Het is knap wanneer het eerste werk van een artiest direct zijn magnum opus is. Het is nog knapper wanneer een artiest na dit uitzonderlijke werk nog steeds weet te verassen. Dat is iets wat de legendarische rapper Nas zeker heeft gedaan, hij heeft gedurende zijn carrière een lange tijd aan de absolute top gestaan en regelmatig werd zijn werk lovend ontvangen. Zijn laatste twee releases echter niet. Nu dropt Nas een gloednieuw album genaamd King’s Disease. De plaat is een samenwerking met Hit-Boy en de nostalgie druipt er vanaf. Toch is dat alleen niet genoeg.
Nas opent zijn nieuwe album vol zelfvertrouwen. Hij is zich bewust van zijn legendarische status en hij is niet bang om erover op te scheppen. “I made the fade famous, the chain famous/ QB on my chest match the stainless./ Amazing grace, I’m gracefully aging”, klinkt het in de openings- en titeltrack. Nas’s flow is kalm en past perfect bij de soul-achtige beat van Hit-Boy. Een raak en veelbelovend openingssalvo. Geen wonder dus dat Nas op zijn Instagram liet weten dat hij en Hit-Boy al jaren wilden samenwerken.
De eerste drie nummers op King’s Disease zijn erg sterk. Nas neemt de luisteraar mee op een ware ‘trip down memory lane’ wanneer hij rapt over Car #85, een luxe taxiservice die door Queensbridge gangsters werd gebruikt. Het nummer is voor de Illmatic-fan een must listen: het voelt alsof Nas nog eenmaal uit zijn raam staart in QB en zijn leven, stad en reputatie probeert te omschrijven.
Het album geeft je genoeg om over na te denken, vooral wanneer Nas een eerlijke verse dropt op The Defintion. “Our youth is dead to us, they called us superpredators/stupid words from the president’s mouth, where are his editors?” De track dient als kritiek op het politieke spel in de Verenigde Staten. Zo bekritiseert hij de president en staat hij op tegen racisme zoals hij eerder al deed op lead single Ultra Black. Het is goed dat Nas vooral in deze tijd onderwerpen als black power en onderdrukking niet onbesproken laat.
Ook de track Full Circle zal hiphopfans gelukkig maken. Het dient als reünie van The Firm, Nas’ voormalige rapgroep die bestond uit AZ, Cormega, Foxy Brown en natuurlijk Nas zelf. Destijds was het standaard dat AZ een feature had op Nas zijn albums, maar het is op het moment maar liefst 19 jaar geleden dat dit voor het laatst gebeurde. Het geeft een vertrouwd en nostalgisch gevoel om de twee rappers weer samen op een track te horen. En als dat nog niet genoeg was: de outro van Full Circle wordt gedaan door niemand minder dan Dr. Dre.
Alhoewel er dus goede tracks op het album staan gaat het natuurlijk ook om het grote plaatje. Waarom is het album wederom niet genoeg? Voor die vraag is er een vrij kort antwoord, het is gewoon weer meer van hetzelfde. Nas is een briljant rapper met slimme lines en een sterke flow die de laatste jaren helaas steeds meer in herhaling valt. Jammer genoeg begint hij steeds afhankelijker te worden van het werk dat de producers voor hem doen. Steeds vaker houden zij zijn werk interessant voor de luisteraar. Na een paar nummers gehoord te hebben verlang je naar variatie. Variatie die uiteindelijk niet gegeven wordt aan de luisteraar. Althans, niet door Nas zelf.
Het album heeft erg goede features: Don Toliver weet Replace Me een perfect refrein te geven, Big Sean spit een prima verse en Anderson.Paak schept zoals gewoonlijk op met zijn prachtige stem. Nas zelf heeft helaas de neiging om eentonig te worden gedurende het album. Natuurlijk heeft hij hier en daar krachtige coupletten, maar die worden overschaduwd door onorginele, voortkabbelende verses.
De formule die Nas al jaren gebruikt heeft ervoor gezorgd dat zijn eerste albums geniaal waren. Diezelfde formule zorgt er vandaag de dag voor dat zijn albums ouderwets klinken. Het doet niets af aan de tekstuele kunsten van Nas maar het past gewoon niet meer in de tijdsgeest. Als je in 2020 een classic wil droppen moet het vooruitstrevend, uniek, experimenteel en misschien zelfs genre-overschrijdend zijn, aan deze vereisten voldoet Nas de afgelopen tijd niet meer. Het is geen slecht idee van hem om zijn krachten te bundelen met een producer die meer uit hem naar boven haalt. In 2018 deed hij dat met Kanye West en nu dus met Hit-Boy. Alsnog levert het niet de magische klik op die wel hoorbaar is bij bijvoorbeeld Freddie Gibbs en Madlib. Daarnaar zou hij op zoek moeten gaan als hij terug naar de top wil.
