Krap een maand nadat hij met Willem de Edison Oeuvreprijs in ontvangst mocht nemen, breidt Big2 ook zijn eigen catalogus weer uit. Het album New Life is gemaakt in de periode dat zijn vriendin zwanger was van hun zoon, en na zijn geboorte. Bovenop de A’DAM Toren, aan het Amsterdamse IJ, ontmoeten we Twan ‘Big2’ van Steenhoven. “Dit zijn de uitjes nu hè”, zegt hij terwijl hij door een verrekijker richting de horizon tuurt. In gesprek over de energie tijdens de studiosessies, zijn kersverse vaderschap en zijn liefde voor westcoast-hiphop.
Het duurt nog negen uur voordat zijn nieuwe plaat op de streamingdiensten verschijnt. “Spannend? Nee, dit is niet zo spannend als toen ik de eerste single ervan uitbracht. Ik heb nu al een paar tracks gedropt en weet een beetje hoe men daarop reageert; vrij positief. Dan zal het hele album ook wel goed ontvangen worden, toch? En dan erbij is dit niet meer de tijd dat alles wat we dropten een bom is”, blikt hij terug op zijn tijd met The Opposites terwijl hij met zijn handen een explosie uitbeeldt.
Dat was uiteraard een tijdje anders. Toen hij nog door het dagelijkse leven ging als de helft van The Opposites, zorgde een tsunami van reacties ervoor dat hij niet meer de straat op durfde. “Een tijdje had ik echt moeite met beroemd zijn. Als mensen op de rem trappen in hun auto of uit het raam gaan hangen aan de overkant van de straat, terwijl ik gewoon met iemand sta te kletsen, dat voelt toch een beetje gek. Bekend zijn vind ik leuk, beroemd zijn is gewoon eng.”
Met zijn nieuwe album viert Big2 de grootste verandering die hij heeft doorgemaakt; hij is nu vader. De titel ervan geeft het al aan, hij viert het nieuwe leven. Het vaderschap veranderde meteen zijn drive, zelfs toen het nog aanstaande was. “Op het moment dat ik wist dat we in verwachting waren, veranderde mijn drive. Vanaf het laatste album van The Opposites werd het (muziek maken, red.) allemaal super-professioneel. Daarom ging ik in de periode erna juist weer de plekken opzoeken waar ik lekker kon kloten. In die mindstate is bijvoorbeeld Mario Kartel gemaakt.”
“Daar ben ik nog steeds van hoor, maar ik toen ik hoorde van de zwangerschap ging ik meteen in een modus van ‘I gotsta make some millions now!‘ Ik zeg niet dat ik die heb gemaakt, maar ik ging wel meteen in een nieuwe focus”, zegt hij terwijl hij met twee vuisten op zijn borst klopt. “Ik was nog nooit in mijn leven aangekomen, maar tijdens de zwangerschap kwam ik vijftien kilo aan, dus ik denk dat je dan ook biologisch gezien in gorilla-modus gaat.”
Het doet denken aan een refrein op het album. “Borst naar voren, kampioenen zijn we hoe dan ook”, zingt hij in de titeltrack. “Als kind wil je de kampioen van je vader zijn, maar het moet ook andersom het geval zijn. Hij is nu al mijn kampioen, maar als ik het goed aanpak gaat hij mij ook zo zien.” Zoontje Teun, inmiddels één, speelt een grote rol op New Life; in de videoclip van Denk Er Niet Meer Over Na (“dat was echt mijn Lion King-moment, dat we hem toonden aan de wereld”), hij prijkt op het artwork en uiteraard in de muziek.
“Ik lig met jou op de vloer en voelde me nog nooit zo rijk”, zingt Big2 in Kleine Man. En in het volgende couplet, rappend: “Met je bolle toet en die lach op je snoet / Ik had een slapeloze nacht, maar dit maakt alles weer goed.” Hij mixte zelfs op de achtergrond een audiofragment van het moment dat zijn zoon ter wereld kwam in een outro. “Ja, maar daarvoor heb ik wel een paar kreunen eruit moeten knippen van mijn vriendin”, zegt hij lachend. Bang dat hij zijn publiek te dichtbij haalt is hij niet: “Ik ben sowieso wel een open boek. Toen ik het eronder plakte, kreeg ik er kippenvel van. Die trots deel ik graag met de wereld.”
Twan is een gelouterd muzikant en doet al een jaar of vijftien aan de lopende band interviews en media-optredens. Met de insteek van dit gesprek hopen we hem toch eens te verrassen. Uw scribent van dienst haalde in de ochtend vóór het interview zijn cd-kast leeg en trekt de ene na de andere classic met betekenis voor Twan tevoorschijn. “Ik pomp nog steeds N.W.A.”, rapt hij in de eerste maten van zijn nieuwe album. De liefde voor de hiphop van de Amerikaanse westkust zit diep, vertelt hij terwijl hij een exemplaar van Straight Outta Compton naar zich toe krijgt geschoven. “Ik loev het gewoon dood. Het maakt niet per sé uit of het van de east coast- of west coast komt. Ik heb The Infamous ook kapotgedraaid. Kom op man. Het wordt niet vetter dan dit, toch? Het wordt ook niet stylisher dan dit”, zegt hij terwijl hij naar een wijde broek en Timbalands-dragende Havoc wijst op de achterkant.
“Dit logo gap, dat zit echt in mijn hart.”
– over Death Row Records
“Maar wat ik zo vet vond aan specifiek west coast- en dan nog specifieker het Death Row-tijdperk, is de crack epidemic en de imperiums die daaruit voortvloeiden. Hiphop was voor mijn gevoel toen op zijn allerengst, op zijn aller-gevaarlijkst. Misschien is dat omdat het aan de westkust altijd lekker weer was en daardoor iedereen op de block hing. Misschien omdat Hollywood daar is en het zo mooi in beeld is gebracht allemaal.” Met zijn vinger op de Death Row-sticker op All Eyez On Me: “Maar dit logo gap, dat zit echt in mijn hart.”
Dat hart wordt hoorbaar in de drums van bijvoorbeeld de titeltrack, maar zeker in Vogelvrij, waarop mede-Westcoastliefhebbers Sticks en Josylvio meedoen. “Het is een voedingsbodem geweest voor me, het zit in mijn dna. Ik ben echt down met die gangsta-shit uit de crack epidemic, maar tegelijkertijd ben ik ook van het mediteren en heb ik een soort boeddhistische kijk op het leven.”
Dat kwam na het hoogtepunt van The Opposites, vertelt hij kalm. “In de creatieve kant van mijn hersenen brandden altijd alle lampjes al, maar ik moest de logische kant ernaast kunnen leggen van mezelf. Daar heeft mediteren me heel erg bij geholpen; mijn scherpte komt daar vandaan. Het is óók handig om een deadline te hebben, het is óók handig om studiosessies efficiënt in te steken. Als ik de hele tijd maar loop te klooien, duurt het véél langer voordat ik een goed nummer heb dat ik kan gebruiken voor mijn album.”
“Áls ik al zorgen had, dronk ik ze weg.” – over zijn tijd met The Opposites
Een kersvers vaderschap, een drang naar een efficiënt werkschema; het zijn niet de onderwerpen waar de meeste rappers het over hebben. “Die party-tijd hebben we gehad. Zeven weken lang naar Lloret de Mar om shows te doen en daar een heftige vorm van alcoholisme opbouwen, zulke dingen. Wow! Kijk eens hier wat een broekies we waren, man! Je gaat nu wel fully Nardwuar, hè?”, roept hij terwijl hij het boekje van The Opposites-debuutalbum De Fik Erin openslaat. “Of die tijd zorgeloos was? Áls ik al zorgen had, dronk ik ze gewoon weg. Ja man, dit was echt de tijd dat we gewoon alleen maar aan het zuipen waren en pokoes maakten. Ik zou best terugwillen naar die mindset en dat gaan we heus ooit nog weleens doen, maar dan wel voor één dag.”
“Ik heb nu niet meer de tijd om héél véél te maken, maar ik ben altijd wel productief geweest. Dat is ook de reden dat we die oeuvreprijs hebben gekregen, terwijl we maar acht jaar lang muziek hebben uitgebracht samen. Dat is die Tupac-insteek. Ik had Tupac wel wat weer meditatie gegund, en meer rust. Ik heb zijn werkethos gevolgd, en dat is eigenlijk gewoon gekkenwerk. Gaan, gaan, gaan. Vier nummers op één dag doen, zulke dingen. Dat gebeurt nu veel minder.”
De parallellen met de westcoast-hiphop blijven onderwerp van gesprek. “Still D.R.E. was er niet toen 2001 eigenlijk al af was, wist je dat? Steve Stout heeft uiteindelijk een paar beats meegenomen naar Jay-Z en die heeft toen Still D.R.E. nog geschreven.” Hij was er letterlijk naar op zoek, vertelt hij. “Ik had een liedje met Sticks opgenomen en Sticks bleef maar vragen wanneer het uitkwam. ‘Ik weet het niet’, zei ik dan, ‘ik mis nog m’n Still D.R.E.‘ Uiteindelijk is dat Denk Er Niet Meer Over Na geworden. Wat uiteraard niet zo’n grote hit is als die van Dre, maar toen ik ‘m voor het eerst terughoorde was het wel díe energie. Ik had gemaakt wat ik nog miste en daar ben ik wel heel trots op, dat dat gelukt is.”
De jonge Antoon, die getekend is op Big2’s eigen label DreamTeam, zat ervoor achter de knoppen. “Ik probeer in de studio uit te zoomen en een team te verzamelen van mensen die ik denk nodig te hebben voor een tune. Ik produceer wel altijd mee, dus er wordt een hoop getetterd. Maar ik wil naar een positie waarin ik minder op de details hoef te zitten en meer overzicht heb. Ik kan wel twee jaar op een hi-hat gaan zitten draaien, maar rond die tijd is de game alweer veranderd. Dan mis ik de contacten en ben ik te ver ingezoomd. Later wil niet terugkijken op een periode als soloartiest waarin ik alleen maar achter een computer heb gezeten. Ik vind het sociale gedeelte veel leuker. In de studio kletsen met mensen, sparren over hoe we over elkaars werk denken. Genieten van de energie.”
Hij kijkt dan ook trots terug op hoe hij met Willem, Dio en Flinke Namen de Op Volle Toeren-mixtape in elkaar zette. “Wat waren we daar nog druk, en vooral níet moe”, lacht hij terwijl hij de cover in zijn handen neemt. “Toen konden we echt nog elke dag uitslapen. “Ik had het er laatst over met Glen Faria, die je hier ook nog druk ziet schreeuwen als MC Fit. Ik had de hele Opposites-discografie geluisterd en kwam tot de conclusie dat dit eigenlijk de dopeste was. Het is de meest ongedwongen plaat die we hebben opgenomen. Die energie heb ik gelukkig ook kunnen kanaliseren voor het nieuwe album. Ik werk veel met Antoon, hij is een soort vijftien jaar jongere versie van mezelf. Daardoor kan ik veel loslaten. Ik hou ervan om met een groepje gasten in een woonkamer te zitten en te kijken wat eruit komt.”
Zijn nieuwste werk is een mix van tracks die op die manier zijn ontstaan, en persoonlijk werk. Op de meest euforische producties, richting het einde van de plaat, plaatst hij de meest serieuze tekstuele noten. Op een EDM-knaller Ziel Van Het Kwaad: “Zoveel pijn voor die van me houden, voor m’n broers, voor m’n ouders / maar niks kan me ervan weerhouden / om te breken van normaal zijn, maar wat geeft het? / In mijn hart zitten veel te veel steken / het beest wil eruit, hou ‘m niet meer tegen.” Eerder op het album probeert hij de rouwprocessen waarmee hij de afgelopen jaren moest dealen van een mooie kant te bekijken. “Misschien dat we opa dan kunnen zien, misschien dat we Kenny dan kunnen horen”, fantaseert hij hardop terwijl hij ’s nachts naar de ruimte staart.
“Ik hecht veel waarde aan mijn grootouders en voorouders. Ik draag hun dna en heb de levenslessen die zij hebben geleerd aan mijn ouders ook geleerd. Als ik in een moeilijke situatie zit, doe ik soms mijn ogen dicht en ga ik bij mezelf na wie in de familie dit het beste aan zou pakken. Dan voelt het soms alsof ik twintig mensen naast me heb staan. Dat wil niet zeggen dat ik het daarna niet alsnog verneuk”, lacht hij bijna zijn serieuze toon weg. “Daarom rap ik ook in Life Goes On: ‘Soms moet je effe hoop houden, met de wortels in de as van onze grootouders.‘ Ik sluit hiermee een periode af, en het is mooi dat er uit die grond weer nieuw leven komt”, vertelt hij opgetogen, in de wetenschap dat zijn tweede kind onderweg is. “Vaak rapte ik over rouw en had ik weinig te vieren. Nu is dat gelukkig anders. Eindelijk kan ik zeggen dat ik echt verrukt ben.”
Met opgeheven hoofd en zijn borst ver vooruit kijkt Big2 dus de toekomst tegemoet. Of zoals hij zelf rapt in zijn eigen Still D.R.E.: “Bad vibes in m’n life, allemaal opgerot!”
Stream:
