Vorig jaar rond deze tijd banjerde ik, samen met een aantal vrienden, vier dagen door de modder op Openair Frauenfeld. Als we één dag van tevoren de ‘wetter prognosen’ van dit jaar bekijken, zien we niets anders dan een gemiddelde temperatuur van 28 graden en volle bak zon.
De eerste verbetering ten opzichte van vorig jaar is dus al gemaakt nog vóór we vertrokken zijn naar het Zwitserse festival, dat dit jaar zijn 21e editie beleefde op de Grosse Allmend in Frauenfeld. Hoe ik tussen bier, zonnebrand, schnitzel brot en energiedrank in een aantal acts heb gezien op deze zonovergoten festivaleditie? Lees snel verder.
Dag 1: Microfoons gooien, freestylen en een record aan moshpits
Qua ticket iets duurder dan bijvoorbeeld Splash!, maar daar is de line-up dan ook naar: de afgelopen edities zagen wij onder meer A Tribe Called Quest, Outkast, Drake, 50 Cent, Snoop Dogg, Pharrell Williams, Jurassic 5, Mac Miller, Action Bronson, Nas, ScHoolboy Q, Wiz Khalifa en Wu-Tang Clan op de podia van Openair Frauenfeld. En regelmatig draaien dj’s als DJ Premier, Just Blaze, Kaytranada, Scratch en Questlove op de pre- en afterparties die plaatsvinden in de tenten. Dit jaar is er bezuinigd op de line-up van de preparty op woensdagavond, maar het bier vloeit alsnog rijkelijk en het is op donderdagochtend vroeg je tent uitzweten voor dag 1. Zelfs een shitload aan partytenten helpt niet meer als zonnescherm. Klaar om te beginnen!
Wat meteen opvalt bij aankomst op het festivalterrein is de betere ingang en een mooi podiumdesign, waarin wolkenkrabbers de hoofdrol spelen. De eerste show die we zien is die van Travi$ Scott, die het hoofdpodium mag rocken. Hoewel, podium … De jonge G.O.O.D. Music mc besluit om al na anderhalve track het publiek in te duiken voor een crowdsurf en wat volgt in de eerste show is genoeg gekkigheid voor het hele weekend: een bezoeker probeert zijn schoen te jatten (een Yeezy Boost, overigens), waarop Travi$ terecht boos wordt: “Stop the music, you wanna be a thief?” schreeuwt hij naar de jongen. Om het nog erger te maken dan het al is, jut hij het publiek op om de jongen te slaan en is hij niet te beroerd om zelf een handje mee te helpen. Vervolgens bespuugt hij de jongen en vergeet ’ie niet om ook nog even de microfoon te gooien. Wat een waus, die Travi$. Oh, hoe de show verder was? Dope, het publiek was al vroeg aan en startte de eerste moshpits op Mamacita en Upper Echelon al rond twee uur ’s middags op de eerste dag, iets wat dit weekend nog vaker zou gaan gebeuren. Daarnaast kwam nog een aantal gasten on stage die wilden rappen met Scott, maar die werden door hem heel vriendelijk verzocht om te gaan crowdsurfen, wat jammerlijk mislukte. Schitterend om te zien.
“Travi$ Scott, wat een waus.”
Door naar iLoveMakonnen, de man die met Tuesday een van dé hits van vorig jaar op zijn naam schreef. Het veld voor podium 2 is niet zo gevuld als bij Travi$ Scott maar ‘Makonnen’ lijkt het weinig te boeien. Met een zonnebril die niet afgaat, speelt hij ruim drie kwartier door zijn repertoire, dat vol zit met clubtracks als I Like Tuh en Whip It. Toch lijkt het publiek te zijn gekomen om hem die éne track te horen doen, en het gaat dan ook pas los wanneer die ingestart wordt. Wanneer bij de afsluiter, een reprise van I Don’t Sell Molly No More, Travi$ Scott on stage springt, gaat het publiek voor het eerst écht lekker tijdens de set van iLoveMakonnen. Dat had eerder mogen gebeuren.
Na een pauze lopen we terug naar podium 2, waar op dat moment DJ Premier de crowd aan het opwarmen is voor een show van PRhyme. Wat volgt is een hiphopshow uit het boekje: Royce da 5’9″ komt op met de klassieker Hip Hop en sluit af met Boom, speelt daar tussenin een hele hoop tracks van het PRhyme album, naast twee Bad Meets Evil tracks en geeft Preemo regelmatig de ruimte om zijn ding te doen. Zo is er een intermezzo waarvoor Royce van het podium verdwijnt en Premier tracks laat horen die gesampled zijn in classic hiphopjoints. Fris is ook dat U Should Know, van het gezamenlijke album, bijna helemaal drumloos wordt gespeeld, waardoor het een zomerse track wordt die perfect past bij het weer. Waar Royce in 2012 nog een van de slechtste optredens van het festival gaf, komt hij nu met een scherpe performance en perfecte flows (net als op de plaat) op de proppen.
Door naar Skepta, de man die UK grime weer nieuw leven in heeft geblazen en mag spelen op de nieuwe La Fabrik stage, die niet toegankelijk is voor bezoekers onder de 18 jaar omdat een sigarettenfabrikant de sponsor is. Het is er gezellig, er staan strandstoeltjes net buiten de tent waar je lekker op kunt chillen. De dj mixt zowat de hele set van Skepta aan elkaar, wat zorgt voor een flinke vaart in de show. Het publiek schakelt bij elke transitie een tandje bij en de rapper uit Londen geniet zichtbaar van het feit dat zijn muziek ook aan deze kant van de Noordzee mensen lekker doet gaan. De onvermijdelijke afsluiter is Shutdown en daarop gaat het publiek buckwild.
“Staat iedereen te twerken bij Jason fokking Derulo?”
Een blik op de timetable, die op de achterkant van onze camping upgrade is gedrukt en die je te allen tijde bij je hebt, leert ons dat over een half uurtje Your Old Droog op deze stage zal spelen. Een half uurtje waarin je een paar dingen kunt doen: eten halen, drinken halen óf naar Jason Derulo gaan kijken op de main stage. We besluiten om het alle drie te doen en hebben spijt van het laatste. Wát een mislukte boeking. Na twee poptracks hebben we er genoeg van en lopen we terug naar La Fabrik, waar Your Old Droog nét begonnen is. Met tracks van zijn nieuwste én vorige EP, freestyles en een big up naar ‘Tilburg, Netherlands’ en WOO HAH! rockt hij zijn show. Het enige minpuntje is dat er net als tijdens zijn set op WOO HAH! wel héél weinig publiek is. Zo’n 100 man staan op het eind voor het podium te kijken naar Droog, die écht zin heeft om op te treden en daar zichtbaar voldoening uit haalt. Zou iedereen zich al verzamelen bij podium 2 voor Die Antwoord of staan ze te twerken bij Jason fokking Derulo?
Tijd voor pauze. ‘Een uurtje chillen op de camping’ blijkt in Zwitserland zomaar tweeënhalf uur te duren en voor we het weten hebben we de helft van de show van The Roots al gemist. Anyway, de sfeer op de camping is gemoedelijk; er wordt hiphop gepompt (we horen onder meer Misschien Wel Hè? bij onze Duitse overburen) en beerpong en frisbee behoren tot de dagelijkse routine. We sparen onze krachten voor A$AP Rocky, die de hoofdact van vanavond is. De lichten op het panoramapodium worden rond kwart over elf niet toevalligerwijs op paars gezet en het veld loopt vol voor A$AP, die onlangs zijn tweede major album dropte. Met Hella Hoes verschijnt de halve A$AP Mob (Rocky, Nast, Twelvyy en Ant) on stage, het geluid knalt daadwerkelijk door de speakers en we zijn los. De show lijkt in het begin te draaien om zijn nieuwe album, wanneer achtereenvolgens Lord Pretty Flacko Jodye 2, M’$, Max B en Pharcyde langskomen, maar krijgt een wending wanneer het publiek uit zichzelf diverse cirkelpits vormt. Wild For The Night en Goldie knallen en de crowd krijgt maar geen genoeg van het losgaan.
Op een gegeven moment wil Rocky het publiek bedaren en teruggaan naar het trippy en langzame L$D, maar het publiek heeft alweer een grote cirkel gevormd nog vóór er een toon van de track is ingestart. Rocky zegt dat het tijd is voor iets rustigs, maar daar heeft het publiek maling aan en de cirkel wordt open gehouden. “So you motherfuckers wanna mosh?” Wat volgt is een geïmproviseerd dj intermezzo met daarin onder meer Shabba en A$AP Ferg’s Work. Dan vindt de A$AP Mob-frontman het wel goed geweest. Hij wil toch écht L$D doen. Gelukkig duurt dat niet lang en komt daarna de A$AP Mob weer on stage voor onder meer Trilla en Peso. Tussendoor kijkt hij nog een keer over het veld waar hij nu tien (!) cirkelpits waarneemt, een record volgens hem. Het publiek is op dreef dit jaar. Nu al een hoogtepunt van deze editie van Openair Frauenfeld.
Dag 2: Rum in een opblaasboot, vergane glorie en een playbackshow
Aangezien we al vroeg wakker zijn, lopen we rond 11.00 uur (ja, echt) het terrein op, dat al pal in de zon ligt. De Australiër Remi opent vandaag en aangezien we hem een week eerder op WOO HAH! hebben gemist, besluiten we te gaan kijken. Het veld is nog aardig leeg maar de mensen die er staan luisteren aandachtig naar de tracks van Remi, die allemaal geproduceerd zijn door de man die vandaag achter het drumstel zit. Er zitten hele dikke beats bij maar toch heeft Remi moeite met de grootte van het podium en de grootte van het publiek.
Na een ontbijtje te hebben gescoord is het tijd voor Swollen Members. Hier is niks te zien van het belabberde tijdstip (14.30 uur showtime) maar warm is het al wel. Tijd voor ‘some refreshing freestyles’, die ook daadwerkelijk freestyle zijn, volgens Madchild. Hij en Prevail spitten vervolgens minutenlang belachelijke bars op de beats die door de dj worden ingestart. Na classics als Night Vision en Red Dragon is het tijd om af te sluiten en door te gaan naar het hoofdpodium.
Daar is het namelijk meteen nadat Swollen Members afsluit tijd voor Tinie Tempah. Maar niet voordat zijn dj een kwartier van het uur aan showtime heeft afgedraaid. Het lijkt wel alsof de meeste artiesten geen uur meer kunnen vullen. Een kwartier na aanvang komt Tinie Tempah dan toch op en als we merken dat dit een popshow van de bovenste plank gaat worden, verkiezen we een pauze bij de tent boven in de broeierige zon staan kijken naar een popartiest. Eerst maar even die gortdroge handdoek in onze nek nat gemaakt bij een van de watertappen, waar het drinkwater gratis beschikbaar is. Sowieso zijn de hittevoorzieningen goed; op de camping rijdt regelmatig een tractor rond met daarin gekoeld bier en energiedrank. Ideaal op dit soort warme dagen, scheelt weer lopen!
Freddie Gibbs staat een poosje later in La Fabrik, dat onderweg naar de camping te vinden is dus daar pak ik nog wat van mee. Goed bij stem en met de flows perfect in orde laat hij het publiek diverse keren ‘Fuck police’ schreeuwen. Minpuntje is dat hij lang doet over het introduceren van iedere track, wat de vaart vaak weghaalt. Maar wanneer er dan weer een Madlib beat als die van Thuggin’ of Harolds wordt ingestart, lijkt men dat helemaal te vergeten. De tent is in elk geval opgewarmd voor een rood-wit-blauw tintje aan deze editie van Openair Frauenfeld: Dope D.O.D. came to rip shit!
“Hoe fucked up ze ook zijn door de rum, Dope D.O.D. moet nog wel Zwitserse wiet roken.”
En hoe. Dj Dr. Diggles komt gemaskerd op en zweept het publiek alvast op. Zodra de eerste tonen zijn te horen, komen ook Jay Reaper en Skits Vicious op. Huh? Ja, Dopey Rotten lijkt deze tour de afwezige te zijn, maar dat mag de pret niet drukken. Met een vlijmscherpe performance zet het duo, bijgestaan door back-ups van Diggles een show van jewelste neer met in het eerste deel vooral tracks van hun nieuwste Ugly EP. Het Zwitserse publiek smult ervan en de mannen zelf duidelijk ook. Op een gegeven moment duikt Jay Reaper met een fles Bacardi in een opblaasboot die op het publiek is gezet. Daar giet hij de helft van de rum in de monden van het publiek en de andere helft gaat zijn eigen keelgat in. Ook Skits slaat een groot gedeelte van een fles achterover. Het gezicht dat hij trekt is priceless. Hoe fucked up ze ook zijn, er moet ook nog Zwitserse wiet gerookt worden. En zo geschiedde. Het is knap dat de flows, met het achterover slaan van rum in deze temperatuur, zo strak blijven tijdens het afsluitende blokje met daarin natuurlijk What Happened.
Door overlap met Dope D.O.D. missen we een groot gedeelte van de show van Cypress Hill, die de mainstage rocken met dezelfde show als tijdens WOO HAH! een week eerder. Ze kampen met wat geluidsproblemen, maar lossen dat op met een a capella freestyle sessie die wordt gewaardeerd door de crowd. We verplaatsen ons naar stage 2, waar D12 geprogrammeerd staat. In het aankondigingsfilmpje wordt nog gezegd dat ‘Eminem vielleicht auf der bühne erscheinen könnte’, aber das glauben wir natürlich nicht. De dj mag eerst een kwartiertje Shady Records tracks als In Da Club en The Way I Am draaien voordat D12, of beter gezegd wat er nog van D12 over is, het podium opkomt. Swifty McVay en Kuniva rocken de eerste track en bij Just Like U komt ook Bizarre (te laat om zijn verse fatsoenlijk te kicken) on stage. Het is nu al rommelig en de tracks die worden gespeeld worden verbasterd: de vaak iconische eerste verses van Eminem maken nu plaats voor slordig gebrachte verses van drie actieve leden, die ook niet meer de jongste zijn en weinig energie lijken te hebben. Waarom Proof en Eminem er niet zijn is overduidelijk, maar ook van Kon Artis a.k.a. Mr. Porter ontbreekt elk spoor. Voor een portie D12 wordt aangeraden Devil’s Night nog eens op te zetten, de liveshow is geen aanrader.
“Voor de purist een ideale show: je ziet de tieten en de kont van Nicki Minaj continu op het grote scherm, maar je hoort haar muziek niet.”
Maar het kan nog erger. Nicki Minaj is de headliner van vandaag en nadat madame ruim een half uur te laat on stage verschijnt, is het meteen duidelijk: Henny Huisman kan worden gebeld en worden ingevlogen, want de Mini Playbackshow lijkt te zijn begonnen. Met de nadruk op lijkt, want tijdens de stukken die ze wél live doet, staat haar microfoon weer niet aan. En zo wordt er afgewisseld tussen backing vocals van de tape én haar liveraps, maar nooit op de juiste manier: wanneer de microfoon aan hoort te staan voor liveraps staat ’ie uit en als de backing vocals niet mee horen te lopen doen ze dat juist wel, waardoor je in sommige tracks alleen het einde van elke bar hoort. En waar Cypress Hill techniekproblemen nog kon oplossen met freestyle raps, is dit gewoon pijnlijk. Voor de purist een ideale show: je ziet de tieten en de kont van Nicki Minaj continu op het grote scherm, maar je hoort haar muziek niet. Andermaal een blamage dus we besluiten af te taaien. En daar zijn veel mensen het mee eens want het veld stroomt leeg. Een stromende mensenmassa beweegt zich richting de afterparty-tenten.
Dag 3: gruwelijke hitte, een verrassing én de ideale afsluiter
De line-up van vandaag is er eentje om je vingers bij af te likken: Kendrick Lamar, Pusha T, Rae Sremmurd, Vince Staples, Ludacris, G-Eazy, Logic en Flatbush Zombies zorgen voor een Rock The Bells-achtig affiche waarbij er voor ieder wat wils is. Het is ook de warmste dag; in de schaduw klokt de thermometer al over de 30 graden en dus zullen er keuzes gemaakt moeten worden, aangezien een hele dag in de zon rondlopen geen optie is. We beginnen de dag bij Flatbush Zombies die rond 13.30 uur de mainstage rocken en al een flinke crowd gek maken met hun wilde, maar uitstekende performance. Je vraagt je bijna af waarom die Zwitsers met deze temperaturen zoveel zin hebben om los te gaan. De track Bliss zorgt voor een kleine moshpit, van de track erna zijn deze beelden beschikbaar. Dan is er uiteraard nog tijd om een dikke toeter op te steken bij het sfeervolle Palm Trees, maar gaat het daarna weer helemaal los.
Omdat er te weinig schaduw is op de velden chillen we in La Fabrik en horen Logic op de achtergrond verwelkomd worden met luid gejuich. Na een paar drankjes keren we terug naar het hoofdpodium voor G-Eazy en daar hebben we geen spijt van. De rapper is bij ons nog niet zo bekend, maar blaast ons werkelijk omver met zijn energieke live performance, waarin These Things Happen, zijn album uit 2014, centraal staat. Energieke traptracks met daaroverheen dope flows die hij brengt zonder back-up. Logisch dat afsluiter I Mean It zorgt voor een meezingende en tegelijkertijd moshpittende massa. G-Eazy maakt de slapers wakker en bevestigt in een uur waarom zijn laatste album op 1 in de Amerikaanse charts belandde.
Meezingen zit er ook in bij Ludacris, die bijna dezelfde show opvoert als in 2012 op hetzelfde festival, waarbij hij zijn tracks ook consequent hits noemt. Halverwege roept ‘ie: “Oh, we just gettin’ started, so many hits left!” Van zijn nieuwe album komt nagenoeg niets voorbij, het is Number One Spot, Act A Fool en Southern Hospitality dat bij aanvang de klok slaat. We bekijken de show van ver weg en horen hem doorslaan in een poppy gedeelte met How Low, My Chick Bad, Yeah en All I Do Is Win. Gelukkig staan daar nog bangers (of hits, zoals je wilt) als Move Bitch, Blueberry Yum Yum en Stand Up tegenover. Er is weinig mis met de show, toch voelt het als een gedateerd optreden van een man die in Zwitserland nog altijd geliefd is.
“Het moet gek lopen wil Vince Staples geen blijvertje blijken.”
Ik besluit te gaan kijken in La Fabrik waar Vince Staples op zal treden, die nét zijn album Summertime ’06 op Def Jam heeft gedropt. Vince is on fire en knalt met tracks van het album, maar net zo goed met materiaal van zijn Hell Can Wait EP. De crowd gaat gek, zeker wanneer Vince op de barrier komt staan en tegengehouden moet worden door de security zodat hij niet valt. Tracks als 65 Hunnid, Get Paid, Lift Me Up en vooral Senorita en Blue Suede vallen in de smaak en het is ergens wel jammer dat hij nog niet een van de twee grote podia mag rocken, hoewel de sfeer in de nieuwe La Fabrik wel echt een pluspunt is. Vince Staples mag snel voor een indoor clubshow terugkomen naar Nederland en het moet gek lopen wil hij geen blijvertje blijken.
Wanneer de La Fabrik stage verlaten wordt, valt één ding op: het is vandaag immens druk op het terrein. Het is ‘Kendrick-dag’ en de TDE snapbacks en shirts zijn dan ook niet meer op twee handen te tellen. Ik besluit nog een rondje te doen langs het veld, waar Rae Sremmurd al ruim 20 minuten een enorme menigte voor zich ziet. Het geluid is niet optimaal, maar het duo krijgt het publiek aardig los. Wanneer ik naar de uitgang van het terrein loop, knalt No Type hard door de Zwitserse bergen en voel ik de bas onder mijn schoenen. Pauze. Bier. Daarvoor betaal je trouwens óók beduidend meer als op bijvoorbeeld Splash!, Zwitserland is nogal rijk en heeft zo’n 14 jaar terug besloten om niet mee te doen met de euro, wat ervoor zorgt dat je nog wel even langs het GWK moet voordat je vertrekt. Sparen voor een biertje dus, want voor bijna een halve liter betaal je ook gewoon 5 euro.
Na een uurtje op de camping gechilld te hebben, lopen we terug naar het terrein om te eten (schnitzel brot is een uitvinding hoor) en maken we ons op voor K.Dot. Maar eerst mag Pusha T ons nog even vermaken. De podia van het festival staan ook dit jaar weer naast elkaar en we bemachtigen een plekje precies tussen de twee podia in, zodat we straks alleen nog maar een kwartslag hoeven te draaien naar Kendrick Lamar. Pusha T overtuigde de laatste keer dat ik hem zag, in 013 twee jaar terug, totaal niet, maar is hier gekomen om dat recht te zetten. Vooral zijn featurings op I Don’t Like, Mercy en Move That Dope doen het goed. We gaan nog iets meer richting het hoofdpodium en horen Pusha nog Numbers On The Boards en Nosetalgia doen, waarna het tijd is voor de afsluiter: Kendrick Lamar.
De band heeft inmiddels de halve set van Pusha T kunnen soundchecken en ook de mic check is gedaan. Toen Kendrick Lamar werd aangekondigd voor een show op het festival was er nog niks bekend over zijn nieuwe album en nu zijn de lovende recensies niet meer te tellen. Kendrick is de man van het moment en dat is te zien aan het volle veld. Tot achteraan bij de bierbrouwerij en podium 2 staat het vol met mensen en er komen nog mensen die niet betaald hebben bij: een flinke groep jongeren klimt over de hekken bij de wc’s om het optreden van de TDE superster mee te pakken. Na een introductiefilmpje begint Kendrick met Money Trees van good Kid, m.A.A.d. City, het album waar de show grotendeels op leunt.
De leukste momenten zijn wanneer hij het publiek verrast door niet de normale verse van Bitch Don’t Kill My Vibe te spitten, maar die van de remix, wanneer een G-funk mix wordt gespeeld van Fuckin’ Problems en hij in de lach schiet wanneer er meer aanstekers dan telefoons in de lucht worden gehouden tijdens Sing For Me, I’m Dying Of Thirst: “Y’all high as a motherfucker out here, that’s more lighters than cellphones. Crazy!”
En crazy is het publiek, want bij zowel m.A.A.d. City part 1 als part 2 zijn er veel stadionfakkels te vinden en gaat het publiek all out. De flows zijn scherp en de band krijgt regelmatig de ruimte in jazzy intermezzo’s. Als er dan nog gemierenneukt mag worden: er komen slechts drie tracks van To Pimp A Butterfly voorbij. Lamar kiest ervoor om alleen de officiële singles i, King Kunta en als afsluiter de nieuwe single Alright te spelen, terwijl tracks als The Blacker The Berry, These Walls en Complexion gemaakt lijken te zijn om met een band uit te voeren. Jammer, maar dat mag de pret absoluut niet drukken, want de show staat als een huis. Met Kendrick Lamar heeft Openair Frauenfeld dé ideale afsluiter van 2015 te pakken: de band groovet, Kendrick is on point en het publiek krijgt wat het verdient.
Openair Frauenfeld 2015 was strak georganiseerd en gelukkig was Moeder Natuur met ons. Geen modderstromen, weggewaaide tenten of schoenen die je in de modder hoefde achter te laten, maar een zonovergoten editie met torenhoge uitschieters (Kendrick Lamar, A$AP Rocky, Vince Staples en Your Old Droog bijvoorbeeld) en een paar uitglijders (waarvan Nicki Minaj de allerergste, naast Jason Derulo en D12). Het publiek was nog meer aan dan voorheen gezien de talloze moshpits, en de extra La Fabrik-stage is een goede toevoeging aan het festival. Daarnaast zijn ook de voorzieningen de afgelopen jaren verbeterd: de al genoemde drankwagens die rondrijden, de ingang is verbreed en vergemakkelijkt en er zijn er op het terrein zelf meer plekken gemaakt om te chillen.
Voor hiphopliefhebbers die Splash! en Hip Hop Kemp al gezien hebben en toe zijn aan iets nieuws, is Frauenfeld een aanrader. Zowel qua sfeer, locatie (een dal omringd door bergen) en line-up (het budget is groot) is het uniek. Je komt mensen uit allerlei windstreken tegen; zo hebben we mensen uit Frankrijk, Duitsland, Nederland, Engeland en Italië ontmoet naast natuurlijk de nodige Zwitsers. Volgend jaar mag de organisatie zes degelijke acts à la Joey Bada$$ of Ghostface Killah boeken met het budget dat dit jaar naar Nicki Minaj is gegaan en klaar. Dann sehen wir uns in 2016!
Pics van The Roots, Freddie Gibbs & Vince Staples door FOTONOID.
