Als er iemand in het huidige decennium de cultstatus binnen hiphop heeft verworven is het wel Earl Sweatshirt. Doordat zijn moeder hem naar een kostschool stuurde, mistte hij zowat de hele come-up van Odd Future, het collectief waarin hij naast onder meer Tyler, The Creator en Frank Ocean opereerde. Met zijn donkere en experimentele stijl is hij ook nadat hij die plicht had vervuld altijd onder de mainstream-radar gebleven, waar zijn compagnons de supersterrenstatus vergaarden. Nu is hij terug met zijn nieuwe full length.
Hij dealde met depressie en met problemen in de versplinterende groep en zeker na debuutalbum Doris werd nieuwe muziek van hem zowat schaars. Hij kwam in 2015 terug met het album I Don’t Like Shit I Don’t Go Outside en verdween weer. Daarna produceerde hij nog weleens wat voor illustere acts als Denmark Vessey en Mach Hommy en nu heeft hij besloten om zelf weer naar buiten te komen. Met de titel Some Rap Songs doet hij zijn kersverse plaat wel tekort.
Met zijn minimalistische stijl zet hij een fijn palet aan gruizige en onvoorspelbare loops neer, met krakende jazzy samples die plots invallen en nog plotser weer gaan. Tracks voelen aan als korte, korrelige momenten uit zijn leven waarin hij worstelt met zijn mentaal. Die kunnen lelijk zijn (I spent most of my life depressed / Only thing on my mind was death, uit Nowhere2go) maar ook mooi, zeker wanneer zijn moeder speecht terwijl op de achtergrond een audiofragment afspeelt van zijn -begin dit jaar overleden- vader die een gedicht voordraagt. Zo ontstaat met Playing Possum een prachtig familieportret. Een track later beschrijft hij het gevoel is om zijn pa te verliezen terwijl ze niet de tijd hebben gehad om hun onderlinge problemen uit de wereld te helpen. De hartverscheurende en gitzwarte rand aan het album wordt zo alleen maar groter.
Earl’s drang om te experimenteren is bewonderenswaardig. Nog nooit klonk zijn stem zo diep verzonken in de mix, maar klonk hij zo zelfverzekerd. Ondanks dat is Earl breekbaar op ‘SRS‘. Hij is treurig, maar kent ook grappige momenten. Hij klinkt op het eerste gehoor verveeld, maar luister vaker en kom erachter dat hij zich openhartig blootstelt aan de wereld. De bars en zijn eigen lo-fi productie lijken soms akelig vreemd met elkaar te clashen, maar dat past helemaal bij het mysterie dat om Earl Sweatshirt heen hangt. Want is hij vandaag de dag wél gelukkig en niet meer depressief? Het blijft een raadsel.
Earl is nog altijd niet helemaal te doorgronden, maar dat is juist zijn kracht. Zo lang dat zulke fijne muziek oplevert, mag dat zo blijven. Als hij nu weer drieënhalf jaar nodig heeft om zichzelf te herpakken, moeten we dat maar accepteren van een kunstenaar als deze. Want met Some Rap Songs maakt Earl Sweatshirt van veel lelijke dingen iets prachtigs.
