“I ain’t playin’ with these (…)”, verkondigde Travis Scott, toen nog vaker gestileerd als Travi$ Scott, trots op de leadsingle van zijn mixtape Days Before Rodeo. Op het nummer waarop hij die zinsnede herhaalt, Don’t Play, doen ook The 1975 en toenmalig G.O.O.D. Music-collega Big Sean mee. Een gewaagde uitspraak voor velen, niet voor Travis. Hij bestempelde de tape als ‘Free album’, en terecht: het is net zo samenhangend en kwalitatief als een echt album. Deze week is het tien jaar geleden dat Days Before Rodeo verscheen en is ‘ie voor het eerst op alle streamingdiensten te beluisteren. Een uitgebreide terugblik.
En dat voelt als een trip down memory lane. Travis Scott zette de toon van het album door de rappen: “Man, I might f- around, loose my mind, I gotta break out.” Days Before Rodeo: The Prayer vat eigenlijk alles samen: zijn zware drugsgebruik, maar ook zijn verlangen om de mal van een typische rapper anno 2014 te doorbreken. Dit is iemand die aangeeft muziek te willen maken die de tand des tijds doorstaat. Mamacita met Rich Homie Quan en Young Thug onderstreept dat.
Die track is zowel griezelig als western, geheel passend in het rodeothema dat Scott al vroeg in zijn carrière had omarmd. Scott verklaarde in CR Fashion Book dat zijn leven als een rodeo was en dat hij constant het gevoel had op een bokkend dier moest proberen te blijven zitten. “Het is als een concert van Beyoncé. De kermis, het vee en de show zijn allemaal onderdelen van het evenement. Zo voelt mijn leven ook.”
De eerste helft van DBR is dan ook gelaagd in een donkere, griezelige productie vol trapinvloeden. Het kan, in tegenstelling tot zijn eerste mixtape Owl Pharaoh, gezien worden als de blauwdruk van Scott’s carrière. Hij gebruikte toen al vaak beat-switches en distortion op harde bassen als kenmerkende elementen. Ze vormen samen zijn nieuwe muzikale identiteit, die hij daarvoor amper wist te vinden. Op Drugs You Should Try It vermengt hij een langzame gitaarrifs, verdronken vocalen en autotune tot een van de beste nummers uit zijn catalogus. Het liet al snel zijn diversiteit zien; dit is meer dan een rapper die blijft hangen in harde trapsongs.
De tweede helft van het album verruilt het nachtelijke, comateuze gevoel dat de eerste helft typeerde voor een upbeat gevoel. Sloppy Toppy komt uit de tijd dat Migos nog als cheatcode werd ingezet, maar is voornamelijk een memorabele track geworden dankzij Peewee Longway’s hilarisch vulgaire metaforen. Backyard is een tue voor een weekend in de buitenwijken, waarop Scott een chille middag met vrienden beschrijft. Op de helft verandert het album van sfeer en gevoel. De luchtigheid krijgt ruimte, wellicht zelfs zoveel dat Travis zich zelfverzekerd genoeg voelt om met Basement Freestyle en BACC*** twee generieke traptracks toe te voegen. Hoewel de kwaliteit ervan hoog is, doen ze afbreuk aan de verrassend hoge kwaliteit van de rest van DBR.
Waar Owl Pharaoh bezaaid werd met een scala aan futuristische synths en modderige, vervormde baslijnen was de wereld benieuwd waar Travis Scott zou heen bewegen. Hoewel de introtrack nog altijd in de staart van Kanye’s Yeezus had kunnen zitten, mocht het allemaal iets minder schurend van hem. Days Before Rodeo gaf zijn gedaanteverwisseling weer. Hij veranderde van producer/rapper in een songwriter met een goed begrip van compositie; dat is waar hij echt schittert als creatieveling.
Ondanks de titel, was het Scott’s bedoeling dat het album zou fungeren als een op zichzelf staande release, niet enkel als voorbereiding op het album Rodeo. Days Before Rodeo slaagt als zodanig, mede dankzij het feit dat de maker zich op zijn gemak lijkt te voelen om van alles af te wijken dat op dat moment trendy was. Travis Scott is nooit bang geweest om dieper te graven wanneer nodig. Onderwerpen aan de oppervlakte behandelen kan hij ook, maar het wordt bij hem net even leuker wanneer hij zich net eronder begeeft.
Op Days Before Rodeo hoor je letterlijk de ideeën, de opstapjes die hebben geleid tot latere hits als bijvoorbeeld Antidote. Samen met een getalenteerd team – o.a. Metro Boomin, Sonny Digital en Wondagurl – maakte hij zich een landschap eigen. Sonisch, meeslepend, zwaar en experimenteel; iets wat hij flink heeft uitgediept op later werk als UTOPIA bijvoorbeeld. Een samensmelting van genres hielp in 2014 al bij het creëren van een aparte sfeer waarin hij het best kan gedijen. Elementen van trap, psychedelische rock en elektronische muziek met daarboven aanstekelijke hooks en pakkende melodieën. Grensverleggend, genre-ontstijgend en ongepolijst: de blauwdruk van Travis Scott’s carrière en een stepping stone voor iedereen in zijn kielzog.
Stream:
