Hij brak door in het midden van de pandemie, dus moet DIKKE voor zijn gevoel altijd harder werken dan de rest. Op zijn debuutalbum Beef Met Mezelf reflecteert de Marokkaans-Belgische rapper op zijn snelle weg naar boven. Wij spreken hem in Amsterdam, vlak voor zijn eerste van twee releaseparties. Hier zit een zelfverzekerde jongen die zich niet laat opslokken door het succes: “Een leuke waggie gaat mij op de lange termijn niet gelukkig maken. Dus moest ik terug naar de essentie.”
Het is de releasedag van zijn debuutalbum. Een paar uur na ons gesprek speelt hij in Bitterzoet in Amsterdam, een dag later zal hij Trix in Antwerpen verblijden met zijn releaseparty. Klinkt als een feestelijk weekeinde, maar DIKKE staat niet graag stil bij moois. Hij wil dóór. “Ik ben niet gewend om dingen te vieren, stil te staan bij mooie momenten. Vorig jaar heb ik mijn 24ste verjaardag gevierd in een VIP-box en ik vond het niks. Ah, zul je zien. Moeten ze net spelen als we het beginnen,” zegt hij terwijl hij naar het scherm wijst aan de muur. Later zal blijken dat ons gesprek dwars door de dramatische uitschakeling van Brazilië op het WK heeft plaatsgevonden.
Aan het woord in de sfeervolle al in kerstthema gehulde lobby van zijn hotel aan de ring van Amsterdam is Mohamed Eddahbi Agounad, professioneel bekend als DIKKE. De mc uit het Belgisch-Limburgse Lummen schoot met zijn eerste EP 130 KILO meteen naar de hoogste positie in de Vlaamse Ultratop. Op het project dat volgde, Nooduitgang, haakten ook grote rappers als Adje en Josylvio aan. “Die EP heb ik in Amsterdam gemaakt, met veel Nederlandse producers en ft’s. Dan ben ik continu aan het werk. Voor dit album moest ik terug naar België”, legt hij uit. “Hier (in Amsterdam, red.) werken was goed voor mij, om mijn niveau op te krikken. Ik zit als een zombie in het hotel, weet dat ik moet knallen, ga naar de studio en sta continu aan. Alle tijd gaat dan in de plaat.”
“Maar”, gaat hij verder, “als ik dit album beluister, voel ik ook dat ik ouder ben geworden en dat ik veel meer heb meegemaakt.” Hij wijt dat aan de omgeving waarin het tot stand kwam. “In België ben ik dingen voor mijn ouders aan het regelen, stappen aan het zetten in het ondernemen, ik zie daar mijn mensen ook… dan maak ik veel meer mee. Dat levert inhoudelijk andere muziek op. Toch is het organisch gegaan. Het was gewoon een gevoel. De reden dat dit album meer Belgisch is dan Nederlands, is dat ik méér mijn leven ben gaan leiden. Na 130 KILO was ik alleen maar bezig met moeten. Ik móest hoger, het móest sneller, het móest beter. Dat heb ik losgelaten.”
“Gelukkig ben ik niet caught up in die life.”
Op zijn thuisgrond had hij bovendien meer ruimte om zijn emoties te laten zijn. “Als ik me een tijdje fucked up voelde en een studiosessie boekte, kwam er precies uit hoe ik me voelde. Was ik faya in mijn hoofd, was er Beef Met Mezelf, was ik actief kwam er een Gasolina uit. Het is het puurste album dat ik heb gemaakt.” Op de vraag of hij zichzelf is tegengekomen in het maakproces: “Vaak. En daar had ik niks of niemand voor nodig. Al sinds ik kind was kroop ik in mijn eigen wereld en kon ik helemaal para worden. Niemand kan dan met mij praten, broer. Maar ik kom er altijd sterker uit. Ik heb mezelf betrapt op shit, de afgelopen periode. Ik catchte mezelf terwijl ik dingen deed die ik eigenlijk nooit zou doen. Dingen die niet passen bij mij als persoon”, vertelt hij een beetje gelaten, verwijzend naar de mogelijkheden die zijn succes met zich meebrachten. “Maar alles ging zo lekker, en bij succes komen verleidingen. Gelukkig ben ik niet caught up in die life. En kom ik er sterker uit.”
“Afgelopen jaar heb ik mijn moeder bijvoorbeeld niet gezien”, biecht hij op. Normaalgesproken belt hij haar regelmatig, vertelt ‘ie, maar ook dat kwam er in het drukke artiestenbestaan vol shows, citytrips, vakanties en studiosessies amper van. “Op een gegeven moment dacht ik ‘A ezel! Hoelang heb je je moeder al niet gebeld?’ Eindstand bel ik haar wel, maar naar mijn eigen mening moet dat vaker. Mijn hoofd was jammer genoeg op al die andere plekken, en niet bij de essentie.”
Die essentie, daar ligt zijn gevoel nu veel meer. “Op een bepaald punt, als je hele levensvisie verandert, is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ik ben op dit moment in mijn leven op zoek naar een andere satisfaction. We hebben de clubs gehad. De leuke feestjes, de dure merkkleding, de waggies en de vakanties; ik ben er heel snel overheen. Er zijn zoveel dingen die veel essentiëler zijn; stabiliteit bijvoorbeeld. Aan het eind van de dag weet ik waar het om draait. Een leuke waggie gaat mij op de langere termijn niet gelukkig maken. Dus ik ben gaan zoeken naar manieren om te bouwen aan mijn toekomst.”
Voor een 25-jarige is de sympathieke jongen behoorlijk wijs. “Ik heb nog lang niet gevonden wat ik zocht. Hetgeen ik zoek is ook niet te vinden, maar wel te creëren. Om te starten met die creatie heb je de juiste mindset nodig. Toen ik het album inleverde, was mijn hele mindset veranderd. Voorheen was ik veel impulsiever, sneller te prikkelen en makkelijker op te jagen. Nu ben ik gewoon relaxed. Ik heb veel moeten accepteren en haastige spoed is zelden goed. Als die shit komt, komt het. Lukt het niet met muziek, werk ik gewoon. Ik heb nu mijn diploma, ik stress niet meer om zulke dingen.”
“De hoop op een rapcarrière had ik al opgegeven. En precies op dat punt kwam mijn platendeal.”
Op doorbraak-EP 130 KILO had hij een bepaalde mindstate, vertelt hij. “Ik was jongvolwassen, kwam met een doel voor ogen. Op Nooduitgang hoorde je iets heel anders. Nu hoor je weer precies de mindstate die ik altijd al had, maar dan beter weerlegd richting de buitenwereld. Dat komt omdat ik nu meer levenservaring heb.” Hij is dankbaar. Voor de groei in zijn rapcarrière, maar bovendien voor die carrière an sich. Op het album rapt hij over ‘dagen zonder hoop’, en spiegelt hij die aan de tegenwoordige tijd. “Ik zou een normaal leven gaan leiden, met een diploma en een job. Dus ik zag me mezelf al in een bedrijf vastbijten en me daar omhoogwerken, zodat ik het op een dag zelf zou kunnen doen. Daar had ik me al bij neergelegd. De hoop op een rapcarrière had ik al opgegeven. En precies op dat punt kwam mijn platendeal.”
Met dat gegeven en zijn hervonden mindstate pakte hij ook school weer op. “Ik had al een nummer-1 album. Mijn trein was al vertrokken. Maar ik kan niet bouwen op één ding, en dan ook nog iets dat zoveel onzekerheid met zich meebrengt. Dus ik heb ook mijn opleiding afgemaakt. Oke, nu heeft Mo zijn diploma en is thuis alles weer relaxed. Er is geen reden tot paniek. Die deal kwam, dat nummer-1 album volgde, nu is mijn gezicht publiekelijk. Ik kan nu niet meer terug naar toen, dus beter vaart zetten achter alles wat ik doe.”
Het besef dat het sterrenleven niet alles is waar hij op hoopte, kwam toen hij diep in de Ardennen zat voor een clipshoot. “Toen de opnames klaar waren reisde ik terug naar mijn chalet. Daarin had ik een bubbelbad en een sauna. Ik lag in dat bad en dacht letterlijk ‘dit is het niet.’ Het voelde niet zoals het zou moeten voelen. Het voelde raar, en niet verdiend. Ik ben een persoon met een groot hart, met pure intenties. Ik heb in mijn hele leven nog nooit foute intenties gehad; of ik je nu mag of niet, ik doe je niets aan. Dat ligt namelijk niet in mijn handen, het ligt in God’s handen. Van die instelling maken veel mensen misbruik. Dat heb ik heel vroeg al ontdekt, maar het heeft heel lang geduurd voordat ik dat kon controleren. Mensen, die ik wel ken van vroeger maar waar ik eigenlijk nooit meer contact mee heb, die ineens moeite doen om met mij mee de club in te gaan, bijvoorbeeld. Zulke dingen doen me pijn.”
“Ik heb een mooi leven gelaten voor een mooier leven”, vertelde hij in ons vorige gesprek met hem. “Dat heb ik je waarschijnlijk gezegd op een punt dat ik méér de joy zag dan de disadvantage”, zegt DIKKE kalm als hij aan de quote herinnerd wordt. “Maar nu ligt dat ongeveer gelijk. Ik heb gezien wat het is, ik kon me erdoor laten vergiftigen, wat tot een bepaalde hoeveelheid waarschijnlijk gebeurd is. Maar dat laat ik niet meer gebeuren. Al bij al heeft het mij niet gecatched for life. Die woorden zou ik dus voor vijftig procent terugnemen. Dit leven maakt veel meer mogelijk dan mijn leven hiervoor. Het is niet per sé beter, maar het is wel flexibeler. Ik sta bijvoorbeeld op wanneer ik wil.”
Daar plaatst hij meteen een kanttekening bij. DIKKE vindt dat in dat flexibelere leven ook een ritme hoort. “Het klinkt misschien autistisch, maar mijn wekker staat altijd om 08:30. En met altijd, bedoel ik áltijd. Al heb ik een nacht heb doorgehaald in een studiosessie of ’s nachts ergens heb opgetreden; hij stáát, waar ik ook ben. Al mijn matties worden helemaal gek ervan. Soms slaap ik erdoor, soms word ik wakker, maar op een dag sta ik op. En na één uur ’s nachts valt mijn telefoon in slaapmodus. Dan hoeft niemand mij te bellen. Bij mijn vorige projecten was ik nog wild, en kon ik op één of twee uur slaap weer dóór. Dat boeide me niet. Nu ben op zoek naar routine.”
Het moge duidelijk zijn. Het nieuwe album Beef Met Mezelf is een uitgebreide reflectie op zijn snelle route naar het rapsterrendom. Een plaat waarop hij zijn emoties niet schuil kan houden. In het interview is hij over persoonlijke dingen eerlijk, maar ook gereserveerd wat zijn privéleven betreft. En hij blijkt een perfectionist, waarbij die emoties hoog op kunnen lopen: “Ik heb een bom van een show gegeven op Pukkelpop afgelopen zomer. Mijn hele team was blij, de fans waren blij, maar ik liep boos het podium af. Als één ding niet loopt zoals het in mijn ogen moet lopen, raak ik gefrustreerd. Het was een van de gekste shows, maar ik was boos. Ik bleef die show maar opnieuw bekijken. Terwijl ik tienduizend mensen misschien de avond van hun leven had gegeven, bleef ik lang boos.”
DIKKE op Pukkelpop 2022, door Chris Stessens (tekst gaat door onder de foto)
“Mijn tracks zijn heel persoonlijk”, legt hij uit. “En dan moet ik het ook nog eens performen… Ik heb weleens gehad dat ik mijn dj moest seinen dat hij de emotionele tracks over kon slaan, omdat ik het gevoel had dat ik een te grote brok in mijn keel zou hebben. Wellicht gebeurt dat dit weekend ook nog. Dan heb ik mensen die een kaartje kopen voor mij, zoals in Hasselt eerder dit jaar. Die mensen kwamen speciaal voor mij en waren mét mij, in iedere emotie.”
En die emotie speelt op Beef Met Mezelf een nog grotere rol dan in zijn vorige werk. “Je hoort op dit album drie versies van mij; een arrogante, een gekwetste, een gefrustreerde DIKKE. Door die drie fases ben ik gegaan het afgelopen jaar. In die volgorde. Er zitten zoveel vraagtekens in; vragen van mezelf en aan mezelf. Wat ik wel zeker weet is dat er in dit album dromen zitten, zenuwen, maar het is vooral het besef van wat ik tot nu toe heb bereikt; op persoonlijk en professioneel vlak.”
Stream Beef Met Mezelf hieronder.
