De natte herfstbladeren knisperen onder de wandelschoenen. Elke nieuwe schim is een van de grote takken van een door de wind dansende haagbeuk. Wie wandelt hier immers rond dit tijdstip? Aan het einde van het pad doemt een abdij op. Het is ommuurd, maar vervallen. Dwaalt er, daar rechts van het pad, nou iemand rond? Al bij het binnentreden van de wereld die Ares en zijn producerteam hebben geschetst, gebeuren er onheilspellende dingen. Dit is het verhaal over Ariana, die in Groot-Brittannië op zoek is naar wortels.
Ariana is afgereisd om onderzoek te doen, want in het leven is hem teveel onverklaarbaar. Samen met rechterhand Skiba, die de muzikale route uitstippelt samen met nieuw aangehaakte vrienden, slentert hij door de regenachtige avond. Ze bevinden zich diep in het woud, op zoek naar onderdak voor de nacht, zodat ze bij het morgenrood hun reis fris kunnen hervatten.
De kloosterlingen heten hen welkom en begeleiden hen naar het gastenverblijf. Wat ze zoeken is hoorbaar, maar ongrijpbaar; de mystieke kerktoonladders zijn allesbepalend, het gezang door de gangen hypnotiserend. Er staat een stoffige harp in de hoek van hun slaapvertrek, die vanzelf begint te spelen zodra ze ook maar een oog dicht proberen te doen.
View this post on Instagram
Dit is de onherbergzame streek waar de familiewortels van Ariana kronkelen. Met zijn hand op zijn chest, geflankeerd door Slotlaan-rangers, herrijst hij bij het ontdekken ervan. De muzikale verbintenis wordt zonder twijfel aangegaan. De Keltische invloeden worden liefdevol omarmd. Het zijn kostbare ingrediënten, maar de gastvrije aartsbisschop gunt het Ariana, en daarmee de wereld. Als dankbetuiging heeft Ariana 14 gram – Johan Cruijff – meegenomen, om gezamenlijk te consumeren in de achterzaal.
Als de lampen doven is het tijd om te vertrekken. Eenmaal terug in het bos zijn er hongerige wolven te horen, die allemaal een stukje willen van de belangrijkste van zijn bestaan; de inspiratie, de drijfveer. Ariana en zijn gezelschap bewaken het met wilskracht en broederschap. Laat de wereld om hen heen, inclusief de shady business, maar draaien.
Het besef is daar: even stilstaan in die gekte is nu hun enige mogelijkheid. Bij hun terugkeer duiken ze onder. Maar liefst elf maanden lang schaven zij aan een nieuwe craft. Na een tijdje verschijnen er posters, met dolken in oude berken gestoken. Daarop valt in kapitalen te lezen: “HAVE YOU SEEN THIS MAD MAN?”
De beeltenis van de persoon erop komt hem licht bekend voor. Het lijkt iemand die hij vaag kent van vóór de wedergeboorte van zijn geluid. Nadenken erover kan niet te lang, terug wil hij namelijk nooit meer.
Dit is vooruitgaan, met een genre dat de muzikanten om hem heen ‘Celtic Fantasy Trap’ hebben genoemd. Het is lang geleden dat het visuele aspect van een album nét zo belangrijk waren als het geluid ervan. Koren, bellen, zwaarden gestoken in stenen en mantels inclusief. Dit is andere shit.
Dit artikel is ontstaan toen we een bepaalde zin uit ‘Excalibur’ hoorden. We beseften meteen dat we geen recensie moesten schrijven, maar naar aanleiding van het album een eigen verhaal moesten creëeren. We raden je aan hetzelfde te doen. Ares creëert namelijk een wereld waarin er genoeg ruimte is. De prachtige short-video’s bijbehorend bij het album gaan je op weg helpen.
Beluister ‘PHANTOM’ hieronder.
