Vannacht werd bekend dat er opnieuw een Amerikaans hiphopicoon ons ontvallen is. Shock G, de frontman van Digital Undergound met even veel talenten als aliassen is op 57-jarige leeftijd overleden. Zowel zijn rollende funk als de nasale lolbroekerij van Humpty Hump zullen nooit meer live te horen zijn.
“Bijna exact 34 jaar geleden hadden we het wilde idee dat we een hiphop-band konden zijn om het tegen de wereld op te nemen”, schreef Chopmaster J, DJ van Digital Underground enkele uren geleden op Instagram. “Die droom werd een realiteit, en de realiteit werd voor sommigen een nachtmerrie. En nu is hij ontwaakt uit de faam. Lang leve shock G a.k.a. Humpty Hump en rust in vrede my brotha Greg Jacobs
Na het overlijden van DMX en Black Rob is het nog geen week later dus opnieuw tijd om noodgedwongen afscheid van een hiphoplegende te nemen. Als frontman van Digital Underground bracht Shock G zes album en twee EP’s uit, waarvan met name debuut Sex Packets (uit 1990) en Sons of the P (uit 1991) tot klassiekers uit zouden groeien. Het zijn albums waar de funk, en vooral het plezier, vanaf druipt. En daarmee oefent de groep tot op de dag van vandaag een onuitwisbare invloed op het genre uit.
Digital Underground debuteerde in een hiphoplandschap dat aan de westkant mede dankzij NWA middenin de opkomst van de gangsterrap zat, terwijl aan de oostkant LL Cool J tot een icoon van de straat uitgroeide en het panafrikanisme van groepen als de Native Tongues en Brand Nubian opbloeide. De groep uit Oakland hoorde bij geen van al die stromingen, en omarmde het soort uitzinnige spektakel dat George Clinton met Parliament Funkadelic in de jaren ’60 en ’70 op de planken zetten. Bij Digital Underground stonden funk en humor even hoog in het vaandel, en het meest zichtbare voorbeeld daarvan was het bizarre alias dat Shock G zowel op plaat als in video’s en liveoptredens opvoerde.
Shock G was namelijk niet de enige naam die Greg Jacobs zichzelf als rapper aangemeten had. Die naam stond relatief dicht bij zijn eigen identiteit en sprak ook met zijn eigen stem, maar met een bril-fopneus combinatie op het gezicht nam hij een nasaal stemgeluid aan en was er een nieuwe rapper geboren: Humpty Hump. Het karakter kreeg met The Humpty Dance zijn eigen theme song, wat de groep meteen hun grootste hit opleverde. Daarmee was Jacobs echter nog lang niet uitgespeeld. Op tracks als Packet Man gingen Humpty en Shock zelfs uitgebreid in discussie met elkaar terwijl de één de ander de Sex Packets uit de albumtitel probeerde te verkopen.
Zo’n zelfde soort discussie vond ook plaats op Arguin’ On The Funk, slotnummer van de toepasselijk getitelde EP This Is an E.P. Release. Op de beat van Rhymin’ on the Funk, een track van hun eerder uitgebrachte debuutalbum, wil Humpty Hump weten van Shock G waarom de groep die track zo noemde. “If the beat is funk, and y’all was rapping over it; So obviously you’re rhyming on the funk, you know what I’m saying?” De track vormde zo een bijzonder geslaagde persiflage op de single release van Public Enemy’s Fight The Power. De B-kant daarvan trakteerde luisteraars namelijk op de ‘Flavor Flav Meets Spike Lee’ versie van de track, waarop Flav de filmregisseur allerlei vragen stelde, tot grote ergernis van kopers die liever de instrumental hadden gehad.
This Is an E.P. Release had echter veel meer te bieden dan geslaagde grappen. Op openingstrack Same Song maakte de tot dan toe volslagen onbekende rapper 2Pac namelijk zijn debuut, een jongen die als roadie van de crew begonnen was. Shock G zou een grote rol spelen in de carrière van Pac, door samen met zijn eigen manager diens demo bij talloze labels aan te bieden. Ondertussen toerde Pac met de groep, en kreeg hij via hen in de horrorkomedie Nothing but Trouble zijn eerste bescheiden filmrol. Shock G zou bovendien zijn solodoorbraak I Get Around produceren, en er zelf met een feature op te horen zijn. De relatie tussen Pac en zijn mentor zou altijd warm blijven; in 1995 zat Shock G nog achter de knoppen voor So Many Tears, de derde single van het iconische en misschien wel beste 2pac-album Me Against The World.
Het zou dus een grote vergissing zijn om te denken dat de lichtvoetigheid waarmee Digital Underground optrad gelijkstond aan platheid. De groep rondom Shock G stond weliswaar garant voor feest, maar dat maakte het nog geen lege feestband. Daarvoor zat hun humor te slim en speels in elkaar, en was hun vorm van hiphopfunk veel te expressief en experimenteel. Bovendien waren Shock G en Humpty Hump niet de enige aliassen van Greg Jacobs; als ‘The Piano Man’ speelde hij piano op releases van de groep en onder de naam Rackadelic ontwierp hij hun artwork.
“Oh No, not Shock G (and his alter ego Humpty Hump). He helped keep P Funk Alive!”, twitterde funkicoon Bootsy Collins in reactie op diens overlijden. Shock G sloeg met het levend houden daarvan echter ook een brug naar wat uiteindelijk G-funk zou worden. En de manier waarop Shock G en Humpty Hump in hun muziek met dubbele identiteiten en maskers speelde, is een directe voorloper van wat onder meer Redman (en Reggie Noble), Eminem (en Slim Shady) en MF DOOM later zouden doen. Met Digital Underground hebben Greg Jacobs en al zijn aliassen een vorm van ongeremd plezier en experiment aan hiphop toegevoegd die het genre ontegenzeggelijk verbreed en interessanter gemaakt heeft. Alleen daarom al verdiend hij onze dankbaarheid. Dus eer hem vandaag. Trek je kleurrijkste kleren aan, knal het volume van je stereo vol open, en dans de Humpty hump alsof er geen morgen meer is.
