Velen noemen hem de ‘best rapper alive’, en hij wist op hetzelfde moment een #1 en #2 album te noteren. Future viert vandaag zijn veertigste verjaardag. Al sinds hij een decennium-plus geleden op de radar verscheen met het album Pluto waren de meningen over hem verdeeld. Maar wij beseften meteen: zeggen dat hij mompelt is niet genoeg reden om hem in diskrediet te brengen. En zeggen dat “alleen Future-fans het zullen begrijpen”, helpt precies niemand om het te leren begrijpen. Een duik in zijn onderschatte vaardigheden als songwriter misschien wel. Over sluimerende angst en paranoia, maar ook over plotselinge ommezwaaien in zijn rhymes.
Songwriting is meer dan een slimme tekst. Een goede songwriter zijn hoeft niet te betekenen dat je bars hebt, net als het hebben van bars betekent niet per sé betekent dat je een hitmaker bent. Toen Future aan de oppervlakte verscheen, verdeelde hij hiphopliefhebbers eigenhandig grofweg in twee kampen. Er was een groep die meteen mee was en zich met hem onderdompelde in de wereld van mainstream-trap, en er was een kamp dat collectief beweerde dat Future een gebrek heeft aan tekst, en dat zijn songwriting daarom zwak is. Die kijk op wat woorden moeten doen in een hiphoptrack is zeer kortzichtig.
Hoewel je niet meteen bij Future uitkomt als je denkt aan dubbele betekenissen en cypher-verses, zet hij al jaar en dag goede teksten neer. De complexiteit ervan blijft vaak onopgemerkt, door de manier van voordragen. In dit artikel belichten we een aantal elementen uit zijn unieke skillset.
Een van de meest creatieve aspecten van Future’s songwriting is zijn rijmschema. Hij is iemand die vaak plotselinge verschuivingen hanteert, waardoor ook de emotie plots kan omslaan. Future is de koning van het breken van een rijmpatroon. Waar velen zouden kiezen voor een rijmschema dat vier maten aanhoudt, weet Future soms super-onorthodox een heel andere klank erin te gooien waar hij op verder borduurt. In plaats van een a-a-a-a-rijmschema, lijk het bij hem vaker op iets als a-a-a-x.
De verrassing die zo’n willekeurige breuk van het patroon meebrengt, zorgt ervoor dat je bij de les blijft terwijl hij de volgende regels voordraagt. Zo wordt het een spelletje om te zien waar die breuk nou eigenlijk voor diende. Het is vaak juist precies het moment dat zijn beeldspraak het krachtigst wordt.
“Whippin’ the dope like it’s Anna Mae / Shootin a n****a like John K / Got mojo got mojo, assassinate em / Drivin’ the boat on them xans / Pour out a four in Japan / Sellin’ that dope out in France / The molly is great with a tan / The Presi it look like it’s dancin ‘…”
-Mad Luv (2014)
Om van een hinderlaag zo snel te schakelen naar het besturen van een boot terwijl je high bent van de Xanax zonder corny of afgeraffeld over te komen, moet zelfvertrouwen nodig zijn. De plotselinge verschuiving van het onderwerp is een magisch iets. Het is alsof je het cocongedeelte in de evolutie van een rups naar een vlinder overslaat. Future heeft de gave om je in minder dan tien woorden mee te nemen van de meest hectische delen van de trap,, naar de rust waarnaar hij verlangt als internationale popster. Na de ‘xans’-line volgt nog wat meer beeldspraak over de luxe van het sterrenleven, die de plotselinge omslag in je verwachtingspatroon en gedachten compleet maakt. Het is als het korte moment van kalmte na een vrije val in de achtbaan.
“Diamonds is Mediterranean / This for the ones that abandoned me / My heart is so full of some anger / All of you n****s in danger”
– Mad Luv (Mad Luv, 2014)
Net zo snel als hij begon te bluffen over lean drinken in Japan en de juwelen in zijn Presidential Rolex, vertelt Future dat de bron van zijn ambitie is dat hij aan zijn lot is overgelaten door mensen die hij vertrouwde. De overgang van de lettergrepen in ‘Mediterranean’ en ‘abandoned me’ lijkt compleet random, maar spreek ze eens achter elkaar uit en je komt erachter dat er dezelfde letters en klanken in zitten. Het laat in ieder geval de oren spitsen. Nogmaals; Future heeft maar weinig nodig om de stemming volledig om te gooien.
“Step to that bitch like I’m Brody / half o’you n****s is bogus, most of you n****s is bogus / I go to coast I’m fully loaded / I hit the lights and roaches used to scatter / I had to go to work with heavy metal / I done seen dead bodies in the ghetto / I seen these bitches dancin’ with the devil / I seen that money make a bitch evil”
-Colossal (2015)
Future besteedt een aantal regels aan het beschrijven van zijn dapperheid en het van concurrenten, om ons vervolgens te raken met een plotselinge flashback alsof hij PTSS heeft en getriggerd werd. Het woord ‘scatter’ hoeft nergens op te rijmen om de overgang te laten werken. Het maakt de transitie nog plotselinger en spannender dan wanneer hij wél lettergrepen zou gebruiken die eindigen op ‘-atter’ na die regel.
Het beeld van een lichtschakelaar die omhoog gaat en een kamer die oplicht tot een tafereel van wegscharrelende kakkerlakken is levendig. Het is en duik in pure armoede en walgelijkheid. Het kwaad gaat verder met de volgende regels die een voornamelijk opbeurend couplet beëindigen met een verontrustende noot.
“Drownin’ in Actavis, suicide / When I hit the scene it’s homocide”
– Codeine Crazy (2014)
“I gave up on my conscious, gotta live wit it / This remind me when I had nightmares…”
– I Serve The Base (2015)
“These bitches see me and they panic, I can’t believe it I was on the corner gambling…wicked wicked wicked wicked”
– Wicked (2016)
Een ander uniek aspect van Future’s songwriting is de onderliggende ernst van zijn emoties, vooral woede en depressie. Zelfs in nummers met overweldigende opschepperige lines en een flinke vaart, heeft hij een manier om regels te droppen die waarin hij onverbloemd kan zeggen dat hij niet in orde is.
Zoals de regel over kakkerlakken in Colossal laat zien, houdt Future wel van een gestoorde flashback. Als je naar zijn nummers luistert op zoek naar dit soort zinnen, is het moeilijk om de sluimerende angst en paranoia in de meeste van zijn muziek te missen. Hierboven hebben we een aantal voorbeelden geschetst. Het is alleen zo dat de meeste van deze lines zo opgaan in geweldige melodieën en omgeven worden door flexing, dat gedacht zou kunnen worden dat Future niets belangrijks te melden heeft.
Veel van de kenmerken van Future’s songwriting ontwikkelden zich sterk na de release van zijn album Honest. Voorafgaand aan de krankzinnige reeks projecten die begon met Monster, was hij vaker geneigd om een heel nummer te besteden aan het verkennen en beschrijven van een enkele emotie. Hoewel het enkele van Future’s meest onderschatte tracks zijn, hebben Deeper Than The Ocean en Special bijvoorbeeld niet de spanning die eerder beschreven nummers wel hebben.
Future vermengt zijn emotionele kant in zijn muziek op een manier die niet botst met zijn imago als trap-hitmaker. Dat geeft lagen aan zijn muziek die alleen hij kan geven. Het zorgt er in ieder geval voor dat je als luisteraar kunt schakelen tussen iemand die gewoon kan genieten van hoe hard zijn shit klinkt en iemand die op zoek gaat naar de interessante conflicten die Future heeft, voornamelijk met zichzelf.
Happy 40th, Future!
Future’s discografie is verschenen op vinyl. Van Sony Music Nederland mogen we een pakket weggeven met zeven titels erin. Check daarvoor ons bericht op Instagram!
