Tot voor kort vermeed Megan Thee Stallion te schrijven over de pijnlijke ervaringen in haar leven. Maar de coronatijd gaf haar ruimte om haar gevoelens over de dood van haar ouders te verwerken, en zichzelf een spiegel voor te houden. Het nieuwe album Traumazine kent zodoende een overkoepelend thema, dat ze niet schuwt om hardop te benoemen: “Bad bitches have bad days too.” Een duik in de plaat die geschreven werd onder een regen van Megan’s tranen.
De 27-jarige Megan Jovon Ruth Pete pakte een paar jaar terug de spotlichten met haar hyper-seksuele imago. Critici waren bang dat dat talent al snel in de vergetelheid zou raken door de vloek van de ‘best new artist’. Een trendy, maar tijdelijke ster wier populariteit afhing van haar virale hits en mooie uiterlijk. Die vervolgens even snel zou verdwijnen in irrelevantie als de TikTok-trend die ze ontketende.
Maar op Traumazine gaat het masker af bij Megan Thee Stallion. De titel Not Nice vat de huidige gemoedstoestand van de rapper samen. “I’m on my fuck you shit, bitch, I’m done being nice / And when it comes to cutin’ people off, I don’t think twice,” verkondigt ze. Track na track is gewijd aan wraak, met als secundaire zorg het sexy imago. Het album beschrijft haar leven, een spervuur van jaloezie en neerbuigendheid ontwijkend, met een extra laag van woede gericht op andere rappers en voormalige vrienden.
Aan de andere kant blinkt het nieuwe album van Thee Stallion uit vanwege de breekbaarheid. Op sleuteltrack Anxiety stelt ze zich kwetsbaarder op dan ooit en laat ze de vrouw achter de branie zien. We horen wat ze doormaakt in stressvolle tijden, terwijl ze hardop rouwt over het verlies van haar moeder. Op de loopy piano’s en een jammerende vocal-sample:
“If I could write a letter to Heaven
I would tell my mama that I shoulda been listenin’
And I would tell her sorry that I really been wildin’
And ask her to forgive me, ‘cause I really been tryin’
And I would ask please, show me who been real
And get ‘em from around me if they all been fake
It’s crazy how I say the same prayers to the Lord
And always get surprised about who he take…”
Even later neemt ze een politiek standpunt in, als Gift & A Curse klinkt: “My motherfucking body, my choice.” Megan Thee Stallion bewijst zowel breekbaar als een echte krachtpatser te kunnen zijn.
Traumazine klinkt ondanks de soms beladen onderwerpen voornamelijk bombastisch. De blikkerige en harde Houston-hiphopdrums knallen in combinatie met groteske piano-akkoorden en dikke 808’s. Maar Megan’s pogingen tot pop- en r&b-crossovers zijn minder geslaagd. Sweetest Pie doet de suikerzoete titel eer aan en ligt qua stijl dichter bij de gelikte discopop van Dua Lipa’s Future Nostalgia dan dat het op deze plaat past. Her heeft een – overigens goede – stuiterende housebeat die ze zich dan weer wel eigen weet te maken. Die track lijkt mee te varen op de trend die platen als Honestly, Nevermind en RENAISSANCE hebben ingezet.
Het thuisgebied van Megan krijgt de schijnwerpers op zich gericht in Southern Royalty Freestyle. Het is ‘real motherfucking H-Town shit’ als ze de possecut pocherig opent door te vermelden dat ze al een aantal Grammy’s mee naar huis nam. En dan de ultieme flex op een hiphopalbum gemaakt door een vrouw; diamanten hebben op de lingerie maar nog steeds eten bij een kleine seafood-afhaal in de hood. De rap-historie op de track gaat terug tot DJ Screw’s Screwed Up Click, als achtereenvolgens Sauce Walka, Big Pokey en Lil Keke doorkomen met coupletten.
Van de meeste tracks druipt een combinatie van woede en zelfvertrouwen. Megan’s felle rapstijl, waarin ze meerdere lettergrepen per zin bewust aandikt, is de absolute ster van de plaat. Op Traumazine horen we niet alleen met welke problemen ze moet dealen als vrouw in een door mannen gedomineerde industrie. Er klinkt vooral een vrouw die heeft besloten geen rem meer op haar pen te zetten.
“I don’t know why they want me to fail, I don’t know why they hate me so much”, rapt ze. Die vertwijfeling komt bovenop haar wantrouwen in de mens en haar omgang met verlies. Uiteindelijk begrijpt ze dat er altijd onverwachte gebeurtenissen op de loer liggen: “It’s crazy how I say the same prayers to the Lord / And always get surprised about who he take.” Haar trauma’s en het effect daarvan op haar mentale gezondheid zorgen voor haar beste werk tot nu toe. Het is te hopen dat ze een beetje van haar bagage heeft kunnen droppen.
Stream:
