Het was voor korte duur, maar hij stond er écht. Twee jaar nadat er een belachelijke entreeprijs van € 82,50 werd gevraagd voor zijn show in de HMH en anderhalf jaar nadat hij zijn headline-show op WOO HAH! annuleerde was Future gisteravond te bewonderen in Amsterdam zuid-oost; in de AFAS Live (voorheen HMH) welteverstaan. En ondanks dat de ticketprijs is gehalveerd ten opzichte van de vorige keer, was de hal in de verste verte niet uitverkocht.
En dat is raar, want als íemand begin dit jaar een momentum had is het wel Atlanta trapheld Future. Hij bracht twee vrijdagen achter elkaar nieuwe albums uit en belandde met beide platen, getiteld Future en Hndrxx, op nummer 1 in de hitlijsten. Uit eerstgenoemde kwam zijn grootste hit tot nu toe voort; de op een panfluitsample gebaseerde track Mask Off, inclusief het voor hem kenmerkende rafelige en rauwe stemgeluid dat licht is bewerkt met autotune. Ook zijn werk van daarvoor, platen als EVOL en DS2 (ook allebei nummer 1-albums) en de mixtapes die hij met Gucci Mane en hitkanon Drake maakte vielen prima in de smaak bij zijn fanbase. Future staat bekend om groots te touren; in Amerika werkte hij dit jaar een tour af met onder meer grote namen als Migos, A$AP Ferg en Tory Lanez als gastartiesten. Amsterdam moest het doen met Stefflon Don, Zoey Dollaz en Rich The Kid, maar alleen laatstgenoemde wist het publiek echt te bereiken toen hij in een korte set zijn troefkaart speelde met New Freezer, zijn kersverse samenwerking met Kendrick Lamar. Goed, daarmee waren de beentjes in elk geval een klein beetje voorbereid op een moshpit voor als Future zou komen.
De echte turnup bleef echter uit, want Amerikaanse artiesten vinden het tegenwoordig steeds vaker nodig om een zogeheten ‘golden circle’ te laten bouwen in de zalen waar ze optreden. Dat komt erop neer dat je soms het dubbele moet neertellen voor een kaartje, zodat je in een speciaal vak voorin de zaal plaats kunt nemen en soms ook eerder naar binnen kunt dan de rest van het publiek. Het is maar waar je je geld aan uit wilt geven; mijn bevindingen zijn dat het publiek in de golden circle vaak zo stijf als een hark is, terwijl de echte die hard-fans losgaan achter de barrier, het hek wat hen scheidt van de golden circle. En de echte fans hadden deze keer last van dat hek, want er was nog ruimte genoeg in het voorste vak maar ze mochten dus niet dichterbij komen en aansluiten. Gevolg: een groot gat in het publiek en echt lit gaan was er niet bij op de bangers die Future en DJ Esco de hal inslingerden.
“Veel tracks voelden aan als snippets.”
Met Draco maakte de grote rapper zijn entree en meteen werd duidelijk dat het een semi-liveshow betrof. Nu heeft onderstaande de tendens van afgelopen jaren wel geconstateerd, maar van iemand met de status van Future mag men toch wel verwachten dat hij wat méér vocalen van de band af zou halen en wat meer interactie zou hebben met zijn fans. Veel verder dan een simpel ‘Amsterdam knows how to turn up’ en de aankondiging van elke track á la ‘Time to get your Mask Off’ kwam het niet en daardoor werd de show nog afstandelijker dan het al was. Daarbij lag het tempo ook moordend hoog; veel tracks voelden aan als snippets en duurden maar een minuut, hooguit anderhalf. En dan had hij ook nog de pech dat hij op anthems als Blasé, New Level en Jumpman de tweede verse doet naast de main artist. Esco had gewoon de studioversies bij zich in plaats van geknipte live-versies, waardoor het publiek het moshen vaak al had gestaakt zodra hij begon te rappen. Gelukkig zette Future zeker bij eigen tracks af en toe wel een tandje bij; zijn donkere stemgeluid werkt dan het best en zo werd hij bij vlagen venijnig, scherp en hongerig. Dit zijn ook de tracks die hem het best liggen en die het best landden bij het publiek, dat alles woord voor woord meerapte bij tunes als Wicked, Stick Talk, Sh!t, Thought It Was A Drought en March Madness. Na een krap uur vindt hij het welletjes en sluit hij af met de onvermijdelijke panfluitkraker, die ook in Amsterdam luidkeels meegezongen wordt.
Future heeft, zeker met al zijn mixtapes en featurings meegeteld, een discografie waaruit je best een show van anderhalf uur kunt halen, maar hij koos er helaas voor om daar haastig doorheen te jagen. In een uur tijd hoorde je dan wel meer dan twintig nummers, die overigens wel goed gekozen waren, maar echte hoogtepunten bleven uit. En daardoor blijft Future misschien niet qua streams, maar wel qua live-show jammer genoeg achter bij zijn collega’s als Drake, Kendrick Lamar, J. Cole en Chance The Rapper. Een rijtje waar hij met zijn staat van dienst best tussen zou passen.
Foto’s door Rick de Visser voor LiveGuide.
