Op 7, 8 en 9 november was het zover: de vierde editie van het National Phonographic Festival. Drie dagen lang staan de draaitafels en het turntablism centraal in Rotterdam. Zou toch dope moeten zijn, denk je dan. Lees hier of dat dat ook zo was.
Vrijdag 7 november
De openingsact van het festival was Grazzhoppa’s big band. De Belgische DJ Grazzhoppa stond vorig jaar al op National Phonographic, maar dit keer nam hij vijf turntablematen mee. Samen vormen ze ‘s werelds enige DJ bigband, en brengen ze jazzy turntablemuziek, die toch zeer dansbaar is. Ik was dan ook verbaasd toen ik de concertzaal van Calypso binnenliep: in plaats van een lege dansvloer stonden er overal stoelen en tafeltjes met kaarsen, en was de verlichting beperkt tot rood licht op de zes DJ’s. Dit zorgde voor een echte jazzclubsfeer, en hoewel het niet zo druk was, zat iedereen gezellig te relaxen.
Zodra de DJ’s begonnen met hun ding, werd duidelijk dat de ambiance goed paste bij de muziek. De bigband zorgde namelijk voor een 2 uur durende draaitafel jamsessie, en werd af en toe zelfs bij gestaan door een saxofoonspeler. Het was verbazend hoe goed de DJ’s elkaar aanvoelden, en hoe retestrak de hele set in elkaar zat. Wat soms wel jammer was, was dat sommige tracks echt om te dansen waren, wat door de zaalopstelling niet echt bevorderd werd. Maar eigenlijk leverde dat ook weer een grappig tafereel op, om mijn heen zat iedereen met zijn hoofd te knikken of op zijn benen te trommelen.
Grazzhoppa’s bigband was zeker een waardige opener voor het festival. Alleen was het een beetje sneu dat er niet zoveel mensen waren. Gelukkig was de sfeer wel goed, en door een enthousiast applaus kwam de band nog twee keer terug om een nummer te spelen.
Na een korte pauze, gingen de tafels en stoelen aan de kant en was het de beurt aan DJ Spooky. Deze DJ uit New York heette het publiek welkom, en nam ook even van de gelegenheid gebruik om te vertellen dat hij met grote namen had samen gewerkt (Saul Williams, Yoko Ono, Sonic Youth, Kool Keith).
Nu de jazzclubambiance had plaats gemaakt voor de dansvloer, werd opeens pijnlijk duidelijk hoe weinig mensen er aanwezig waren, niet eens 1/3 van de zaal was gevuld, en het grootste deel van de bezoekers hing ook nog eens verveeld aan de bar. Helaas kon Spooky de sfeer niet verbeteren met zijn DJ set. Voor iemand die zoveel indrukwekkende samenwerkingen op zijn naam heeft staan vond ik zijn manier van draaien erg eentonig en saai. De keuze van de nummers was niet echt verassend, en bekende stukjes uit R&B tracks (Lumidee’s Oh oh) werden tot het oneindige door de set heen gemixt wat na een poosje erg irritant begon te worden. Door zowel inspiratieloze DJ als saai publiek, ben ik weer vrij snel vertrokken naar huis, vol hoop op een betere zaterdag.
Zaterdag 8 november
De tweede dag begon om half 9 met een optreden van Project Dark. De band was de laatste tijd veel in de media, en ook van de mensen om mijn heen had ik veel over ze gehoord. Want naast gitaar, drum en toetsen maakt de band ook gebruik van twee antieke grammofoonspelers, waarop platen gespeeld worden die gemaakt zijn van haar, glas en zelfs kaas. Klinkt zeer interessant zo op papier, maar helaas viel het in het echt erg tegen. De muziek van Project Dark klinkt gewoon als zeurderig gitaargepingel, en het geluid die de twee grammofoonspelers voorbrengen kan niets toe voegen om het geheel beter te laten lijken. Want of je nou een Knäckebröd LP of een kaas LP afspeelt, het klinkt allemaal hetzelfde namelijk als KRRRGRRRRKRRRRGRR.
Helaas wist Eboman ook niet echt een spetterende show neer te zetten. Normaal heeft deze scratchkunstenaar een leuke en bizarre show waarin hij scratcht met zelfgemaakte tools, sonars en programma’s. Dit keer was zijn optreden echter vrij eentonig, en wel heel erg "een man achter een draaitafel. Zodra de Scratch Perverts begonnen was ik dan ook meteen vertrokken naar het Nighttown theater. Deze DJ’s wisten gelukkig een betere vibe neer te zetten. Ze hadden een leuke en gezellige set met veel all time favorites en een ongebruikelijke muziekvolgorde (Intergalactic en meteen daarna The Prodigy). Het geheel werd strak en origineel aan elkaar gemixt. Het Nighttown theater was snel gevuld met mensen, alleen bleef de dansvloer op een paar diehards na angstvallig leeg.
Op naar de volgende act dan maar: Unkle. Dit was de act waar ik en velen met mij het meest naar hadden uitgekeken, maar helaas, ook dit optreden was een teleurstelling. De set begon veelbelovend: tracks vol heerlijke roffeldrums en typische James Lavelle samples, Queens of the stoneage en the White stripes werden leuk door Unkle tracks heen gemixt, en de technici probeerden de half lege dansvloer te camoufleren met een rookmachine. So far so good, maar na een half uurtje bleek de koek op. De mannen van Unkle stonden maar wat verveeld plaatjes te draaien, en dat was duidelijk terug te horen in de muziek. Alles begon op elkaar te lijken, en er leek geen einde te komen aan de tracks.
Maar gelukkig was de redding nabij, in de vorm van de Engelse DJ Format. En mijn god, was ik toch even toe aan twee uur zorgeloos dansen op een mix van vrolijke hiphop en obscure funk! DJ Format wist met zijn enthousiasme en humor veel goed te maken, hoewel er toch veel mis ging tijdens het draaien. Tot twee keer toe bleef de plaat vast lopen, en brak zelfs de naald. Gelukkig bleef hij er zelf koeltjes onder, glimlachte lief naar het publiek, en mieterde de platen direct de zaal in. Wat ik wel een beetje jammer vond, was dat Abdominal er niet bij was, vooral aangezien ze samen een dope show hebben. Maar in zijn eentje redde Format het ook goed, en wist hij de mensen die wel dansten twee en een half uur op de dansvloer te houden. Na zijn optreden strompelde ik moe en voldaan de Nighttownhal in om tot de ontdekking te komen dat het opeens druk bevolkt was met chickies en nepthugs. Ze verzamelden zich voor de mainstage waar Redrum bezig was, en bleven stoer met armen over elkaar naar een MC kijken. En hoewel de zaal nu wel opeens vol was, werd er wederom niet gesprongen of gedanst, en was het voor mij duidelijk: het is tijd om naar huis te gaan.
National Phonographic viel dit jaar erg tegen. De programmering sloeg nergens op, de meeste acts wisten de verwachtingen niet waar te maken, en de opkomst en attitude van het publiek was ronduit deprimerend. De twee hoogtepunten waren DJ Format en Grazzhoppa’s Big Band, die door hun enthousiasme leuke shows wisten neer te zetten, en het de moeite waard maakten.
Hopelijk volgend jaar wat meer reclame, zodat er meer leuke en minder stoere mensen op af komen!
Fixtures:
Hoogtepunt: Grazzhoppa’s Big Band en DJ Format
Dieptepunt: programmering en het a-relaxte publiek
Bier: +- 1,80
Garderobe: 0,50
Fotograferen: Alleen pers
Geluid: Goed
Damage: (geen idee, was toch 25 yeppos voor het hele festival ofzo)
Cijfer: 6
Zondag 9 november
Voor de laatste dag stond alleen Fingathing gepland. Helaas heb ik deze band moeten missen, maar gelukkig heeft mijn festivalpartner Ronnie (eventueel deze link onder zijn naam: www.syntax-error.tk ) het wel mogen meemaken:
Fingathing: van klassiek tot hiphop en van rock tot drum ’n bass.
De laatste avond van het National phonographic speelde zich af in een redelijk gevuld rotown.
Met een finke dosis hoge verwachtingen en een stuk minder stoere mensen dan zaterdagavond was het wachten tot de Fingathingers het podium zouden betreden.
Dat deden ze zo’n 3 kwartier later dan het programma boekje deed vermoeden. Na weer een prachtige voorgelezen aankondiging betraden drie niet echt oude mannen het podium. Met een plat Engels accent kondigde de hoofdman van Fingathing zijn show aan. Hijzelf stond achter een mpc en een draaitafel die beiden op een mengpaneel stonden aangesloten. Aan zijn rechterhand een gast met een petje die een elektronische contrabas tot zijn beschikking had. En achter dit duo zat de illustrator van de band, die verantwoordelijk was voor de video beelden die tijdens het optreden geprojecteerd zouden gaan worden.
Alvorens de show begon had ik het vermoeden dat deze show de aanwezigheid van een drummer wel eens zou kunnen gaan missen. Maar binnen twee nummers was ik voor de volle honderd procent overtuigd van het tegendeel. De voorman wist op uiterst energieke wijze de meest bizarre beats aan elkaar te scratchen. Hoogtepunt hierin wast het moment dat hij op vingervlugge wijze een drum ’n bass beat wist te produceren. Ongelofelijk! Na elk nummer liet het uitzinnige publiek op uiterst enthousiaste manier horen dat de verrichtingen van Fingathing ten zeerste gewaardeerd werden.
De sfeer zat er dus erg goed in. Het was alsof de mensen extra blij waren met het feit dat er eindelijk weer iets heel erg goeds te horen was. Deze blijdschap werd voor mijn gevoel versterkt door de toch wel tegenvallende zaterdagavond. Maar vooral door de gepassioneerde muzikanten van Fingathing. Die hun passie voor hun muziek zeer goed wisten over te brengen op het aanwezige publiek.
Een muzikaal afwisselende show, en dat met maar 2 muzikanten en een handjevol muziekinstrumenten. Na ongeveer een halfuur was het volgens de voorman tijd om de oortjes wat rust te geven. Even geen scratches meer maar een dubbele contrabas solo. Op een vooraf opgenomen bass solo, bespeelde de contrabassist live zijn instrument. Dit geheel vormde een prachtig, gevoelig en meeslepend nummer van ongeveer 10 minuten.
Na dit rustige intermezzo schoof de turntablist weer aan en was het tijd voor weer een paar lekkere knal nummers met coole videobeelden. De bijdrage van de illustrator met zijn animaties en live videobeelden was zeker niet te verwaarlozen. Synchroon op de muziek waren allerlei toepasselijke animaties, live videobeelden en grafische elementen te zien. Vooral de animaties hadden een zeer humoristische inslag in zich en met 2 opgestelde beeldschermen was het voor de mensen wat verder achterin de zaal allemaal zeer goed te volgen.
En om de afwisseling op muzikaal gebied compleet te maken werd ergens halverwege een nummer van Black Sabbath gecoverd. De titel van het nummer is me ontschoten. Wat ik nog wel weet is dat deze variant gespeeld op een contrabas en sampler keihard rockte!
Aangezien het optreden zo goed was heb ik de tijd een beetje uit het oog verloren. De precieze duur van het optreden kan ik je dus ook niet vertellen. Wat ik me nog wel goed herinner is het daverende applaus na het laatste nummer. Na deze ode aan de band kwamen zij nog twee keer terug. De tweede keer dat zij terug het podium opkwamen werd wel duidelijk dat hun repertoire wel zo’n beetje helemaal ten gehore was gebracht. Maar om het publiek toch nog te verblijden met een extra nummer speelden zij simpelweg een nummer dat ze eerder die avond al een keer speelden.
Al met al een geweldige afsluiter van het festival. Na afloop van het optreden was duidelijk te zien dat ook de bandleden erg onder de indruk waren van deze avond. Hopelijk volgend jaar een wat betere programmering en wat minder veel stoere mensen…
Voor uitgebreidere reviews van de optredens van de Scratch Perverts en Fingathing: https://www.hiphopinjesmoel.com/partyreviews/773
