te maken in de muziekindustrie, het uiteindelijke succes, de onvermijdelijke leegte en terugval die hierop volgt en tot slot de herontdekking van z’n talent en passies door weer oog te hebben voor de mensen die er altijd voor ‘m zijn geweest.
Klinkt dit als een herkenbaar narratief? Dat zou goed kunnen, want Pharrell vertelt zijn levensverhaal als een klassieke Hero’s Journey zoals we dat kennen van films als The Lion King, Mulan en Finding Nemo. Om Pharrell z’n eigen Hero’s Journey kundig voor het voetlicht te brengen nemen hij en regisseur Neville de nodige creatieve vrijheden. Zo komt Pharrell in de film op het nummer Happy terwijl hij baby Rocket in bad stopt, terwijl Pharrell het nummer eigenlijk schreef voor Cee-Lo Green en Rocket al een jaar of vijf was toen Happy in 2013 het daglicht zag.
Maakt dat allemaal uit? Totaal niet. De film is ontzettend mooi geanimeerd, kleurrijk en vrolijk. Het gebruik van LEGO zorgt voor vele humoristische en creatieve vondsten. Zo worden de beats van The Neptunes in beeld gebracht als springende en kleurrijke LEGO-blokjes waardoor ze zich onderscheiden van de andere beats en zo op de bureaus van onder andere Jay-Z, Gwen Stefani en Snoop Dogg belanden. Een ander mooi voorbeeld is de ontmoeting met Rob Walker die letterlijk uit elkaar spat in verschillende LEGO-stukjes als hij voor het eerst hun muziek hoort en daarop besluit hun manager te worden.
Bovenal heeft de film een gevarieerde soundtrack met verschillende nieuwe uitvoeringen van klassieke Neptunes-producties. Met name een gospelversie van N.E.R.D-track God Bless Us All met Uncle Charlie Wilson op de leadvocal is werkelijk fantastisch. Onbegrijpelijk dat deze tune niet op het gelijknamige soundtrack album staat, maar dat terzijde. Ook zijn de subtiele verwijzingen naar bijvoorbeeld zijn favoriete sci-fi-serie Star Trek en muzikale invloeden zoals A Tribe Called Quest en OutKast ontzettend goed gedaan.
Uiteraard valt er ook wel het een en ander af te dingen op de film. Zo komen verschillende artiesten zoals Kendrick Lamar en Missy Elliott voor slechts ongeveer anderhalve zin aan het woord. Ook positioneert Pharrell zich in de film als een onschuldige en vooral door passie gedreven muzikant, terwijl hij de afgelopen jaren in de nodige (zakelijke) conflicten raakte met Kelis en Chad Hugo. Met name die laatste is natuurlijk bijzonder pijnlijk en wordt vakkundig ontweken in de film.
Het is duidelijk dat Pharrell en regisseur Neville met deze film vooral de visie van eerstgenoemde op een creatieve en speelse manier over willen brengen op de kijker. Is het daarmee een evenwichtige film geworden? Verre van. Is Piece By Piece ondanks dat het kijken waard? Yessir!
Stream de soundtrack:
