Laten we eerlijk zijn, het mag op zijn conto geschreven worden. Het woord ‘stan’ is terecht opgenomen in het Merriam-Webster Dictionary en het Oxford English Dictionary. Maar om zijn ‘Stans’ nu op te zadelen met allerlei langdradige rapcoupletten vol opgeblazen feiten is misschien wat veel van het goede. Voor het eerst brengt Eminem twee albums uit in één kalenderjaar. Side B van Music To Be Murdered By is vooral een aaneenschakeling van zijn mening over nieuwsberichten die de laatste tijd over hem opduiken.
Het zijn dan ook vooral de échte Stans die blij zullen zijn met Music To Be Murdered By: Side B. Een album waarmee Eminem volledig inspeelt op de trend van ‘het nieuwe deluxe-album’; een volledig nieuwe plaat schuiven in een bestaande. Dat levert anno 2020 flinke successen op: Lil Baby’s albumverkoop steeg met 147% nadat hij nummers toevoegde aan My Turn, en Lil Uzi Vert stond niet één maar twee weken op één toen hij een week na Eternal Atake nóg een album uitbracht. Nu de pandemie het touren aan banden heeft gelegd moesten artiesten en hun labels wel op zoek naar nieuwe manieren om grote successen te behalen.
In Eminem’s discografie komen hoe dan ook klassiekers voor. Het is afhankelijk van aan wie je het vraagt, maar The Slim Shady LP, The Marshall Mathers LP en The Eminem Show is een trio aan platen waarmee Em in het begin van dit decennium alles op slot zette. Sommigen zouden Infinite, van vóór hij Dr. Dre ontmoette, erbij rekenen en anderen zouden The Eminem Show misschien weglaten, maar drie classics heeft hij op z’n minst. Maar toen we in 2004 Encore kregen voorgeschoteld, veranderde alles. Zijn drugsverslaving zorgde ervoor dat Eminem zijn eigen platen niet goed meer kon horen voordat hij ze aan de fans gaf. Zijn liefde voor blikkerige beats en rare accentjes stak niet alleen de kop op, maar was zó prominent aanwezig op het album Relapse, dat hij er toen hij was afgekickt, er zelf van schrok.
Em opende 2020 met zijn beste album in een decennium. Hij leek het plezier in het rappen teruggevonden te hebben. Niet zoveel houterige rappity-rap-raps als op Kamikaze uit 2018, niet al teveel te voor hem ongebruikelijke beats en featurings van Royce da 5’9”, Young M.A. en Black Thought. Losjes baseerde hij zijn album op dat van Alfred Hitchcock met dezelfde titel, een spoken word-plaat uit 1958. Naast de titel werden ook het artwork geleend en werden er fragmenten uit verknipt en hergebruikt. Nu eindigt ‘Slim’ hetzelfde jaar met deel twee van dat verhaal.
Wakker worden met een nieuwe plaat van Eminem en op play drukken dus. Meteen doemt een van de grote vraagstukken op. Wat zijn obsessie is met Skylar Grey is mij al jaren onduidelijk. Oke, ze heeft een leuke stem, maar waarom moet Eminem haar altijd erbij halen wanneer hij ‘in zijn hoofd’ een vrouw hoort zingen op de hook? Er zijn zangeressen die minimaal vier keer zo getalenteerd zijn en een mooiere stemklank hebben dan zij. Het begint een soort van doordrukkerij te worden; we weten nu dat je gecharmeerd van haar bent, laat dat. De andere gekozen featurings zijn beter; Ty Dolla Sign heeft nog nooit een featuring verpest en doet dat ook niet op een Eminem-album, een nieuwe Dr. Dre-verse is zelfs anno 2020 leuk en van scratches van DJ Premier is nog nooit iemand slechter geworden. Al had hij ook wel voor een productie mogen tekenen.
Eminem is op zijn best als hij de maatschappij observeert. Als hij de Covid-19 pandemie verbindt met de Black Lives Matter-movement bijvoorbeeld, of als hij ziet dat Tekashi na zijn vrijlating meteen op nummer 1 staat. Dat hij nog steeds vurig en gedoseerd kan rappen zonder teveel lettergrepen in een zin te willen stoppen, bewijst hij met Alfred’s Theme. Onder de theme song van Alfred Hitchcock Presents is een drumpartij gemonteerd, waarop hij continu speelt met woorden, flow en rijmklanken. Wie dacht dat Eminem anno 2020 niet vijf minuten lang boeiend kon blijven, zit mis. Maar dat hij dan die laatste twintig seconden weer een ‘recordje rappen’ moet zetten, is een afknapper.
Er worden van een hoop muggen olifanten gemaakt op Music To Be Murdered By: Side B. Eminem maakt daarbij gebruik van drie strategieën, die hij continu afwisselt: de verhalen die hij over zichzelf hoort of lees in de media worden gepareerd, er worden excuses gegeven of er worden trucjes herhaald. Dat leidt tot vragen: Wie zit er twee jaar na zijn ‘beef’ met Machine Gun Kelly nog te wachten op steken onder water? Wat is er tussen Snoop Dogg en Eminem, twee van mijn middelbare school-helden, gebeurd waardoor ze shots lossen op elkaar? En waarom is het nodig om via muziek sorry te zeggen tegen Rihanna vanwege de gelekte track van een decennium geleden? Dat had met een belletje ook gekund.
Eminem heeft zijn boosheid van Kamikaze ingeruild voor monotoon gebrachte corny bars. Over zijn balzak en over dat hij ‘op nummers zit als een broekzakgesprek’. En dat hij de muziekindustrie ziet als een dame die hem verlaten heeft. Inderdaad; voor een 48-jarige mc met zoveel levenservaring heeft Em bizar weinig te melden. Op MTBMB-Side B staan veel nummers die hij al eens (en beter) heeft gemaakt, toen hij nog in een piek van zijn carrière zat. Sterker nog; die rare accentjes van Relapse duiken zelfs weer op. Als hij ‘I’m discombobulated’ rijmt op ‘Miss, you ovulated’ weet je weer waarom je jaren geleden al had moeten af had moeten haken. Neem daarbij de euvels die het merendeel van zijn platen van de laatste zestien jaar kennen; een hoop middelmatige beats, zwakke refreinen en lange verses vol ingewikkelde rijmelarij die alleen hij interessant lijkt te vinden.
Die accenten vertegenwoordigen alles wat er mis is met Eminem. Het is onmogelijk voor hem om te groeien als persoon, en daarmee ook als artiest. In plaats van vooruit te kijken, lijkt hij liever oude gewoontes en gebeurtenissen op te rakelen. MTBMB-Side B kent daardoor bizar fraai uitvoerde rhymes, maar weinig inhoud en een vooral nors gevoel. Eminem is sinds Kamikaze steeds comfortabeler geworden in het rappen op trapbeats, maar maakt simpelweg te weinig mee, zeker tijdens een quarantaine.
Als hij zeven tracks van kant A en zeven van kant B had genomen, was er waarschijnlijk één hard album uitgekomen. Nu twee die, op spaarzame momenten na zoals Darkness op kant A, maar niet willen blijven hangen. Dat zorgt voor een bittere nasmaak. Met het vervolg op zijn Music To Be Murdered By heeft Eminem vooral zichzelf iets te bewijzen.
En nu maar hopen dat de Stans niet in mijn DM komen mekkeren over deze recensie….
