Aan het eind van 2014 dropte zanger Anderson .Paak een gevarieerde, funky plaat getiteld Venice. Hij was toen al jaren actief als sessiedrummer en bracht zelf muziek uit onder de naam Breezy Lovejoy. Voor Venice veranderde hij echter zijn naam en begon hij een nieuw hoofdstuk in zijn carriére, waarin hij uiteindelijk een glansrol vervulde op Dr. Dre’s comeback-album Compton, zijn veelgeprezen tweede solo album Malibu uitbracht en uiteindelijk een contract tekende op Dr. Dre’s Aftermath label. Aan de rand van het Vondelpark, in het prachtige, in renaissance stijl gebouwde Vondel CS, sprak HIJS met de man in het centrum van de huidige west coast-renaissance. Met zijn karakteristiek rasperige stem vertelt de nieuwe labelmate van Eminem en Kendrick Lamar over hoe hij zo ver kwam, wat zijn doelen zijn en waarom die punt in zijn naam wel degelijk van belang is.
“Hoe meer muziek ik onder mijn nieuwe naam maakte, hoe beter het idee begon te voelen.”
Als zoon van een gezin dat zowel Afrikaans-Amerikaanse als Koreaanse roots heeft, groeide hij op in Oxnard. Dezelfde Californische stad waar Stones Throw-coryfeeën Madlib (waarmee hij samenwerkt op zijn nieuwe album), Oh No en MED vandaan komen. “Ik kende ze niet echt toen ik opgroeide,” zegt hij over hen. “Ik luisterde in die tijd meer naar acts als Jay-Z, Snoop, Pac, Biggie, Westside Connection en Dogg Pound.” Zijn muzikale horizon werd echter flink verbreed toen hij na zijn middelbare school muziek ging studeren. “Ik wist sinds mijn twaalfde dat ik muzikant wilde worden (…) Ik wilde als drummer met sessiewerk de kost verdienen totdat ik uitgevogeld had wat ik met m’n eigen kunstenaarsschap wilde doen.” Hij leerde er de meeste leden van The Free Nationals kennen, de band die met hem op tour gaat en waar hij nog steeds deel van uitmaakt. Werkend als begeleiding voor diverse acts, voornamelijk in de soul, bouwden ze jarenlang ervaring en connecties in de muziekwereld op. Toch had .Paak, toen nog bekend als Breezy Lovejoy, het gevoel dat hij op een dood spoor zat.
“Ik hielp veel andere muzikanten onder die naam, als drummer en samensteller van bands, maar ik was onzeker over de richting die ik inging als Breezy Lovejoy.” Uiteindelijk besloot hij in 2012 zijn routines aan te passen om, zoals hij zelf zegt, “werkethiek” te ontwikkelen. “Ik stond vroeg op en ging gewoon muziek maken. Mijn focus lag op niemands muziek behalve die van mezelf. Toen ik na een tijd klaar was met een partij muziek wilde ik mensen de kans geven om mij opnieuw te ontdekken. Ik had een hele nieuwe focus en heldere visie ontwikkeld voor wat ik wilde doen.” Hij twijfelde of hij zijn naam moest veranderen na al het werk dat hij erin had gestopt. “Ik had 500 volgers op Twitter” zegt hij daarover op gekscherende toon. “Het was moeilijk in het begin, maar hoe meer muziek ik onder mijn nieuwe naam maakte, hoe beter het idee begon te voelen.” Dat het een juiste beslissing bleek mag duidelijk zijn. Zelfs zijn hoed heeft nu een Twitteraccount.
Hoewel Venice, zijn debuutalbum als Anderson .Paak, goed ontvangen werd, was het de single Suede die uiteindelijk deuren in een razende vaart voor hem open begon te doen. Hij nam het nummer op met Knxwledge, een beatmaker die hij via Twitter had leren kennen en een deal bij Stones Throw Records had. “Het was het eerste nummer dat we samen maakten. Nadat we vijf nummers gemaakt hadden zei ik ‘moeten we hier geen groep of een heel project van maken?’” Daar had Knxwledge ook wel oren naar en ze besloten het project bij Stones Throw aan te bieden. Omdat Knxwledge al banden had met het label zou het contact via hem lopen, maar .Paak hoorde er maar niets over terug. “Uiteindelijk deed ik het nummer live bij een aflevering van de webserie Kinda Neat. Het nummer was toen nog niet uit en ik deed het live in één take. Twee dagen later belde Stones Throw en zeiden ze ‘yo, wij vinden het een geweldig nummer, kun je het offline halen? We willen het graag uit gaan brengen’” Op aanraden van Stones Throw tekenden Knxwledge en .Paak een deal bij hen als duo: NxWorries. Hun eerste single Suede werd vorig jaar op 10 februari uitgebracht.
“Bij Dre in de studio dacht ik ‘Damn, ik ga eruit getrapt worden nog voor ik de mic heb kunnen pakken.’”
“Ty Cannon, de A&R [van Aftermath -HIJS], belde me op en vroeg me mee te werken aan een project van Dre. Ik was sceptisch en dacht dat ‘t niet door zou gaan maar toen ik aankwam werd ik direct begroet door Dre en D.O.C.. Toen werd ik voorgesteld aan [King] Mez en JUSTUS, de twee belangrijkste schrijvers van Compton, en die zeiden ‘Yo, wij vinden Suede echt geweldig en vroegen ons af of je iets met deze beats kunt doen?’” De eerste instrumental die hij te horen kreeg zou uiteindelijk All In A Day’s Work worden. “Ik vond ‘m geweldig,” zegt hij lachend. “‘Wacht even, we gaan Dre Suede laten horen’ zeiden ze toen. En ik dacht ‘Damn, ik ga eruit getrapt worden nog voor ik de mic heb kunnen pakken.’ Maar hij luisterde ernaar, draaide het volume omhoog en draaide ‘t nog een keer. Uiteindelijk draaide hij ‘t drie keer achter elkaar en toen was ’ie klaar om te gaan werken.”
Dat er een vruchtbare werkrelatie was ontstaan, bleek wel uit de vele bijdragen die hij uiteindelijk leverde aan Dr. Dre’s Compton. Op sommige van die nummers hoefde hij enkel nog een zanglijn toe te voegen en was er al een duidelijk concept, zoals op Medicine Man en Deep Water. Bij andere nummers was er echter alleen nog maar een beat, zoals op het eerdergenoemde All In A Day’s Work, of Issues: “Ik kwam net aan en ze zeiden ‘doe maar iets.’ Ik deed de intro en toen ik de volgende dag terugkwam stond Ice Cube erop en had ik zoiets van ‘Oh shit!’” Het grootst was zijn invloed nog wel op het politiek getinte Animals, dat van origine een solo nummer van hem was, geproduceerd door DJ Premier. “Ik kreeg de beat van Premier toen ik hem ontmoette in Rusland, waar ik een NxWorries show deed met Knxwledge. Nadat ik thuis kwam nam ik het nummer op en vrijwel direct daarna liet ik het aan Dre horen terwijl we uit een sessie kwamen. De volgende dag belde hij me op en zei hij ‘Ik zou ‘t geweldig vinden als ik dit op ‘t album mag zetten, ik sta op ‘t punt mijn verse op te nemen.’ Ik had zoiets van ‘ja man, doen’ en hij zei ‘Ik heb nog nooit Preemo gewerkt, thank you so much.’ Dat was dope. Daar hebben we geschiedenis mee geschreven.”
“Ik wil tegelijk kunnen rocken met de besten van de undergound en de mainstream, en dat met elkaar verbinden.”
De met Dre opgebouwde band werd op 30 januari officiëel, toen hij een contract bij diens label Aftermath tekende. Zijn album met NxWorries op Stones Throw moet echter ook nog uitkomen, en Anderson .Paak bevindt zich daarmee in de bijzondere positie tegelijk op één van de meest gewaardeerde indie labels én het allergrootste label van LA getekend te zijn. “Dat is precies de positie waarin ik zijn wil,” legt hij uit. “Ik wist niet dat ‘t met Dre zou zijn, maar ik wist dat ik op een gegeven moment het middelpunt van ‘t Venn-diagram van de west coast zou worden. Je hebt Dre, The Game, al die verschillende scenes, en ik wil in het centrum daarvan kunnen staan en connecties met iedereen hebben. Ik wil tegelijk kunnen rocken met de besten van de undergound en de mainstream, en dat met elkaar verbinden.”
“Een boodschap overbrengen moet niet ten koste gaan van de groove of de funk.”
Na zijn werk met Dre en The Game was zijn eigen plaat natuurlijk de uitgelezen plek om die werelden samen te brengen. “Het was heel dope om met al die artiesten en verschillende vibes te werken. Het hielp me een duidelijke visie te ontwikkelen voor wat ik met mijn eigen [tweede] album wilde.” Die visie leidde hem tot een album dat muzikaal meer samenhang heeft dan zijn voorganger en thematischer een stuk persoonlijker is. “Dre vertelde me ‘Ik houd van de natuurlijke pijn in jouw stem.’ Toen wist ik dat ik dieper en persoonlijker moest gaan, om wat van die bluesaspecten te onthullen van wat ik meegemaakt heb.” Op openingstrack The Bird zingt hij dan ook over hoe zijn moeder ‘the gambling bug’ te pakken kreeg en zijn vader ‘behind them bars’ was. Toch is Malibu nergens een zwaarmoedig album geworden. “Als je een boodschap probeert over te brengen of heel persoonlijk gaat, betekent dat voor mij niet dat ‘t ten koste van de groove of de funk moet gaan.”
De moeilijkere tijden die hij heeft doorgemaakt krijgen zo niet de overhand, maar vormen een detail dat de plaat als geheel meer kleur geeft. En details, die zijn van essentieel belang voor Anderson .Paak: “Nadat ik mijn werkethiek ontwikkelde en een gezonde obsessie ontwikkelde voor waar ik van houd, nadat ik uit die incubatiefase kwam, veranderde ik mijn naam en zette ik die punt erin om me daar aan te herinneren.” Dat oog voor detail slaat niet alleen op zijn eigen werk, maar ook op hoe andere mensen daarmee omgaan. “Als mensen het over mij hebben en die punt staat er niet, dan zegt me dat een boel over hen.” Het leesteken functioneert zo op dezelfde manier als een rider bij concerten, waar schijnbaar uitzinnige verzoeken in de aanwijzingen voor een concertorganisatie worden gebruikt om snel te kunnen checken of de aanwijzingen überhaupt gelezen zijn. “Ik wil alléén groene M&M’s!” grapt .Paak als voorbeeld. Staat de punt er niet? “Dan denk ik ‘okay…’” zegt hij, terwijl hij glimlachend zijn hoofd knikt.
Anderson .Paak. Onthoud die naam. En schrijf ‘m goed.
