Het doet ongelooflijk veel zeer om vandaag in de pen te klimmen. Gisteren, rond acht uur ‘s avonds, kwam namelijk het nieuws naar buiten dat Prodigy, de helft van het legendarische duo Mobb Deep, op de veel te jonge leeftijd van 42 is overleden. De iconische rapper, die altijd met een agressief-lome delivery zijn bars de microfoon in spuugde, streed al sinds zijn geboorte tegen de bloedziekte sikkelcelanemie. De exacte doodsoorzaak is niet bekend, maar volgens het persbericht waarin Mobb Deep’s publicist zijn dood bekendmaakte, werd hij afgelopen zaterdag opgenomen na een optreden in Las Vegas, voor complicaties veroorzaakt door de ziekte. Vast staat in elk geval dat een van de grootste hiphopgroepen allertijden door een overwacht overlijden doormidden is gebroken.
Prodigy werd op 2 november 1974 geboren met de naam Albert Johnson in Hempstead, New York. Hij werd beroemd als onderdeel van Mobb Deep, een groep die definitief doorbreekt met hun tweede langspeler The Infamous. Het merendeel van de lezers van deze website hoeft op deze plek niet te leren hoe die plaat een klassieker werd in de volksmond van de hele scene. De manier waarop Prodigy de microfoon zegende met zijn rhymes was onnavolgbaar; stoïcijns, nors en met een ietwat luiere timing dan veel van zijn tijdsgenoten kon hij het leven in Queensbridge zó beschrijven dat je je, wanneer je een plaat opzette op je slaapkamer, in de blokken oostelijk van de New York River waande. Dat maakte van hem een van hiphop’s beste storytellers ooit.
Die unieke flow en een talent om openingszinnen te schrijven die de aandacht grijpen zoals niemand anders kon, maakten ook dat Prodigy’s vocalen ongekend vaak gesampled werden in platen van anderen. Een paar woorden van Prodigy, of zelfs complete bars van hem, leverden in de 25 jaar sinds Mobb Deep’s begin als Poetical Prophets (de naam waaronder ze in 1993 hun geflopte debuutalbum uitbrachten) minstens honderden refreinen op. Letterlijk. Ter illustratie: alleen al Mobb Deep’s klassieker Shook Ones Part II is volgens WhoSampled goed voor maar liefst 227(!) andere tracks.
De laatste jaren tourde het duo weer vrolijk de wereld rond, zo had ondergetekende het genoegen om Mobb Deep – na een afzegging in de Effenaar en de afwezigheid van Prodigy in de Melkweg, waar alleen Havoc on stage verscheen – nog de podia van Appelsap, Hip Hop Kemp (beide in 2015) en Openair Frauenfeld (2016) te zien rocken. Daar werd duidelijk dat niet alleen The Infamous indruk had gemaakt op het publiek; Keep It Thoro, Got It Twisted, Dr. Dre-banger Outta Control, Burn (The Learning); allemaal tracks die met gejuich op de velden werden ontvangen.
Toch boterde het niet altijd even goed tussen Prodigy en Havoc. Het duo leerde elkaar kennen op school, waar Havoc al bekend stond als beatmaker met een neus voor obscure jazzsamples. Een wederzijdse kennis wist dat de jonge Prodigy rapte en vertelde hem dat hij en Havoc goed samen zouden kunnen werken. Volgens Prodigy’s autobiografie My Infamous Life was het eigenlijk een setup en wilden zijn schoolgenoten hem in de val lokken om zijn schoenen te jatten. Het bleek echter daadwerkelijk te klikken tussen de twee jonge muzikanten en Havoc was onder de indruk van Prodigy’s stem. Hij besloot de geplande beroving achterwege te laten en een legendarisch duo was geboren.
Als volwassenen hadden ze echter ook hun strubbelingen, met als hoogtepunt een tirade op Twitter van Havoc waarin hij zijn partner betichtte van het hebben van homoseksuele relaties behind bars. Daar deed hij later zelfs een schepje er bovenop door de disstrack Separated (Real From The Fake) uit te brengen. Prodigy heeft, professioneel als hij is, nooit publiekelijk gereageerd op de uitspattingen van zijn producerende compagnon en later bloeide – in elk geval ogenschijnlijk voor de fans van het duo – de broederliefde weer op en werkten ze weer samen aan muziek en speelden ze weer in zalen en op festivalweides over de hele wereld.
Hele generaties groeiden op met de muziek van de QB-legend, niet alleen door zijn bijdragen aan Mobb Deep-werk maar ook alleen, of in elk geval geflankeerd door andere producers, stond hij zijn mannetje met rauwe straatraps. In zijn verse op de legendarische remix van LL Cool J’s I Shot Ya gooit hij shots naar Keith Murray (die nota bene op dezelfde track te horen is) wat leidt tot een vechtpartij, en naar Tupac waardoor Mobb Deep heftig verwikkeld raakte in de east coast/west coast-beef van midden jaren negentig. Ook het vermelden waard: in diezelfde track liet Prodigy de rapgame kennismaken met de Illuminati, daar hij de eerste was die ooit erover rapte.
Prodigy noemde zichzelf ook wel de H.N.I.C., wat staat voor Head Nigga In Charge. Het is een titel die zijn grootmoeder zichzelf al gegeven had als eigenares van een gerenommeerde dansschool in Harlem. In diezelfde dansschool had hij danslessen als kind, en het was ook de plek waar hij destijds als jochie in een soort balletpakje gefotografeerd werd. Die foto kwam in handen van Jay-Z, die het, om P in verlegenheid te brengen, op grote schermen liet zijn tijdens de Summer Jam performance waarin hij Takeover primeurde. De track was een diss naar Mobb Deep en Nas, maar het volledige verhaal achter de foto, inclusief de rol van P’s oma als succesvol zwarte zakenvrouw die niet op haar mond gevallen was, in een tijdperk waarin ze daarmee behoorlijk ver voor de troepen uitliep, liet Jay daarbij slim achterwege. De vete tussen Jay en Nas werd een paar jaar later groots bijgelegd, die met Mobb Deep werd nooit formeel beëindigd. Wel twitterde Jay-Z afgelopen vrijdag nog een lijst van rappers die hem geïnspireerd hebben, en daarop kon zelfs hij Mobb Deep niet achterwege laten.
Zijn eerste solo-album gaf Prodigy ook die door zijn oma geïnspireerde titel. Tijdens de opnames van die plaat en Mobb Deep’s derde langspeler Murda Muzik, nam hij een gezondere levensstijl aan, wat wat meer conscious raps opleverde in nummers als respectievelijk Genesis en Quiet Storm. Ondanks dat hield ook de gangster in P stand. Die kwam weer naar voren in bijvoorbeeld de titeltrack van zijn solo-album. Maar niet alleen op plaat kwam zijn rebelse kant naar boven; in 2007 vocht hij met Saigon en vanuit de gevangenis ging hij schriftelijk tekeer tegen de lezers en redactie van Vibe.com, die dat jaar hadden gekozen voor onder meer Flo Rida en Crooked I als beste rappers. ‘Cause there ain’t no such thing as halfway crooks’, zullen we maar zeggen.
Ondanks de vele vetes waar P tijdens zijn carrière in verwikkeld raakte en de compromisloze attitude waarmee hij die op plaat te lijf ging (punching you n***as in the face just for livin’, zo noemde hij dat op The Infamous), besloot hij het uiteindelijk toch over een andere boeg te gooien. “Toen hij de gevangenis verliet een paar jaar terug, belde hij allerlei rappers op waarmee hij gebrouilleerd was geraakt”, vertelt Kat Iandoli, met wie hij samen zijn bajes-kookboek Commissary Kitchen schreef. “Hij wilde die negativiteit niet meenemen zijn nieuwe leven in. Dat is het soort persoon dat Albert “Prodigy” Johnson was. Hij praatte slick in zijn rhymes, maar als mens gaf hij om de wereld.”
Via omzwervingen die leiden naar platenmaatschappijen als Jive en G-Unit Records, waar ze een radiovriendelijker geluid ten gehore brengen, blijven de mannen in de picture als Mobb Deep, tot dat Prodigy vast komt te zitten. Hij belandde in de gevangenis nadat hij een U-turn maakte waar dat niet mocht, en de politie vervolgens een wapen vond in zijn auto. Maar zelfs toen hij in de bajes zat verschenen er genoeg tracks waarop hij featurede. Zo was hij, dankzij producer Alchemist, te vinden op Curren$y’s classic Covert Coup, op Gangrene’s tweede album Vodka & Ayahuasca en op bijvoorbeeld White Van Music van producer Jake One. Toen hij eenmaal op vrije voeten kwam ging het alleen nog maar harder qua hoeveelheid muziek. Naast featurings bij onder meer French Montana, Lloyd Banks, Xzibit, Durag Dynasty en Action Bronson bracht Prodigy in de jaren na zijn vrijlating, dus vanaf 2011, ook nog eens vijf soloplaten én een nieuw Mobb Deep-album uit, waarvan de één beter is dan de ander, maar het geeft de bewijsdrang van een mc met liefde voor het vak maar al te goed weer.
Stoffige drums, met daarop de nonchalante flow en het vaak monotone stemgeluid van Prodigy. De man die na vaak memorabele openingszinnen in zijn verses zijn lyrics vol geweld, drugs en geld op de luisteraar afvuurde. Vanaf nu is luisteren naar de streetknowledge die hij kickte op klassiekers als The Infamousen Hell On Earth niet meer hetzelfde. Prodigy, en daarmee Mobb Deep, is niet meer en daarmee heeft hiphop de zoveelste grootheid verloren.
Survival Of The Fittest.
Rest in peace, H.N.I.C.
We hebben een playlist vol sleuteltracks van Prodigy samengesteld. Draai die vandaag en herdenk de H.N.I.C. samen met ons:
