“Zo chill als een pak bananenvla”, en “het is een beetje het bos van de Efteling hier” zijn beide treffende omschrijvingen van het festival die vallen in het gezelschap waarmee ik langs het strand struin, onderweg naar het hoofdpodium. De naam van dat podium (het schijnt een konijnenras te zijn) is ons voor de zoveelste keer ontschoten, maar welke acts daar dit weekend staan weten we ons prima te herinneren. We zijn namelijk op de vierde editie van Down The Rabbit Hole, een festival waarop men op een strand luiert, een feestje in een bos ontdekt, en oh ja, ook nog wat in de toekomst legendarische concerten bezoeken kan.
Down The Rabbit Hole is overduidelijk ingericht op het ontdekken van de vele sfeervol vormgegeven hoekjes en verrassende feestjes. De twee grote podia liggen aan het water, waarbij de glooiende heuvels bij het hoofdpodium een natuurlijke arena aan het strand vormen. Die ligging is al schitterend, maar dat het een openluchtpodium betreft is in de brandende zon van dit weekend helemaal een zegen.
Dat valt ook David Byrne op, die als frontman van Talking Heads de betere popmuziek van de jaren ’80 grotendeels definieerde. Op zaterdagavond kijkt hij uit over de vlakte en de boven het water langzaam zakkende zon, en neemt even de tijd om op te merken dat dit een mooie plek om te spelen is. Het is één van de weinige ongescripte momenten in een show die zó wonderbaarlijk strak geregisseerd is dat het niks anders dan pure bewondering afdwingen kan.
Gekleed in goed gesneden grijze pakken, met hun instrumenten om hun schouder of middel, is het alsof zij van elke synchrone dansbeweging, elke slag op een trom of akkoord op een gitaar en een weloverwogen statement maken waar niemand omheen kan. Maar wat niet van tevoren bepaald is, is dat het voltallige publiek tijdens Once in a Lifetime de handen even synchroon massaal van links naar rechts zwaait. Byrne, ziet het en lacht, wetende dat het goed is. Dat hij afsluit met een kippenvel bevorderende cover van Janelle Monáe’s protestlied Hell You Talmbout in plaats van zijn eigen monsterhit Psycho Killer, dwingt dan juist alleen nog maar respect af.
Je zal maar na zo’n optreden de bühne op moeten: je wenst het eigenlijk niemand toe. Aan Anderson .Paak de kans om te bewijzen dat hij inderdaad een headliner is, ondanks zijn gebrek aan een kluwen hitsingles. Zenuwachtig oogt de drummer/zanger/rapper en frontman van zijn band The Free Nationals er geen moment over. Het is eerder opgetogen en blakend van zelfvertrouwen hoe hij in een anderhalf uur durende set dan weer over het podium danst en dan weer achter het drumstel mept.
De snelheid en vanzelfsprekendheid waarmee hij die wisseling maakt, zegt iets over de kracht en het charisma van zijn performance, ongeacht de plek op het podium waar deze vandaan komt. Of het nu zijn gastoptreden op Glowed Up van Kaytranada’s album is, zijn recente, hectische banger Bubblin’, of Luh You van debuutalbum Venice, hij brengt het alsof het altijd al zo’n grote hits geweest zijn als het ooit in zijn eigen oren waren, en overtuigt het publiek daar ook van.
Niet dat je überhaupt een trits aan hits nodig hebt op Down The Rabbit Hole te staan, want Jorja Smith maakt er een dag eerder zelfs haar Nederlandse podiumdebuut. Een uitstekende keus van de programmeurs, want de zangeres met die zo prachtig schurende stem en intense, soulvolle liedjes, is voorbestemd om een hele grote te gaan worden. Met het even emotionele als dansbare Where Did I Go geeft ze aan het begin van de set al aan beide kanten van dat palet uitstekend te beheersen. Het merendeel van haar tracks helt na debuutalbum Lost & Found inmiddels wel zwaarder door naar de kant van ingetogen soulnummers, dan die van four-to-the-floor krakers, maar in de intiemere setting van het tweede podium komen die gelukkig uitstekend tot hun recht.
Ook I Am, haar bijdrage (en een van de hoogtepunten) op de Black Panther-soundtrack komt langs en als afsluiter mag On My Mind, haar single met huidige topproducer in de grime Preditah, niet ontbreken. Ze laat de track beginnen als trage, gloedvolle ballad, waardoor deze onverwachts goed aansluit op de rest van haar set, maar halverwege valt de onvervalste 2-step alsnog in. Zo wordt het toch nog even een dansfeestje, afgesloten door een meer dan verdiende ovatie van het publiek.
Sampha, die andere Brit met breekbare liedjes, heeft het een dag later zwaarder om het publiek mee te krijgen. “It’s so hot I’ve been melting out here / I’m made out of plastic out here”, zingt hij op het hoofdpodium tijdens zijn Plastic 100°C, en hoewel het nauw aansluit op de fysieke toestand van het publiek, keuvelt het merendeel er ondertussen lekker op los. Pas als Sampha een kwartiertje of wat onderweg is schuift hij zijn rustigere nummers even aan de kant om een zomerse, uptempo interpretatie van Kort Sings te laten horen. De drummer en percussionist leven zich er lekker op uit, en de man die rechts synths speelt zit er ook helemaal in: zijn zwarte kralenketting zwiept rond zijn nek op het ritme van zijn bewegingen. Sampha zelf hengst zelf lekker mee op een woodblock, en het publiek wordt zowaar wakker.
De hele band verzamelt zich vervolgens in een hoek van het podium om met z’n allen achter klein drumsetje met pads en echte drums te gaan staan. Daar zetten ze samen de levendige percussie van Without in, dat zo energiek gebracht wordt dat het bij vlagen zelfs naar drum and bass gaat neigen. Het publiek is aan het dansen gebracht, en als Sampha vervolgens weer terugschakelt naar rustigere nummers als (No One Knows Me) Like The Piano, houdt hij ze ditmaal wél vast. Die wisselwerking had iets eerder mogen beginnen, maar blijkt uitstekend te werken.
Eenzelfde soort wisselwerking heeft het podium ook tussen mensen die chillen aan het strand, kijken naar bands, of wandelen tussen de food trucks, het Wilde Haren podium en de verstopte podia in het bos. Dat maakt dat de eerste uitverkochte editie van het festival niet overdreven aanvoelt. Een kleine wandeling tussen zachtjes wuivende boomtoppen kan zomaar eindigen bij een uit hout opgetrokken openluchttheatertje, waar trompettist Andre Heuvelman, contrabassist Wilmar de Visser en pianist Henry Kelder als het trio Nachtgeluiden spelen.
“We improviseren wat, en dat loopt dan door in andere stukken. Dan denken jullie misschien dat het afgelopen is, maar dan spelen we alweer”, zegt de Visser, wat onzeker over hoe hun instrumentale muziek gaat vallen in de setting van een zomerfestival. “We hopen dat jullie willen helpen.” Dat wil het publiek zeker, want aan het begin van hun optreden stromen de tribunes, randen van het podium en het bankstel erop vol met publiek dat hen een uur lang ademloos aanhoort. Na een prachtig melancholische, understated trompetsolo van Heuvelman zit het er bijna op, en volgt een staande ovatie. “Zullen we nog een kleine…?”, vraagt de trompettist ietwat schuchter naar de behoefte aan een toegift, dat op een massaal “Ja!” uit het publiek rekenen kan.
Dat soort magische momentjes tegen het lijf lopen wordt helaas een stuk moeilijker naarmate de avond valt en het water afkoelt. Zodra er niet meer gezwommen wordt, begint de druk op de rest van het terrein in rap tempo toe te nemen. Daardoor kan het in plaats van idyllisch, hier en daar behoorlijk nauw gaan aanvoelen; 35.000 man blijkt dan ineens toch veel te zijn voor een sprookjesachtig bospaadje.
Die drukte mag de pret echter niet drukken. Van de gezellig rammelende rock van The Breeders, die spelen alsof er toevallig een paar duizend man in hun oefenhok langsgekomen zijn, tot de tot in de puntjes gestileerde sex appeal van St. Vincent, die met haar compleet eigen mix van genres en ontzagwekkende stage presence het publiek volledig naar haar hand zet, is er meer dan genoeg te beleven en ontdekken in het Beuningse konijnenhol. Het is een verrassing wat je er gaat doen, maar neem wel je zwemspullen mee!
Fixtures
Hoogtepunt: De absoluut legendarische show van David Byrne.
Dieptepunt: Afgebeuld door de hitte en met tranende ogen van het continu opwaaiend stof uiteindelijk brak thuis zitten.
Bier: €2,80 (1 munt)
Wc: Gratis
Garderobe: Kluisjes kosten €7 per dag, exclusief €5 borg
Geluid: Prima, mits je bij het hoofdpodium er recht voor staat. Aan de waterkant vooraan vervliegt het sneller dan wanneer je verder naar achteren, maar wel in het midden staat.
Bezoekers: 35.000 (uitverkocht)
Damage: €149,- (excl. €10,- servicekosten)
Cijfer: 8.0
