Het is nog maar een jaar geleden dat Enitan Adepitan, beter bekend als ENNY, haar eerste single uitbracht. De rapper uit zuidoost-Londen besloot aan de vooravond van een wereldwijde pandemie haar baan op te zeggen en zich vol op muziek te richten. Een bona fide anthem, een alom geliefde remix met Jorja Smith en een aankomende EP verder, kan die eerste sneeuwbal inmiddels wel een lawine genoemd worden. We spraken de 26-jarige Londense over het jaar van haar doorbraak. “Om zoveel zwarte vrouwen en meisjes en zelfs mensen van andere kleuren te zien begrijpen wat dit nummer betekent, dat was een belangrijk moment.”
Een warme baslijn krijgt gezelschap van subtiele gitaartonen, terwijl ze in de bijbehorende nieuwe video over straat loopt. Haar flow schakelt moeiteloos van slimme, snelle bars naar melodieus op de beat golvend en weer terug. De lyrics spreken over een spaaklopende relatie, maar werpen ook een blik op de Brexit en de gentrificatie in het zuidoosten van Londen. Haar Londen, van waaruit ze haar verhaal met de wereld deelt. De track mag dan wel Same Old heten, maar wat ENNY aan hiphop toe te voegen heeft is verre van oudbakken.
“Het was het eerste nummer dat ik in een echte sessie maakte”, zegt ENNY over haar nieuwste single Same Old. Tot die dag werkte ze bij een bank, en leek een muzikale carrière nog een droom uit een heel andere wereld. “Het was op mijn laatste werkdag. Ik had ontslag genomen, gezegd dat het mijn laatste dag was en ging direct naar de studio. Er speelde een hoop aan het einde van 2019, en dat kwam allemaal in dat nummer terecht.”
Het einde van dat jaar mocht dan bewogen zijn, voor het jaar dat erop volgde gold dat dubbel zo hard. Kort voordat de wereldwijde pandemie uitbrak, besloot ze alle zekerheid op te geven en voor haar muziek te kiezen. “Mijn team vroeg of ik niet wilde wachten met het uitbrengen van mijn eerste single”, herinnert ze zich. “We moeten wel”, was haar antwoord. “Niemand weet wat de toekomst brengt. We kunnen het net zo goed droppen.” En dus kwam He’s Not Into You uit in april 2020. “Achteraf voelt dat echt als een proper moment. Als we het niet hadden uitgebracht, was alles wat eruit voortvloeide ook niet gebeurd.”
En dat was nogal wat. Producer Paya kreeg via een radiostation haar single al te horen voor deze officieel uit was, en was onder de indruk. “Hij legde contact, zei dat hij beats maakte en wilde graag een sessie met me doen. Toen ik hem ontmoette en hij zijn muziek liet horen, bleek dat precies te zijn wat ik zocht. Ik gebruikte tot die tijd vooral beats van YouTube.” Hij werd bovendien haar manager, en bracht haar in contact met Root 73, een collectief van creatieven uit noordoost Londen. “Zij produceren met een heel andere energie dan wat je normaal vindt in Londen. Het voelt echt als een renaissance. Er wordt heel veel binnen de groep samengewerkt en er is echt een gevoel van community. Ze proberen niet te verkopen wat al gemaakt wordt.”
“There’s peng black girls in my area code
Dark skin, light skin, medium tone
Permed tings, braids, got minis afros
Thick lips, got hips some of us don’t
Big nose contour, some of us won’t
Never wanna put us in the media, bro”—ENNY, ‘Peng Black Girls’
Paya produceerde bovendien haar grote doorbraak Peng Black Girls. De track waarin zangeres Amia Brave het refrein zingt werd vorig jaar in oktober uitgebracht en gooide direct hoge ogen. Op de soulvolle productie breekt ze met de bekende archetypes van zwarte vrouwen die vaak in de media terug te vinden zijn, en vervangt deze voor de wereld aan nuances die daar tussenin zit. “Dat is de realiteit waarin wij leven”, legt ze uit. “Het is leuk om een overdreven versie van jezelf op TV te zien, maar soms moet je gewoon representen wat er daadwerkelijk in de echte wereld te vinden is. Mensen krijgen anders een heel vertekend beeld. Ik wilde gewoon laten zien hoe mijn vriendinnen zijn en hoe het voor ons was om op te groeien.”
“Ik reageerde zelf ook wat introvert, want zo ben ik. Maar van binnen schreeuwde ik het uit!”
De track werd uiteindelijk uitgebracht door FAMM, hetzelfde label waarop ook Jorja Smith getekend is. Toch kon de maker ervan het maar moeilijk geloven toen de populaire zangeres er een remix van wilde maken. “Er was een dag waarop ze naar de studio zou komen en ik dacht ‘Ja, vast. Waarom zou ze? Maar ze kwam, en liet me horen wat ze met het nummer gedaan had.” Tot grote verbazing van ENNY had ze niet alleen het refrein opnieuw ingezongen, maar er ook een eigen rap-verse aan toegevoegd. “Ze wilde het graag laten horen, maar was heel ingetogen. ‘Je hoeft het niet te gebruiken als niet wil, ik wilde dit alleen proberen.’ Ik reageerde zelf ook wat introvert, want zo ben ik. Maar van binnen schreeuwde ik het uit!”
Zelf had ENNY helemaal niet verwacht dat Peng Black Girls zoveel teweeg zou brengen. Met name de COLORS-sessie van de versie samen met Jorja Smith ging al snel viraal. “Het is echt hartverwarmend om het internationaal zo te zien verbinden. Ik dacht niet dat mensen er zo mee zouden relateren, ik dacht dat het echt een Londen-ding zou zijn. Om zoveel zwarte vrouwen en meisjes en zelfs mensen van andere kleuren te zien begrijpen wat dit nummer betekent, om zwarte vrouwen vertegenwoordigd te zien op een manier die je weinig ziet; dat was een belangrijk moment.”
“My mom ain’t raise no bitch,
my mother had me in some corduroy and some Nike kicks
My father had me on the keyboard at the age of six
my sister influenced a certain love I have for hits
My brother likewise, and hooked moe up with plenty lines
Looking back at it, he probably was committing crimes
In certain places, they’re just calling that shit getting by”—ENNY, ‘Nu Normal’
Haar familie twijfelde er nooit aan dat zij bijzondere momenten zou kunnen creëren. De 26-jarige Londense groeide op in een hecht gezin met Nigeriaanse wortels. Haar vader speelt keyboard en is een jazzliefhebber, haar moeder geeft de voorkeur aan gospel, en via haar oudere broer en zus leerde ze de muziek van hun generatie kennen. “Dat zorgde voor een mooie muzikale smeltkroes. Er waren altijd veel verschillende tunes te horen bij ons thuis. En op mijn achttiende ontdekte ik zelf de muziek Erykah Badu en Jill Scott, en verdiepte ik me in die hele wereld van neo soul.”
“Van jongs af aan zag iedereen al in mij dat ik de creatieve kant op zou gaan. Ik studeerde podiumkunsten als vervolgopleiding. De support die ik voelde van mijn familie om ontslag te nemen, een stabiel inkomen achter te laten en muziek serieus te nemen, dat was een belangrijk fundament voor me. Het feit dat ze in mij geloofden.” Dat geloof moest ze alleen nog wel ook in haarzelf vinden. “Ik heb altijd het gevoel gehad dat dit mijn roeping was, maar ik was bang om het te volgen. Het lijkt zo’n onrealistische en onbereikbare droom. Er zijn zoveel mensen die geweldige muziek maken en niet zulke momenten beleven als ik, wat maakt mij zo speciaal? En wat gaan mensen zeggen als het niet lukt? Maar uiteindelijk heb je maar één leven te leven, dus kun je het risico net zo goed nemen.”
“Je kan geen artiest zijn als je niks uitbrengt.”
Dat alles vanaf haar eerste, in eigen beheer uitgebrachte single, zo hard aan het rollen is gegaan, verbaast haar nog steeds. “Ik had de luxe om lange tijd in mijn slaapkamer muziek te maken die niet uitgebracht is. Dus niemand kreeg mijn really, really bad stuff te horen”, lacht ze. “Maar je kan niet eindeloos wachten tot iemand je een kans komt geven. Ik dacht als kind dat iemand wel op de deur zou kloppen en zeggen ‘Hey, jij maakt muziek?’ Maar zo werkt het niet. Je moet jezelf in de gelegenheid stellen connecties te maken. Je kan geen artiest zijn als je niks uitbrengt.”
Maar een geforceerd imago daarbij optuigen, is iets waar ze geen trek in heeft. Sterker nog, ze denkt dat juist het ontbreken daarvan haar kracht is. “We leven in een tijd waarin alles fake is. Jezelf zijn, een normaal persoon zijn, dat zie je nog maar weinig. Op Instagram creëert iedereen een personage.” Zelf gebruikt ze op al haar social media-kanalen de naam ‘ennyintegrity’. Dus of ze nu persoonlijke verhalen in doordachte tracks deelt, of voor de sport wat braggadocio dropt op een klassieke Premier-beat, haar integriteit blijft voorop staan. “Mijn muziek is wat alles uiteindelijk samen heeft gebracht. Ik herinner mezelf er dus continu aan dat het allemaal om de muziek draait. Het mag niet om iets anders gaan”, zegt ze vol overtuiging.
Het is dan ook precies die emotionele eerlijkheid in haar muziek, die het in de kern voor iedereen toegankelijk maakt. Het stelt zelfs een witte kerel in Nederland als ondergetekende in staat om op te veren bij een track die als anthem voor zwarte vrouwen in Londen geschreven is. Met oprechte emotie kan uiteindelijk iedereen relateren. “Dat is het mooie van muziek”, beaamt ENNY. “Het brengt mensen samen. En de verhalen van jonge zwarte vrouwen met een Afrikaanse achtergrond in Londen, worden nog niet veel verteld. Ik probeer gewoon dat perspectief met iedereen te delen.”
